Ze zijn er: Een gang vol schoenen (1)

Daar staan ze dan, de schoenen van mijn huisgenootjes. Keurig allemaal op een rijtje. Wat een genot. Wat een plezier. Ik kan er nog blij van worden als ik deze foto bekijk. Dat komt er een vreugde dansje in mijn lijf- en een vlinder die de weg kwijt is fladdert in het rond. Ik kan de glimlach niet onderdrukken. NOOIT had ik gedacht dat dit bezoek zou gebeuren - en nu, nu is het achter de rug en kan ik met volle overtuiging zeggen - het overtrof mijn stoutste verwachtingen.

Op maandag 19 oktober stonden mijn man en ik op het perron in Rotterdam - wachtend op de Thalys. Er stond '+5 minuten' - vertraging dus. Ach dat kon er ook nog wel bij. Ik kreeg het er warm van.

De Thalys gleed binnen - en ik speurde naar welke deur open zou gaan. Helemaal aan het eind sprong er een jochie op perron. Ik zetten het op hollen, ja echt waar. Nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. Tegen de tijd dat ik het ventje in m'n armen kon sluiten stonden de rest van het gezin ook op perron. In alle haast om uit te stappen hadden ze zelfs een pakje op de tafel laten liggen. Er waren meteen tranen. Kleindochter had op het laatste moment met haar moeder in een Parijse speciaal zaak macarons gekocht. Als cadeau in laten pakken met strik en al. Nu waren ze weg! Blijdschap, vermoeidheid, spanning, teleurstelling en vreugde werden een grote kolk van emoties. Ach meissie toch!

Van het ene perron naar het andere - al pratend en lachend en tranen drogend liepen we naar de trein die ons naar onze stad zou brengen. Daar stonden twee autos gereed om alle bagage en de 5 familieleden te vervoeren naar hun logeer adres bij opa en oma.

Ja, en toen - toen stonden er allemaal schoenen in de gang. Voor warm weer, droog weer en natte plassen. Voor alle omstandigheden voorzien.

Ooohs en aahs terwijl ons bezoek het appartement bekeken end e slaapkamers inspecteerden. Het werd allemaal goedgekeurd. Koffie en thee zetten, op balkon zitten, lekker zonnetje erbij. Het avontuur bij opa en oma kon beginnen. OMAVERWEG was nu opeens heel dichtbij.

De klok tikt - de minuten kruipen voorbij!

In ongeveer 24 uur komen 3 van mijn kleinkinderen met mijn dochter en schoonzoon uit Nieuw Zeeland binnen en zullen ze voor het eerst bij oma op bezoek komen.

Oma komt altijd bij hen op bezoek- nu even anders!

Ik heb er zo naar toegeleefd en nu is het dan eindelijk zover.

Morgen gaan we ze ophalen....! Iets lekkers voor bij de koffie staat klaar, de bedden zijn opgemaakt en het huis is voor zover mogelijk - gepoetst en geboend.

Het zal mijn benieuwen hoe ze het gaan vinden.....

Dinsdag naar Kinderdijk - en pannenkoeken eten

Woensdag naar de Biesbosch

Dagje niksen en vrijdag naar de markt

Oh nee, ik moet dat niet zo allemaal opschrijven- het lijkt wel alsof de dagen te snel voorbij vliegen.

Een dag , stapvoets invullen... een dag, een stap, een dag....!

De laatste loodjes

Vorig jaar om deze tijd kregen wij de sleutel voor ons appartement. Wij zouden van een dijkhuis naar een 'gelijkvloers woning' verhuizen. Nou had ik al 30 jaar ervaring met gelijkvloers dus voor mij niet zo anders.

Wel voor mijn echtgenoot en onze vriendenkring. Want - gelijkvloers wonen doe je toch pas als je oud bent!!!!!

Nu wordt er anders naar gekeken door de laatst genoemde. Wj zijn nu niet ouder dan voor de verhuizing - hebben alleen maar meer tijd om van onze 'vrijheid' te genieten.

Enfin, dat is een ander verhaal. We wonen nu op een pracht locatie, hebben het huis de afgelopen 11 maanden 'naar onze smaak' ingericht ( het was totaal leeg dus een schone lei) en zijn nu in aller ijl de laatste dingetjes aan het afmaken.

We hadden een streven - om voor het eind van het jaar alles af te hebben zodat we in het voorjaar niet nog een keer de gereedschap kist en verfkwasten tevoorschijn  moesten halen. Maar er heeft een iets dringender reden zich voorgedaan. We krijgen bezoek- van dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen- Down Under bezoek wel te verstaan. Op z'n Nederlands krijgen we allemaal gefronste wenkbrauwen van " hoe moet dat dan - waar moet iedereen slapen?" en dan antwoord ik op z'n Nieuw Zeelands van " oh joh, dat gaat makkelijk".

Want we zijn wat gewend Down Under als er bezoek komt. De afstanden zijn soms zo lang dat het een weekend of week bezoek wordt. Erg gezellig met een tafel vol ontbijt gasten... nummertje trekken voor de douche. Matrasje hier, slaapzak daar. Opschuiven en delen die kamers. Nu hoeft niemand op de vloer en we gebruiken ook geen slaapzakken maar een dubbel luchtmatras, een slaapbank en een logeer bed. En ja, dat past - NET!

Oh wat verheug ik me op het weerzien van mijn geliefde kroost. Om het helemaal tof te maken- blijven de ouders 10 dagen weg zodat ik oma kan zijn - van HEEL DICHT BIJ! Ik heb er zo'n ZIN IN!!

De ' I miss you" momenten!

Het is weer zover.

Ik heb voor de tweede keer er niet bij kunnen zijn.

Het feest in huize dochter. Haar tweede dochter maakten haar 1ste H Communie.

Gelukkig was ik er wel bij de doop van alle drie, ook van het ander gezinnetje en hun kroost.

Toch knaagt het dan.

Je weet dat je niet alles bij kan wonen.

Zowel de vreugdevolle als de verdrietige dingen - je bent er niet altijd bij.

Iets vieren of rouwen op afstand brengt frustratie en veel tranen met zich mee.

Door foto's internet en andere media kan er veel - behalve "beam me up Scotty". Zover zijn we nog niet gevorderd - als het er ooit van komt. Em moeten we het willen?

Ik ben niet down, ik probeer te filosoferen en nuchter te blijven.

Vandaag een fotoalbum gemaakt voor het 'feestvarken'.

Met plaatjes van samenzijn - en van gemiste kansen. Ook het delen van familieleden die deze stap ( hun 1ste H Communie) ook hebben gemaakt - van drie generaties nog wel.

Wijze woorden van omaverweg op de laatste pagina en ik hoop iets waardevols gemaakt te hebben voor later. Ik was er niet bij - maar de foto's heb ik wel.

Ach, er zijn ergere dingen denk ik dan. Zij hebben een omaverweg - en velen moeten haar nu al voor altijd missen.

Het was weer zover - ik was er niet bij!

Twee- talig of niet! Eigen keus.

Ik las onlangs een bericht op Facebook over voorlezen...! In het Nederlands of Engels?

Mijn kinderen zijn niet tweetalig opgevoed. Komt doordat hun vader geen Nederlander is. Wel hebben de kinderen liedjes zoals Poesje Mauw, Slaap kindje slaap en Op een grote paddestoel - om er maar een paar te noemen - wel vaak te horen gekregen. Dat ging vanzelfsprekend eigenlijk.

Mijn ouders spraken een mengelmoes van Engels en Nederlands - dus kregen mijn kinderen ook wel het een en ander mee. Bv "het eten staat op tafel, tijd om naar bed te gaan en welterusten" als voorbeelden.

Toen mijn dochter naar Nederland kwam - ze is 2 jaar in Londen geweest voor haar O.E. ( Overseas Experience) besefte ze dat het wel leuk en handig was geweest als ze WEL Nederlands had geleerd. Als tiener-puber, vond ze er niets aan en wilde ze het ook HELEMAAL niet leren.

Maar enfin, gedane zaken nemen geen keer - en we moeten het doen met wat en hoe we het hebben gedaan.

Over 3 en half week is ze weer in Nederland- met man en 3 kinderen. Ze spreekt nog steeds geen Nederlands. Het Engels is nu ook in Nederland veel beter en makkelijker geworden dus eigenlijk is die 'druk' er ook niet meer die er in de jaren '90 wel was.

Ik was van plan om CDs op te nemen van kinderboeken. Dan kon ik toch - als omaverweg, voorlezen aan mijn kleinkinderen. Het project stuit tot nu nog toe op uitstel door teveel andere activiteiten en gebrek aan tijd - maar ik ben nog steeds vastberaden om vooral die hele kleintjes nog de ervaring te geven van oma's stem op een CD met hun favourite boek.

Als ik op bezoek ben- is het geweldig om het zo'n knuffelkind op schoot een boek voor te lezen. Heerlijk vind ik dat. Ze leren ook tellen en krijgen vanzelfsprekend wel Nederlandse kinderliedjes te horen. Dat zorgt voor veel hilariteit. Een favourite Nederlandstalig versje is - Er kwam een muisje aan gelopen....! Dat doe ik zelfs via Skype en de kinderen schateren het uit van het lachen. Ze reageren net alsof ik er echt ben! Deinzen gewoon terug zodra mijn vingers tegen de camera komen...lijkt alsof ze door het scherm op hun armen gekriebeld worden. GEWELDIG!

Tweetalig opvoeden is een persoonlijke kwestie...beide ouders moeten er achter staan!

Voorjaar en najaarsvakantie

Het is voorjaarsvakantie in Nieuw Zeeland en Australië. De scholen zijn dicht en de juffen en meesters mogen even op adem komen. Ze gaan de laatste kwartaal tegemoet van het schooljaar 2015. Examens, toetsen, eind van het jaar feestjes, rapporten...... ja, het is maar goed dat ze even ruimte krijgen om bij te tanken.

De kinderen trouwens ook. Die hebben net zo goed even andere ritme en routines nodig om straks weer enthousiast in de schoolbanken plaats te nemen.

Als juf ( in ruste) als oma, moeder en als leerling zie ik dat allemaal toch wel anders dan voorheen. En dat kan ook niet anders. Door ervaringen wordt men toch, niet zozeer wijzer, maar wel beter geïnformeerd.

Als kind- ja dan vind je school leuk of stom.

Als ouder heb je te zorgen dat alles op rolletjes loopt, oppas regelt waar nodig, ouder hulpje bent en de kinderen thuis hebt in de vakanties.

Als juf- nou ja, dan zie je de wereld van de andere kant - net als Nederlanders naar Australië en Nieuw Zeeland kijken en vis a vis. Anders maar toch hetzelfde.

Over een paar weken is het herfst vakantie in Nederland. Dan sluiten de scholen tijdelijk hun deuren. De juffen en meesters komen weer eventjes op adem en bereiden zich voor op de feestdagen en bijbehorende activiteiten. Het rapport moet ook af. Ouder gesprekken gehouden worden. Goed om even op adem te komen.

Kleinkinderen op bezoek- dat is een leuk vooruitzicht. Het is nu vakantie en ze komen binnenkort hier bij ons op bezoek- bij omaverweg! Een 'once in a life time' gezinsbezoek. Dat gaat een hele gebeurtenis worden. Een beleving zoals geen ander.

Als kind- zie ik dat als spannend, als ouder zie ik dat als GEWELDIG en als oma - voel ik me GEZEGEND.

Dat het kan, dat het gaat gebeuren, dat ik nog eventjes geduld moet hebben.

Wat doen jullie ( oma's en opa's) met de kleinkinderen als ze op bezoek komen?

Dierentuin?

Voorlezen?

Pret park?

Koekjes bakken?

Voetballen?

Zwemmen?

Wandelen?

Stroopwafels eten?

Even dit.....

Eventjes aan de telefoon.

Oma I lub you

Oooh gossie, oma lubs you too sweetheart!

Familie trekjes

Je bent kind, je hebt oom's en tante's, opa's en oma's en neven en nichten.

Soms lijk je op elkaar qua uiterlijk.

Soms vindt je dezelfde dingen leuk.

Soms lust jij OOK geen wortelen- twee van je nichten ook niet.

Jij bent net zo'n boekenworm als je tante ( jouw ouders hebben niets met lezen)

Er komen veel leerkrachten voor in de familie.

Koken is een familie aangelegenheid - zowel mannen als vrouwen genieten in de keuken.

Soms komt er van verre een familielid op bezoek - jaren niet gezien of gesproken en je merkt dan jouw zoon/dochter heel veel lijkt op deze oom of tante. Zo ontmoette ik een neef na 30 jaar en het
was alsof we dagelijks contact met elkaar hadden gehad.

Familietrekjes, ze komen overal en bij een ieder wel voor. Het voelt vaak zo vertrouwd.

Ik zie nu, dat mijn handen wat ouder worden, dat ze op de handen van mijn moeder lijken.
Op foto's zie ik dat ik mijn hoofd, net zoals mijn vader dat deed, scheef houd. Ook heb ik 'scheve schouders'.

Een van mijn jongens ( nu een man van 41) lijkt in zoveel aspecten op mijn vader dat het, nou ja niet eng, maar oh zo overduidelijk een kleinzoon van hem is. Ook zijn gevoel voor humor lijkt op die van zijn opa.

En deze zelfde jonge man - houdt ontzetten veel van vissen. Niet zomaar een hengeltje uitgooien maar echt serieus vissen. En dat deed mijn Friese oma ook. Trots was ze van haar vangst. Nou houden al mijn kinderen wel van vis eten - maar zoonlief is echt een sportman als het met visvangen te maken heeft.

Binnenkort doet hij mee aan een prestigieuze wedstrijd. Trots ben ik op al mijn kinderen - en ook apart een trots gevoel als ik zulke berichten krijg. Hij is zelf erg bescheiden, wat hem siert - toch presteert hij meer dan hij denkt en toegeeft.

En zo vader zo zoon - in zijn geval. Mijn vader hield niet van vissen- wel van vis eten. Die bescheidenheid erg herkenbaar en past wel.

Weer wat nieuws- vooral leuk voor omaverweg!

Gisteren werd ik wakker en keek ik op mijn telefoon voor eventuele berichten. Toen stonden er twee prachtig portret foto's van een van mijn kleindochters op.

Ja dat krijg je he, als je kinderen en kleinkinderen tegenvoeters zijn. We verschillen dag en nacht van elkaar ( sorry - grapje!)

Bij het ontbijt probeer ik dan met diegene die 'beschikbaar zijn' even contact te leggen. Nee, we chatten, Skypen, e-mailen of sms-en niet elke dag. Soms vaker dan anders, het ligt er maar aan wat speelt. Het hoeft ook niet elke dag. Ik heb een gezonde en open relatie met mijn kinderen. Ik krijg te horen-lezen-zien wat ze mij te vertellen hebben en zo ook laat ik van me horen als er iets leuks, interessants of anders is te vermelden.

Tussendoortjes zijn altijd welkom maar niet verplicht.

Vanochtend werd ik verrast door een leuk e-mailtje van een van mijn schoondochters. De drie kleuters in dat gezin ( 4-3-2) zitten op kleuter- en peuterschool en eentje op Day Care. Niet de hele week... maar goed voor hun ontwikkeling om met andere kinderen te spelen, sociale vaardigheden opdoen en leren omgaan met verschillen.

De oudste gaat binnenkort naar school. Wat zal dat een verandering teweeg brengen in het gezin. Niet alleen dat ze dan elke dag van 8:30 to 15:00 weg van huis is maar ook de groei die zij mee zal maken zal de verhouding tussen haar en haar zusje en broertje ook veranderen. Het is al een wijsneus- en ze wordt al aardig zelfstandig.

Enfin, de middelste zit nu op de kindy waar haar zus afscheid van gaat nemen. Die hebben voor opa's en oma's en andere familieleden die niet in staat zijn om zelf op bezoek te komen - en speciale Internet omgeving waar werkjes van de kinderen worden 'geplaatst'. Een Story Park. En ik kreeg een uitnodiging om me daar te aan te melden.

Nu kan ik werkjes van haar zien en opmerkingen lezen van de begeleiders. Ook kan ik berichtjes en uiteraard complimentjes geven die ook aan haar worden voorgelezen en in haar 'boek' terecht komen. Aan het eind van haar 'schooljaar' kan er een boek gemaakt van worden. Een jaarverslag zeg maar.

Hoe gaaf is DAT???

Ik ben 'juf in ruste'. Dus het meemaken van de ontwikkelingen rondom educatie en groei vind ik ook erg leuk om van dichtbij mee te kunnen maken.

Vandaag een proef gedraaid. Verhaaltje geschreven en foto's geplaatst. Ook een compliment op haar laatste werkje gezet.

Zal mij benieuwen wat haar reactie hierop is.

Bijna- maar nog niet helemaal

Zulke vroege berichten wil ik wel vaker krijgen. Twee portretfoto's van mijn kleindochter die 'bijna maar nog niet helemaal' naar school gaat.

Ze wordt half oktober 5 jaar. In Nieuw Zeeland betekend dat - naar school gaan. En wat heeft ze daar een zin in. Een pientere dame die weet wat ze wil. Al vroeg begon ze met letters vormen en voorlezen aan haar een jaar jongere zusje. De zelf bedachte verhalen naar aanleiding van de plaatjes in het boek- helemaal geweldig. Wat een verbeelding- wat een spannende verhalen maakte ze ervan.

Mijn kleindochter is de oudste van 3. Het is een druk huishouden waarvan mijn zoon momenteel de huisvader is. En dat werkt fantastisch. Hij kookt, bakt, hangt de was uit, veegt neuzen en billen, brengt en haalt van kindy enzevoort, enzevoort.

Natuurlijk is het soms rommelig en loopt alles niet op rolletjes. Maar waar dan wel. Het is een levendig en liefdevol gezin die kampt met alle zorgen, vrolijkheden, wereldse problemen en uitdagingen waar jonge gezinnen van vandaag zich mee bezig houden.

Soms denk ik dat ik blij ben geen ouder van jonge kinderen te zijn - vandaag de dag. Maar ik denk dat mijn ouders en mijn grootouders ook zulke gedachten gehad zullen hebben. Nou misschien opa en oma niet - na oorlogse wereld zag er toch wat vrolijker uit- maar dat terzijde. De veranderingen die elke generatie met zich meebrengt brengt niet alleen zorgen maar ook mogelijkheden en vernieuwing.

Ik ben omaverweg, die kan Skypen, chatten, Facetime gebruiken, foto's per direct kan ontvangen en zelfs met  de telefoon van nu - mee kan lopen naar school.

Het brengt wel een hele andere beleving met zich mee dan in 1961.

Ik zorg dat er op tijd een cadeautje komt - genoeg mensen om dat te kunnen regelen. Wel jammer dat nu deze ene verjaardag dat haar tante ( mijn dochter) met gezin nu net in Europa zijn. Gek eigenlijk nu voor hun. Zij zullen ervaren wat ik telkens ervaar- een verjaardagfeestje op afstand.

De eerste schooldag- wat zal dat een feest zijn.

Up up and away

Ja, het is zover. Al maanden keken we uit naar deze dag en toen ik wakker werd vanochtend wist ik
Vandaag is bijzonder.

Vandaag stapten mijn dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen in een vliegtuig.

Ze zijn begonnen aan een groot avontuur.

Over 6 weken komen ze in Nederland.

De kinderen slaan een giga leerweg in.

De reis is niet bedoeld om alleen maar naar pretparken en speeltuinen te gaan.

Maar te ervaren, leren en proeven van de Europese cultuur die ook door hun aderen vloeit.

Ze gaan de wereld verkennen en ontdekken - en dat zal veel emoties, indrukken en ervaringen opleveren. Het zal ze bijstaan met hun verdere leerweg in hun leven.

Ik kijk uit mijn raam.

Nog een weekje of 6 voordat ze hier zijn.

Hopelijk schijnt dan ook nog eventjes de zon. Die grijze wolken hebben zij zelf de hele winter al gezien.

Efteling, de markt op, pannenkoeken eten..nou ja al die leuke Hollandse dingetjes die wij elke dag voor lief nemen.

Ik heb nog heel wat te doen voordat ze er zijn.

De dagen smelten zo ie zo al als sneeuw voor de zon - nu heb ik 'nog maar' 6 weken.

Het moet allemaal helemaal tot in de puntjes geregeld zijn - de logeerplekjes en lijstje met activiteiten.

Eten in huis halen voor een extra 5 personen.

Leuk om weer volle pannen op het fornuis te hebben staan pruttelen.

Kinderstemmen in huis.

Een mand vol wasgoed elke dag.

Het woordje 'verheug' is nog te klein om te beschrijven hoe ik me voel.

Vandaag, denken aan een veilige vlucht en voortzetting na de overstap in Amerika.

Ze zijn onderweg.....! Omaverweg - here we come!

Monopoly en Scrabble

Het was een lange vlucht maar zonder vertragingen of andere hobbels. Ik was heelhuids and blij aangekomen op Melbourne Airport.

Mijn bezoek, kroel en knuffelmomenten konden beginnen. Toen de deuren opengingen in de aankomsthal - zag ik meteen mijn zoon en schoondochter staan....en terwijl ik het beeld opsloeg in mijn geheugen sloegen twee armen zich om mij heen. Hij, mijn kleinzoon, had beet zeg maar.

Zonder schroom, vol vreugde en met een giga grijns op zijn gezicht kroop hij tegen mij aan. Zijn oma was aangekomen en hij was BLIJ!

We liepen naar de auto - mijn schoondochter pakte mijn hand, mijn zoon ( hij is stukken langer dan ik) legde de zijne op mijn andere schouder en mijn kleinzoon duwde het karretje met de bagage. Ik was 'geclaimd'. Heerlijk gevoel is dat. Je bent moe van de reis maar ook van de voorbereidingen, het afwerken van klusjes voor vertrek en de slapeloze lange reis. Alle vermoeidheid viel van me af. De liefde die mij op dat moment spontaan en in overvloed gegeven en gegund werd, werkte als een energie boost.

Na een rit van twee uur kwamen we 'thuis' aan. De euforie van het moment denderde voort. Ik werd naar mijn kamer geloosd- koffer meegesleept door kleinzoon, en er werd meteen koffie gezet en de deuren opengegooid. De airco draaide volle toeren. Ja, ze zetten dan ook de deuren open - want circulatie en de 'frisse buiten lucht' en de airco samen geven toch een meer natuurlijk gevoel dan die koude waterige lucht die alleen van een airco af komt. Zo werkt het - en zo gaat het dan ook!

Eenmaal mijn koffer geparkeerd en aan de koffie - vraagt kleinzoon mij meteen " oma wil je monopoly spelen?" Ik loop mee naar de huiskamer en ja hoor, op de vloer ligt het spel al klaar. Wat betreft zijn gedachten- die snap ik wel. Oma komt niet vaak en ze is er maar kort, dus gebruik je tijd goed- stop er van alles in, want voordat je het weet is oma weer weg.

En of ik er zin in had na 26 uur reizen? Ach ik kom straks wel weer tot rust. Nu eerst even concentreren, ogen open houden door middel van tandenstokers ( grapje) en spelen maar.

Wij hebben samen ook een poos Scrabble online gespeeld. Mij het spel Minesweeper te leren is niet helemaal gelukt. Zijn vriendjes deden het beter. Toch wel handig die moderne mogelijkheden. Wel met je kleinkinderen spelen... online dan!

Waar is nou DOWN UNDER?

Ik hoor het vaak zeggen - Down Under is Australië. Ja, toch?

Down Under betekend ONDERAAN. Onderaan wat? Onderaan de wereld bol.

En daar als verste weg ligt Nieuw Zeeland. LINKS iets BOVEN Nieuw Zeeland ligt Australië.

Nieuw Zeelanders EN Australiërs noemen hun werelddeel 'Down Under'.

Wat mij ook is opgevallen ( nou ja al jaren) is dat zowel in Down Under als in Nederland - ontbreekt er veel kennis wat betreft informatie over de betreffende landen. Ik werd gevraagd of ik kennis had aan een familie in Denemarken (?) en in Nederland zijn er veel mensen die denken dat Nieuw Zeeland een eilandje is van Australië die er maar een beetje onderaan bungelt.

Nieuw Zeeland ligt niet IN of NAAST Australië maar er ligt een behoorlijke plas water tussen. Niet eentje die je kan zwemmen zoals het kanaal tussen Frankrijk en Engeland. Of de overtocht van Hoek van Holland naar Engeland. Ze liggen een behoorlijk eind uit elkaar. De vlucht Auckland naar Sydney alleen al is zo'n 2 en 1/2 uur vliegen. Kijk eens waar je vanuit Nederland dan al bent! Wij zitten in anderhalf uur in Italië.

Australië en Nieuw Zeeland hebben een concurrerende relatie met elkaar. Gaat in goede harmonie - maar.....!

In sport zijn ze fanatieke oppositie van elkaar. De grappen zijn dan niet van de lucht. Speelt Australië tegen Engeland of anders, dan zal Nieuw Zeeland voor Australië knokken, en anders om. Dit fenomeen kennen wij in Europa ook. Belgen tegen Nederlanders om maar een voorbeeld te noemen.

Men emigreert niet naar Australië vanuit Nieuw Zeeland maar verhuisd. Toch is het wisselen van landen geen verhuizing maar emigratie. Ik heb 2 kinderen die in het land van hun geboorte wonen, Nieuw Zeeland, en ik heb een zoon in Australië wonen. Hij 'verhuisde' in '97 daarnaartoe.

Van mijn 3 kinderen snapt hij als geen ander hoe tegenstrijdig emoties kunnen zijn wat betreft waar iemand zich 'thuis' kan voelen. Ook hij is nu diep geworteld in Australië terwijl hij ook zijn familie en vrienden mist. Eenmaal op bezoek 'thuis' ontspant hij en voelt hij zich helemaal thuis. Om na een paar weken weer 'naar huis te gaan'.

Hij zit thuis tussen twee vuren als de Wallabies ( AUS)  tegen de All Blacks ( NZ) spelen. Gelukkig gaat dat niet hart tegen hart, maar zo af en toe kijken zoon en moeder wel in de ander kamer ;-) om elkaar niet dwars te liggen met hun gejuich.

Mijn bezoeken zijn dan ook naar 'Down Under' en dat vergt planning. Ik wissel de aankomst af. Eerst NZ dan AUS of eerst AUS dan NZ. Het scheelt enorm wat betreft kosten- zonder stopover zou ik minder lang hoeven sparen. Ik kijk wel eens met weemoed naar All You Need is Love. Dan denk ik, oooh een betaalde reis, dat zou wat zijn. Maar ik bof dat ik het tot nu toe hebt kunnen doen. Al mijn dubbeltjes gaan in de reisspaarpot.


Wat mijn ALLERGROOTSTE WENS is, dat ze ALLEMAAL hier komen. In EEN klap. Mijn kinderen en kleinkinderen allemaal samen met oma ( en opa Leen) in Nederland hun eigen roots te kunnen ontdekken. Maar daar heb ik al eens over geschreven. Dromen mag toch?

Fijne dag allemaal.

Omaverweg

Een rondje fietsen

De wolken breken open, het blauwe hemeltje komt weer tevoorschijn. De temperatuur is heerlijk. Super goed om in te fietsen en te genieten van de koelte van de lucht op mijn blote armen en op mijn gezicht. Ik fiets met een buur. Zij en ik hebben dit nu al twee keer gedaan en het bevalt uitstekend. een keer in de week eventjes een rondje.

Wij, mijn man en ik, wonen nog maar kort in dit appartement gebouw. We leren steeds meer mensen kennen - en met deze buur en haar man kan ik het ontzettend goed vinden. Wij genieten van elkaar.

Mijn buur is ook een omaverweg. Het komt steeds vaker voor.

Langs de rivier, over bruggen en hobbelend over kinderkopjes. Hoe Hollands kan het zijn? De gevels bekoren mij nog steeds...ik moet oppassen dat ik niet op de stoep, of erger nog, op straat beland. Ik kijk mijn ogen uit.

Dordrecht, Koningsstad van 2015. Ja toch? Heeft u het ook gezien op tv - op Koningsdag? Mooi he? Nou bof ik, want ik mag er wonen.

Terwijl ik fiets flitst het door mij heen - oh wat zou ik met mijn hele stoet kinderen en kleinkinderen hier willen fietsen...allemaal. Wat zou dat een bekijks krijgen ook. Kinderen in alle soorten en maten - ouders en oma en opa. Wat een lol zouden we beleven. Een geklets en gelach. Ik beeld het me helemaal in.

Ja, en dan is de realiteit er weer. Ik klets met mijn fietsgezel en ben weer terug in de werkelijkheid van vandaag.

We genieten van een kopje koffie 'met wat erbij'. Ach we moeten toch nog een eindje fietsen. "Dat fietsen we er wel weer af" zeggen wij lachend tegen elkaar.


We komen thuis net als er wat miezerige druppels uit de als maar grijzer worden lucht valt. Net op tijd. Terug gaan de fietsen in de schuur tot ze weer nodig zijn.

Toch word ik blij van de gedachten dat ik over een week of 6  in ieder geval een deel van mijn kinderen en kleinkinderen Dordrecht kan laten zien - gevels en al. En meer dan waarschijnlijk - met wat lekkers erbij.

Ook goedemorgen

Heerlijk geslapen- en als ik om half 7 de huiskamer in loop en naar buiten kijk, glijden er al bootjes over het gladde water. Wij wonen aan een 'binnenwater'. Toegang tot het Hollandse Biesbosch en ook richting een sluis.

Het weer is stabiel, zacht briesje- zonnig en kalm. Ik voel me gezegend.

Water opgezet voor mijn thee en twee beschuiten gesmeerd, kaas erop. Mijn ochtend dank aan God al gezegd.. en nu tijd om even stil te staan bij dit prachtig moment van de dag.

Er komt meer leven in de brouwerij om me heen. Fietsers over het fietspad, wandelaars met hun hondjes die een ochtend wandeling maken. In de verte raast het verkeer richting werk of afspraken. Ik heb daar geen geluidsoverlast van - maar wel de pret om er naar te kijken.

Een van mijn ochtend rituele is mijn iPad of iPhone controleren. Je weet maar nooit.

Ik ben omaverweg - en het kan wel zo zijn dat terwijl ik sliep dat er een berichtje is binnengekomen.

Mijn ochtend kan niet meer stuk. Een foto maar liefst. Van drie hummels die met volle aandacht koeien aan het bewonderen zijn in de wei recht voor hen. Prachtig gezicht.

Leeftijd 4,3,2. Drie mini mensen.

Het scherm blijf voorlopig open staan - ik ga buiten op balkon zitten en drink de twee uitzichten in - die van het water en de lucht samen met mijn drie hummels.

Daar wordt een omaverweg nou ONTZETTEND blij van.

Mee denken - mee doen - mee genieten

Hallo lezers

De tijd vliegt. Nog een paar weekjes en dan is mijn dochter met haar man en drie kinderen dichterbij dan ooit. Ze komen naar Europa.

Toen mijn man en ik in oktober 2013 in New Zealand waren beloofde mijn schoonzoon ons dat hij er voor zou zorgen dat hij samen met mijn dochter en de kinderen een bezoek zouden brengen aan Nederland- aan ons. Hij heeft de belofte waargemaakt en in de herfst is het zover. Dit zal de eerste keer zijn dat mijn dochter mij meemaakt in het land van mijn geboorte. Ik vind dat bijzonder.

In april 1971 begon ik aan mijn leven in New Zeeland. In juli 2000 pakten ik mijn leven weer op in Nederland, het land van mijn voorouders. Nu komt een van mijn 3 kinderen naar Nederland om te zien hoe ik hier woon en 'pas' zeg maar. Want daar kan zij zich uiteraard geen beeld van maken.

We gaan naar de markt, Biesbosch, Kinderdijk, fietsen en krotketje eten. We zullen op kinderkopjes wandelen en gevels bekijken. Een hele lijst van mogelijkheden ligt al klaar. Er zullen velen weggestreept worden en ook veel overblijven waar we geen tijd voor hebben. Er zal patat gekocht worden en op tafel komen en vla in de koelkast ( waar mijn schoonzoon gek op is). Een bezoek aan een pannenkoek restaurant zit er dik in en het vooruitzicht naar de Efteling te kunnen met mijn kleinkinderen vult mij met vreugde van de bovenste plank.

Ook belangrijk zal het bezoek zijn aan verschillende plekken die bijzonder zijn voor onze familie. Als het een beetje meezit wil ik haar naar mijn geboorteplek brengen. Zelf heeft ze ook een paar wensen die ik graag in vervulling zie gaan. Hoe lang hebben we - nou echt niet lang genoeg. Ja, mijn dochter is al eerder in Europa geweest waaronder Nederland. Dat was jaren geleden, met haar toenmalige vriend die nu haar echtgenoot is en vader van hun 3 kinderen. Toen woonde ik nog in New Zealand. Ze voelde zich er meteen 'thuis'. Een paar herinneringen ophalen zal geen kwaad.

Ik heb mee mogen denken, ik mag meedoen en ik zal zeer zeker mee genieten van alles wat we beleven zullen die kostbare dagen.

Ik ga een aftelkalender maken- net zo een als mijn kleinkinderen hebben. Ik voel me ook als een kind die met smart op cadeautjes avond wacht.

Lieve groet van 

Omaverweg.

Thomas the Tank Engine

Wie kent hem niet....dat treintje! Dat schattig treintje die met zijn vrolijk gezicht voorbij raast.

Mijn kleinzoon van 2 ( vandaag - hiephiep hoera) is er helemaal weg van.

Ik heb een tijdje geleden al ondergoed gestuurd met Thomas de Tank Engine er op. Hij is zo trots en wil nu geen luiers aan.... goed zo kleine! Ga jij maar lekker oefenen op die wc. Gezonder en scheelt aan schade van het milieu en de portemonnee. Met 3 kinderen in bijna net zoveel jaren, ze zijn nu 4-3-2, stonden de pakken overal opgestapeld. Nu alleen de jongste nog - en die is al een behoorlijk eind aan het zindelijk worden.

Vandaag is hij dus 2 en heeft hij net de kaarsjes uitgeblazen. De taart was schatig. Zelf gemaakt en gedecoreerd. Knap hoor van die twee ouders. Met hun handen vol.

Moeder werkt full time als juf en papa is thuis papa met weekend klusjes als dakbewerker. Zijn vorige baas liet het afweten - dan zit je zonder werk en inkomsten. Dat ze de rollen zo goed hebben kunnen omruilen en verdelen is geweldig.

Zoonlief heeft thuis als kind al leren koken en voor zichzelf zorgen...nu kan hij die kunstjes in praktijk brengen. Handig zo'n papa die bakken, wassen en vloeren aanvegen kan. Laat staan bedden opmaken, kinderen vermaken en verzorgen en eten koken. Wij vrouwen vinden dat over het algemeen 'gewoon'. Toch is het een hele verantwoordelijk en veelomvattende taak.

Ik weet dat er meer mannen zijn die ook thuis papa's zijn - en geweldige ook, en ik weet ook dat er thuis mama's zijn en werkende mamas en papas. Ik weet het! Mijn schrijven kan alleen maar gaan over wat mij aangaat en ik ervaar. Dus mensen, ik snap dat elke situatie anders is - dit is de situatie van mijn zoon en schoondochter en ik ben er trots op.

Doordat ik op zo'n grote afstand woon - is het versturen van post wel eens lastig - om het maar niet over de kosten te hebben. Zonde van het geld denk ik wel eens. Omdat ik ook 'connecties' heb Down Under heb ik net een verrassing geregeld.

Mijn vriendin die volgend jaar naar Nederland op bezoek komt - gaat een Thomas de Tank Engine dekbedsetje en handdoek regelen. Nou ja, gaat regelen, ik had het verzoek nog niet gedaan of ze had het al besteld. Leuk he? Dit gaat ze dan zelf brengen.

In juni wanneer ze hier komt heeft ze dan al euros in haar portemonnee want dan krijgt ze het zo terug betaald. Leuk he? Goed opgelost.

Mijn dag kan niet meer stuk. Drie kleuter stemmetjes rommelen nog door mijn hoofd- de stem van de papa en mama ook. Het cadeau werd geregeld nadat ik hoorde dat het eenpersoonsbed klaar stond in zijn kamer om gebruikt te worden. Zo kan ik heb elke avond 'instoppen' - met mijn dekbed over hem heen en het kussen onder zijn hoofd.

De zon schijnt - deze omaverweg is blij!

Een brief aan alle oma's

Datum: dinsdag 4 augustus 2015

Plaats: Aan mijn bureau

Onderwerp: Kleinkinderen



Lieve oma's overal...(of je nou ver weg woont of dichtbij)

Het is toch een wonder?

Te horen krijgen dat er een kleinkind op komst is.

Van mijn zonen - dat gevoel was warm, vol emotie en blije 'verwachting'. Vader ook oh zo trots en blij. Die mannen, dat gevoel konden ze nu delen. Niet alleen waren ze nu vader en zoon maar ook vader. Ik ben trots op mijn zonen - die ouders zijn geworden. En goede ook, daar was ik van overtuigd. En dat hebben zij al die jaren wel bewezen.

Van mijn dochter was het toch even anders maar niet minder bijzonder.
Je oudste kind die zelf een kind gaat baren. Een God's geschenk. Ik kon mij in haar situatie plaatsen. Ik kreeg allerlei emoties te verwerken. Op een of andere manier reageerde mijn lichaam mee.

De zorgen tijdens de zwangerschappen, de onverwachte complicaties, de gezondheid van de aanstaande moeders en het besef van de vaders dat ze op de grootste verandering van hun leven stonden. De verantwoordelijkheid en het nu moeten delen voor de aandacht van de vrouw die ze lief hebben - wetend dat het zo hoort en toch beetje nerveus denkend, "zal ik het goed doen, dat zorgen voor....?"

Oma's overal zullen wel vergelijkbare ervaringen gehad hebben. Natuurlijk verschilt het van kind tot kind en baby tot baby en vader tot vader. Maar in grote lijnen, herkenbaar volgens mij.

De geboorte, de hoop op een gezonde baby en goede verloop geboorte. Dat moeder het goed maakt en aansterkt, dat het kindje groeit en bloeit.

Of de angsten als het niet loopt zoals gehoopt. De korte vreugde en het aanhoudende verdriet.

Ik weet niet hoe andere oma's dit hebben ervaren. Ik kan alleen over mijn ervaringen schrijven. Het verlies van een kleinkind is zwaar. Je wilt niet 'zielig doen' want de ouders hebben zo'n intense verdriet. Toch hebben opa's en oma's dat ook. Maar met wie deel je dat? Voor je kind blijf je sterk.

Ik heb 9 kleinkinderen, eentje daarvan heeft zijn leven al volbracht. Hij mocht 17 jaar worden. Het was een zware zwarte dag toen het telefoontje kwam. Ik blijf zeggen dat ik 9 kleinkinderen heb. Er zijn 8 om te knuffelen en een om te herdenken. En dat 'went' om er zo over te denken.

Mijn schoondochter en zoon - en de twee jongens maken het 'naar omstandigheden' goed. Ze hebben de draad van het leven opgepakt. Er wordt weer gelachen en genoten, altijd wel met een kanttekening.

Het zijn zware jaren geweest in dit gezinnetje met ook nog het verwerken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en het bijna overlijden van mijn schoondochter. Alles in het level zo fragiel, zo bros en toch zo'n wonder.

Oma's ( en opa's) wat is deze rol in het leven toch bijzonder. Ik voel me enorm bevoorrecht om dit mee te mogen maken. Net als ouderschap is ook het 'oma zijn' een wonder en niet voor elke vrouw weggelegd. Niet elke vrouw wordt moeder, niet elke man een vader.

Ik voel me gezegend - ondanks de verdrieten, ondanks de zorgen, ondanks de afstand.

Oma's, geniet van elk moment dat het u gegeven is om 'iets' te mogen doen of ervaren met uw kleinkind(eren). Het zijn parels.


Liefs

Oma ver weg

Plannetjes maken

Hoewel ik probeer om niet al te ver vooruit te plannen, is het wel erg leuk om iets in het vooruitzicht te hebben.

Het plezier van een beleving zit ook in de voorbereiding.

Dus, toen een van de grote supermarktketens een actie hadden voor kortingskaartjes voor de Efteling - ben ik ze gaan sparen.

Want, het zal je maar gebeuren dat er bezoek komt!

Het zal je maar gebeuren dat je zelfs met kleinkinderen leuke dingen kan gaan doen.

Misschien zelfs dat je een 'vakantie' kan plannen met je kleinkinderen.


Ja, we zijn aan het plannetjes maken.

Als alles loopt zoals we hopen dat het loopt en daar gaan we vanuit.

Dan hangt de vlag uit op ons balkon - en mogen wij mijn dochter, mijn schoonzoon en drie van mijn kleinkinderen verwelkomen.

Hier, in NEDERLAND!

Ik ben nu aan het aftellen - nog 11 weken.

Dan gaat het gebeuren, een zegen beleven om samen met een van mijn kinderen hier een poosje 'gezin' te zijn.

Oma dichtbij.

Op de fiets, naar plekken die wij, mijn man en ik, regelmatig bezoeken zodat zij een beeld krijgen wat ons bezig houdt. Pannenkoeken bakken, varen in de Biesbosch, beschuit met hagelslag en pikkeltjes kaas eten. Een park hier en daar bezoeken. Familie uitjes.

Ik heb er ZO'N zin in.

Verder vooruit kijken ga ik niet doen.

Want dat betekend al inleven dat ze afscheid gaan nemen.

Die gedachten parkeer ik zo lang mogelijk.

Ik weet dat het gaat gebeuren maar het gaat niet overheersen.

Nu - de voorpret. Dat geeft energie en daar moeten wij 'oma's ver weg' het van hebben.

Een jarige vandaag

Er is er een jarig hoera hoera

En via FaceTime was ik er eventjes bij

De taart zag er uit om te smullen

Die zal wel veel buikjes vullen

Ik kon alleen maar kijken

maar zelfs dat is toch heel fijn.

Te weten dat de kinderen

mij er wel via Internet bij betrekken

Want dat geeft toch minder pijn

Ze beseffen dat ik wel liever

Er echt bij had willen zijn

Vandaag vier ik mijn kleindochter haar verjaardag

En zelf bak ik dan ook een taart

Ze weet dat ik veel van haar hou

en was ook blij  met haar kaart

Haar cadeau heeft ze ook nog ontvangen

Dat regelt mijn dochter voor haar

Want met de post iets sturen

Nou dan ben je nog lang niet klaar

Die doet er zo lang over

Dat het maanden onderweg is

Er zweeft nog van alles in de ruimte

Wat nooit op hun adres aangekomen is.

LANG ZAL ZE IN GELUK EN GEZONDHEID LEVEN!!

_ oh ja, nog even dit

Op de dag zelf 9 jaar geleden

Was ik er gelukkig wel bij.

Hoe ver is ver?

Nou is in mijn geval - oma ver weg, wel ERUG ver weg!

Maar dat is niet bij iedereen het geval.

Sommige oma's ( en opa's) wonen wel in het zelfde land maar de afstand tussen het ene adres en het andere kan moeilijk te overbruggen zijn.

Dat kan te maken hebben met gezondheid

Vervoer

Geestelijke welzijn

Werk

- of andere omstandigheden waardoor dagelijks, wekelijks, maandelijks of zelfs jaarlijks bezoek niet of nauwelijks mogelijk is.

En dat kan iedereen overkomen.

Nederland kan wel in oppervlakte klein zijn - maar afstand is afstand.
Van Harlingen naar Valkenburg is ook een afstand! Van Vlissingen naar Groningen ook. Van Oortjeshekken naar Schiermonnikoog ook!

Europa - ja we kunnen met de auto zowat alle landen bereiken- dat wil niet zeggen dat het ook aan de mogelijkheden ligt.


Ver weg is betrekkelijk.

Stel, en dit is niet onmogelijk, dat je in de  zelfde stad woont, maar door omstandigheden zijn de kleinkinderen toch VERWEG!

Ook dat kan.

En dat is erg, heel erg. Om het maar niet over hoe pijnlijk dat kan zijn, te hebben.

Som botert het gewoon niet met schoondochter of -zoon of zelfs met je eigen kind.

Dat maakt bezoek wederzijds niet onmogelijk maar wel moeilijk.

Ik stuur ansichtkaarten. Van alle plekken die ik bezoek. Kaarten van bloemen, en paarden, van dinosaurussen en prinsessen. NLPost heeft wat aan mij - ik maak gebruik van hun 'service'. Zo goed en kwaad als dat gaat.

Op deze manier krijgen de kinderen ook iets tastbaars - want een FaceTime gesprek of Skype is wel leuk- maar daar hou je als oma behalve een glimlach en herinnering, verder niets aan over. Een kaart kan je kleinkind vasthouden, tegen hun gezicht aan houden en aan de slaapkamer muur ophangen.

Ik probeer zo het Ver Weg te overbruggen. Ik neem ze mee, naar de stad, op vakantie naar de dierentuin. Ik geniet ook op het moment dat de kaart door de gleuf van de brievenbus gaat. En zij, als de kaart op hun matje valt.

Afstand - hoe ver is ver?

Voor die oma's die ver weg wonen

Een poos geleden sprak ik een wat oudere mevrouw die jaren geleden, na het overlijden van haar man, besloten had om in een warmere land te gaan wonen.

Dit was bevordelijk voor haar en haar gezondheid en ook gaf het haar een doel. Iets op te bouwen. Ze kreeg er energie van. Ja, het was ook emotioneel en vermoeiend en beetje spannend.

Haar kinderen alle drie getrouwd, druk met werk, carrières maken en hun sociale leven. Ze had het gevoel - dat ze de ruimte en mogelijkheid had om een leven op te bouwen zonder dat  ze op haar kinderen moest rekenen voor gezelschap en vooral hun tijd. Haar taak als moeder was volbracht in de zin van - nodig zijn voor adviezen en begeleiding. Natuurlijk hield en houd zij van hen - en zij van haar. Contact kan op zoveel manieren - en de kinderen kunnen in het warme land ook op visite komen.  Ze hadden geen van allen kinderen- reizen en de middelen waren aanwezig. Ook komt moeder regelmatig naar Nederland.

Nu is ze op latere leeftijd toch oma geworden. Wat  nu?

We ontmoeten elkaar 'toevallig'. Ik denk dat het zo moest zijn - want ik geloof niet in toeval.

We hebben er lang over gesproken - een oudere mevrouw met een wat jongere vrouw ( haha). Een vreemdeling met wie zij dingen kon bespreken zonder beoordeeld te worden. Vrij van voorkennis en invloed van anderen.

Na geluisterd te hebben heb ik mijn verhaal gedaan.

Dat vond ze nog al wat.

Aan het eind van het gesprek - zei ze " wat zullen er eigenlijk veel oma's zijn die met dit soort dilemma's zijn. Die zouden er wel wat aan hebben om je verhaal ook te horen. Toen ze wist dat ik een blogger was- kwam ze met het idee om hierover te gaan schrijven.

Ik heb het bij anderen neergelegd. Opeens kwamen er allemaal verhalen en namen van mensen naar voren die ook 'verwegoma's' waren. Het gekke was, dat ik zelf ook steeds meer mensen tegenkwam met 'verweg' verhalen.

Ik vraag nu aan jullie- lezers, als je een verwegoma kent - deel deze blog met ze en misschien hebben zij er ook wat aan. Voor welke reden dan ook dat oma's ver weg wonen - ze hebben het er soms
( vaak) ook moeilijk mee en ook soms ( vaak) niet.

Hun leven gaat door - net als dat van de (klein)kinderen.

Maar anders - en op afstand.

Ik omarm en bewonder Oma's ( en opa's)Ver Weg!

1 juli 2000 - een nieuw leven!

Ja, dat heen en weer gegoochel tussen noord en zuid-  was niet niks.

Na 28 jaar huwelijk en 29 jaar Down Under- is het er toch van gekomen.

Ik ben er weer. Terug naar huis.

En zodoende ben ik dus - omaverweg geworden.

Het waren zware tijden. Er was veel gebeurt in niet alleen mijn leven maar ook het leven van velen om mij heen.

Op een of andere manier lukte het niet om mijn huwelijk tot stand te houden- dat ' tot de dood ons scheid' liep anders. Wel tot de dood, maar van de liefde- het gevoel samen oud te worden. Dat we elkaar gelukkiger zouden maken door afstand te doen van onze relatie- en elkaar vrij te laten. Die werkelijkheid sloeg in als een bom. Niet alleen bij ons maar ook onze kinderen waren uiteraard ontdaan.

Dat hoort dus niet - als gelovige had ik daar erg veel moeite mee. Ik had op het alter beloofd - voor altijd! En dat zou het niet worden.



Waar ik ook moeite mee had was mezelf in de spiegel kijken elke dag en de 'schijn' ophouden zelfs voor mezelf. Want het huwelijk en de belofte gaat niet alleen over altijd samen blijven, maar ook de zorg, liefde en samenhorigheid. Het delen van bed en brood.

Het besluit die wij samen hebben genomen om elkaar los te laten is niet over een dag ijs gegaan. Ik besloot om een jaar sabbatical te nemen om te zien waar het mij leiden zou. Of wij toch niet samen verder konden. Afstand moest ik hebben- de drang om ver weg te gaan - heel ver weg, was enorm.

Het logische snapt u misschien wel - naar Nederland, naar huis als het ware. Niet uit heimwee want dat had ik niet- ik had een veilige plek nodig waar ik me thuis kon voelen en het worstelen met mezelf aan durfde te gaan. Net als mijn ouders dat deden met mijn ziek broertje.

Het vooruitzicht om over de markt te lopen, met de trein te reizen, appelstroop op mijn pannenkoek, kroket en patat, een koude, donkere witte Kerst. Kinderkopjes en mooie oude gevels. Zwoele avonden waar het tot 23:00 licht zou blijven. Ik wilde dat om me heen hebben. Het herkenbare, dierbare, eigen!

En zo kwam ik op 1 juli 2000 aan op Schiphol, opgewacht en omarmd door twee lieve vrienden die mij de eerste week verzorgde en vertroetelde. Daarna naar familie en een vertrouwde omgeving. De dagen werden weken en de weken werden maanden.

Het besluit stond eigenlijk al vast toen ik opsteeg in Auckland - ik ging naar HUIS.

Mijn leven als Oma Ver Weg - was een feit. Zonder dat ik het had gepland of bedacht! 

Het was zo. 

Het was heftig

Het was verdrietig.

Het was bevrijdend.

Het was schokkend.

Het was om te vieren en betreuren tegelijk.

Koekjes bakken

Het is vakantie. Werkende ouders met kinderen hebben al oppas regelingen getroffen met betreffende 'opvang' adresjes, inclusief opa's en oma's.

De vakantie periode is de periode waarin ik me nog meer bewust van ben dat ik niets kan betekenen voor mijn kinderen en kleinkinderen.

Gelukkig is er een granddad die dat wel kan.

Ik ben gescheiden van de vader van mijn kinderen. Dat is niet niks. Dat doe je niet zomaar.

Toch hebben hij en ik een goede relatie. Hecht zelfs, wat betreft het omgaan met de kinderen en kleinkinderen.

Als ik in NZ ben op bezoek ben, kook ik bij hem en komen de kinderen eten. Erg gezellig. Wij houden oma/granddad dagen. Dan maken we uitstapjes met de kleintjes. Dat is erg leuk en de kinderen vinden het geweldig. Wij ook. Want, dat hadden we ook voor ogen, toen wij kinderen kregen. Dat we samen oma en granddad ( ik wilde nooit grandma zijn) zouden zijn.

Dat zijn we, alleen apart en op afstand.

Ik wordt 'op de hoogte' gehouden. Krijg foto's en berichten van hem - en blijf zo op de hoogte als ouder over wat reilt en zeilt in hun leven. Over dingen waar ouders over gaan! Wij werken en bespreken onderwerpen van belang samen. Dat is wel erg fijn. Ouder zijn - blijf je.

Vandaag is granddad de oppas granddad. Vanochtend ( NZ tijd terwijl Nederland slaapt) is hij met de drie kleintje (4,3,2) naar de bibliotheek geweest. Eenmaal thuis van 'morning tea' samen genoten. Daarna- bakken. Koekjes bakken. Chocolate chip koekjes en een banana cake. Ik mocht mee genieten via FaceTime van gekke bekkentrekkerij, lolbroeken en kusjes op het scherm. Die stemmen die dan oma oma roepen- dat doet me wel wat. Voor mij een lange dag en gevolgd door een korte nacht maar met een glimlach.

Toch voel ik me gezegend. Zeker omdat ik betrokken wordt bij de dagelijkse dingetjes. Niet elke dag hoor - en dat hoeft ook niet. Dat zou ook niet gebeuren als ik er daadwerkelijk zou wonen.

Ik ben een dankbare Omaverweg, die toch de momenten mee krijg waar het leven met kleinkinderen om draait- anders, maar toch.....!

Gelukkig kunnen we sms-en enzo

Toen ik als kind in 1961 naar Nieuw Zeeland verhuisden met mijn ouders was het communicatie middel - de post! Luchtpost dan wel. Als je een kaart met gewone post stuurde kon het weken lang onderweg zijn. Gebeurt tegenwoordig ook als je iets stuurt dus dat is niet anders geworden! Door de traagheid en aantal vliegtuigen die naar "Down Under' vlogen, moest je gewoon geduld hebben en verjaardagkaarten behoorlijk vroeg opsturen om te zorgen dat ze op tijd aankwamen. De afstand
maakte dus communiceren lastig. Niet onmogelijk, maar lastig.

Toen ik in 1971 weer terug keerde naar Nieuw Zeeland was de post er nog - en bellen was toen makkelijker geworden. Meer mensen hadden telefoon - en niet onbelangrijk, de verbindingen waren enorm verbeterd. Gezien de afstand - en de technologie van toen, was de telefoon vooral handig voor spoed gesprekken en voor bijzondere gebeurtenissen zoals bruiloften en geboortes. Zo af en toe galmde het wel - maar je kon jezelf verstaanbaar maken. Zelfs de post was er op vooruit gegaan omdat er meer vluchten 'down under' gingen en de vliegtijd korter was geworden. De snelheid veranderde niet zozeer. Het kon nog steeds 8-10 dagen duren voordat de kaart in de brievenbus belande.


Nu ik sinds 2000 weer terug ben in Nederland,waar ik echt het gevoel heb dat ik hoor te zijn is communicatie voor mij weer van uiterst belang.
Het was een grote verandering en bracht veel hartverscheurende werkelijkheden met zich mee.

De grootste werkelijkheid was: AFSTAND.

Ver van de kinderen en mijn kleinzoons in Australië. Mijn zoon
( de middelste van 3 kinderen) was naar Australië verhuisd en had daar een leven opgebouwd. Hij had een lieve schat van een meid ontmoet ( de liefde van zijn leven) die al twee kleine ventjes had. Mijn zoon werd vader en ik werd oma. Ook toen al - op
afstand. Want, hij woonde in Australië en ik in Nieuw Zeeland. Nu was de situatie voor hun niet anders- alleen verder weg!

Wat communiceren betreft is er veel veranderd. De snelheid waarmee informatie, nieuws, goede en slechte berichten de wereld in gaan is verbazingwekkend.
Wat nog niet veranderd is, is de post...!

Ik ben een oma die kaarten stuurt. Als we ergens zijn, Zeeland, Amsterdam, Zutphen, België, dan stuur ik kaarten. Daarom weet ik ook dat de post nog niet echt meegegaan is met de tijd. Het gaat nog steeds op a'n gemak.. ik kan
sneller heen en weer dan zo'n envelop of kaart!

Maar gelukkig hoe fik me daar niet bij neer te leggen- want, we kunnen: Sms-en, Chatten, e-mailen, Snap chatten, FaceTime en Skype gebruiken en er zijn vast veel meer mogelijkheden die tot allen die op afstand wonen kunnen benutten om in contact te blijven.

Wat we niet kunnen doen - is eventje binnen waaien, kroelen, aaien over het bolletje, kusjes geven, in bed stoppen, pleister op de knie plakken, pannenkoeken bakken, ijsje eten......de lijst is onuitputtelijk.

Maar, we kunnen wel communiceren! Over dag, s'nachts, op vakantie, in de Supermarkt, op de fiets, in huis, in bed, op het werk..........de mogelijkheden zijn eindeloos.