Een brief aan alle oma's

Datum: dinsdag 4 augustus 2015

Plaats: Aan mijn bureau

Onderwerp: Kleinkinderen



Lieve oma's overal...(of je nou ver weg woont of dichtbij)

Het is toch een wonder?

Te horen krijgen dat er een kleinkind op komst is.

Van mijn zonen - dat gevoel was warm, vol emotie en blije 'verwachting'. Vader ook oh zo trots en blij. Die mannen, dat gevoel konden ze nu delen. Niet alleen waren ze nu vader en zoon maar ook vader. Ik ben trots op mijn zonen - die ouders zijn geworden. En goede ook, daar was ik van overtuigd. En dat hebben zij al die jaren wel bewezen.

Van mijn dochter was het toch even anders maar niet minder bijzonder.
Je oudste kind die zelf een kind gaat baren. Een God's geschenk. Ik kon mij in haar situatie plaatsen. Ik kreeg allerlei emoties te verwerken. Op een of andere manier reageerde mijn lichaam mee.

De zorgen tijdens de zwangerschappen, de onverwachte complicaties, de gezondheid van de aanstaande moeders en het besef van de vaders dat ze op de grootste verandering van hun leven stonden. De verantwoordelijkheid en het nu moeten delen voor de aandacht van de vrouw die ze lief hebben - wetend dat het zo hoort en toch beetje nerveus denkend, "zal ik het goed doen, dat zorgen voor....?"

Oma's overal zullen wel vergelijkbare ervaringen gehad hebben. Natuurlijk verschilt het van kind tot kind en baby tot baby en vader tot vader. Maar in grote lijnen, herkenbaar volgens mij.

De geboorte, de hoop op een gezonde baby en goede verloop geboorte. Dat moeder het goed maakt en aansterkt, dat het kindje groeit en bloeit.

Of de angsten als het niet loopt zoals gehoopt. De korte vreugde en het aanhoudende verdriet.

Ik weet niet hoe andere oma's dit hebben ervaren. Ik kan alleen over mijn ervaringen schrijven. Het verlies van een kleinkind is zwaar. Je wilt niet 'zielig doen' want de ouders hebben zo'n intense verdriet. Toch hebben opa's en oma's dat ook. Maar met wie deel je dat? Voor je kind blijf je sterk.

Ik heb 9 kleinkinderen, eentje daarvan heeft zijn leven al volbracht. Hij mocht 17 jaar worden. Het was een zware zwarte dag toen het telefoontje kwam. Ik blijf zeggen dat ik 9 kleinkinderen heb. Er zijn 8 om te knuffelen en een om te herdenken. En dat 'went' om er zo over te denken.

Mijn schoondochter en zoon - en de twee jongens maken het 'naar omstandigheden' goed. Ze hebben de draad van het leven opgepakt. Er wordt weer gelachen en genoten, altijd wel met een kanttekening.

Het zijn zware jaren geweest in dit gezinnetje met ook nog het verwerken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en het bijna overlijden van mijn schoondochter. Alles in het level zo fragiel, zo bros en toch zo'n wonder.

Oma's ( en opa's) wat is deze rol in het leven toch bijzonder. Ik voel me enorm bevoorrecht om dit mee te mogen maken. Net als ouderschap is ook het 'oma zijn' een wonder en niet voor elke vrouw weggelegd. Niet elke vrouw wordt moeder, niet elke man een vader.

Ik voel me gezegend - ondanks de verdrieten, ondanks de zorgen, ondanks de afstand.

Oma's, geniet van elk moment dat het u gegeven is om 'iets' te mogen doen of ervaren met uw kleinkind(eren). Het zijn parels.


Liefs

Oma ver weg