Ja, dat heen en weer gegoochel tussen noord en zuid- was niet niks.
Na 28 jaar huwelijk en 29 jaar Down Under- is het er toch van gekomen.
Ik ben er weer. Terug naar huis.
En zodoende ben ik dus - omaverweg geworden.
Het waren zware tijden. Er was veel gebeurt in niet alleen mijn leven maar ook het leven van velen om mij heen.
Op een of andere manier lukte het niet om mijn huwelijk tot stand te houden- dat ' tot de dood ons scheid' liep anders. Wel tot de dood, maar van de liefde- het gevoel samen oud te worden. Dat we elkaar gelukkiger zouden maken door afstand te doen van onze relatie- en elkaar vrij te laten. Die werkelijkheid sloeg in als een bom. Niet alleen bij ons maar ook onze kinderen waren uiteraard ontdaan.
Dat hoort dus niet - als gelovige had ik daar erg veel moeite mee. Ik had op het alter beloofd - voor altijd! En dat zou het niet worden.
Waar ik ook moeite mee had was mezelf in de spiegel kijken elke dag en de 'schijn' ophouden zelfs voor mezelf. Want het huwelijk en de belofte gaat niet alleen over altijd samen blijven, maar ook de zorg, liefde en samenhorigheid. Het delen van bed en brood.
Het besluit die wij samen hebben genomen om elkaar los te laten is niet over een dag ijs gegaan. Ik besloot om een jaar sabbatical te nemen om te zien waar het mij leiden zou. Of wij toch niet samen verder konden. Afstand moest ik hebben- de drang om ver weg te gaan - heel ver weg, was enorm.
Het logische snapt u misschien wel - naar Nederland, naar huis als het ware. Niet uit heimwee want dat had ik niet- ik had een veilige plek nodig waar ik me thuis kon voelen en het worstelen met mezelf aan durfde te gaan. Net als mijn ouders dat deden met mijn ziek broertje.
Het vooruitzicht om over de markt te lopen, met de trein te reizen, appelstroop op mijn pannenkoek, kroket en patat, een koude, donkere witte Kerst. Kinderkopjes en mooie oude gevels. Zwoele avonden waar het tot 23:00 licht zou blijven. Ik wilde dat om me heen hebben. Het herkenbare, dierbare, eigen!
En zo kwam ik op 1 juli 2000 aan op Schiphol, opgewacht en omarmd door twee lieve vrienden die mij de eerste week verzorgde en vertroetelde. Daarna naar familie en een vertrouwde omgeving. De dagen werden weken en de weken werden maanden.
Het besluit stond eigenlijk al vast toen ik opsteeg in Auckland - ik ging naar HUIS.
Mijn leven als Oma Ver Weg - was een feit. Zonder dat ik het had gepland of bedacht!
Het was zo.
Het was heftig
Het was verdrietig.
Het was bevrijdend.
Het was schokkend.
Het was om te vieren en betreuren tegelijk.
No comments:
Post a Comment