Contact houden

Een van de grootste aanpassingen eenmaal gesetteld in Nieuw Zeeland, was het wennen aan het gebrek van familiebezoekjes en visite op zondagen en verjaardagen.

Via de kerk leerde we wel snel wat andere Nederlanders kennen. Dan kreeg je wel appeltaart en thee in kleine kopjes. Hingen er slingers aan het plafond en werden er herkenbare liedjes gezongen en taal gesproken. Het spel Mens erger je niet, lag op tafel!

Nu moet je toch even stapje terug in de tijd - dit was in de jaren '60. Er is veel veranderd.

Tegenwoordig komen oma's ( en opa's) op bezoek via een webcam. Met een tijdsverschil moet je some je slaapuren even omzetten in nachturen.

Een aantal van mijn kleinkinderen zijn al bekend met Skype en Facetime... sms berichten sturen en toen ze klein waren - drukte ze wel eens op de knop op de telefoon, op een niet al te geweldige tijdstip, en had je opeens een klein  stemmetje aan de telefoon. Ik kan hartelijk lachen om die reclame waar die twee kleine hummels met opa praten met gebruik van de iPad.

Toch hadden die lichtblauwe luchtpostvelletjes ook wat.

Om de week kwam er een van oma. Met haar bibberende handschrift en elke centimeter gebruikt. Ook aan de buitenkant. Om te beantwoorden mochten wij ook een stukje schrijven. Dat vond ik geweldig.

Ik heb er nog eentje- een blauw helemaal volgeschreven velletje. Haar laatste. Een papiertje van onschatbare waarde, voor mij dan.

Ik heb het niet over gewone velletjes papier in een envelop maar een langwerpig velletje die je in 3-en vouwde en de randjes omvouwen moest en vastplakken. Geweldig. Bij het opensnijden ging het wel eens fout, dan had je een los stukje die voorzichtig bewaard werd. Die breiven werden meerdere keren gelezen.

Nu krijg ik post- en ik bewaar dat, plak het op een prikbord, heb het op mn bureau. Alles om de kleintjes dichtbij te hebben. Ach ja, net wat ik zeg, het is allemaal even aanpassen en wennen.

Het is niet anders!