Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt en mijn bed uit kom- is de deur van het balkon open zetten. Ik geniet van de frisse ochtendlucht en de stilte die alleen zo klinkt - vroeg op de ochtend. Elke dag brengt zijn eigen geluid mee. Zo ook het weekend. Anders en heerlijk om even bij stil te staan. Ik haal diep adem en laat het langzaam los. Oh zo fijn - wat een genot, wat een zegen.
Na het ontbijt ga ik de meubels op het balkon even recht trekken. De kussens weer op de stoelen en op het bankje leggen en alles uitnodigend voorbereiden zodat wij, mijn man en ik, gezellig samen koffie kunnen drinken op deze heerlijke plek.
En dan gebeurt het - dan bekruipt mij DAT gevoel! Dat bekende knagend gevoel van een pijnlijke eenzaamheid die een knijp in mijn hart veroorzaakt.
Nee, de kinderen en kleinkinderen komen niet op bezoek zoals het duidelijk wel het geval is bij de buren in het ander appartement gebouw. Ik hoor de stemmetjes en zie wat activiteit. Er wordt gelachen!
Ik verbeeld me - dat de oma haar kleinkinderen voorziet van lekkere limonade en een koekje. Ik herbeleef mijn eigen kinderlijke blijheid wanneer wij mijn oma 'bij de trap' bezoeken en ik de ranja naar binnen werk. De gekleurde snor op mijn gezicht, de koekjes kruimels op mijn kin en rond mijn mond. We mogen buiten spelen... op de speeltoestellen bij de buren. Opa en oma gaan koffie drinken met mijn ouders. Dan mogen wij lekker ravotten buiten op het gras- zo kunnen de ouderen een gesprek voeren en bij kletsen over 'volwassen' zaken. Daar hoeven wij kinderen niet bij te zijn.
Ik word weer naar het heden gebracht door de schaterlach van kinderstemmen. Ze lopen met opa en de hond over het gras. De hond is ook blij, dat merk je zo. Hij houdt ook van de kinderen en hun - gek doen! Ik probeer ervan te genieten en blij te zijn voor die opa en oma en hun hondje. De koffie glijd met moeite door mijn dichtgeknepen keel.
Ik heb niet eens gemerkt dat de telefoon is gegaan. Mijn man komt weer naar buiten en zegt dat we bezoek krijgen. Vrienden waren in de buurt en komen onverwachts aan. Wat een onderbreking uit mijn sombere bui.
Op deze zonnige zondag lukt het me toch om een glimlach op mijn gezicht te toveren en snel wat lekkers voor te bereiden voor dit - als uit de hemel geschonken bezoek. Ik zet mijn knop om!
No comments:
Post a Comment