Gelukkig kunnen we sms-en enzo

Toen ik als kind in 1961 naar Nieuw Zeeland verhuisden met mijn ouders was het communicatie middel - de post! Luchtpost dan wel. Als je een kaart met gewone post stuurde kon het weken lang onderweg zijn. Gebeurt tegenwoordig ook als je iets stuurt dus dat is niet anders geworden! Door de traagheid en aantal vliegtuigen die naar "Down Under' vlogen, moest je gewoon geduld hebben en verjaardagkaarten behoorlijk vroeg opsturen om te zorgen dat ze op tijd aankwamen. De afstand
maakte dus communiceren lastig. Niet onmogelijk, maar lastig.

Toen ik in 1971 weer terug keerde naar Nieuw Zeeland was de post er nog - en bellen was toen makkelijker geworden. Meer mensen hadden telefoon - en niet onbelangrijk, de verbindingen waren enorm verbeterd. Gezien de afstand - en de technologie van toen, was de telefoon vooral handig voor spoed gesprekken en voor bijzondere gebeurtenissen zoals bruiloften en geboortes. Zo af en toe galmde het wel - maar je kon jezelf verstaanbaar maken. Zelfs de post was er op vooruit gegaan omdat er meer vluchten 'down under' gingen en de vliegtijd korter was geworden. De snelheid veranderde niet zozeer. Het kon nog steeds 8-10 dagen duren voordat de kaart in de brievenbus belande.


Nu ik sinds 2000 weer terug ben in Nederland,waar ik echt het gevoel heb dat ik hoor te zijn is communicatie voor mij weer van uiterst belang.
Het was een grote verandering en bracht veel hartverscheurende werkelijkheden met zich mee.

De grootste werkelijkheid was: AFSTAND.

Ver van de kinderen en mijn kleinzoons in Australië. Mijn zoon
( de middelste van 3 kinderen) was naar Australië verhuisd en had daar een leven opgebouwd. Hij had een lieve schat van een meid ontmoet ( de liefde van zijn leven) die al twee kleine ventjes had. Mijn zoon werd vader en ik werd oma. Ook toen al - op
afstand. Want, hij woonde in Australië en ik in Nieuw Zeeland. Nu was de situatie voor hun niet anders- alleen verder weg!

Wat communiceren betreft is er veel veranderd. De snelheid waarmee informatie, nieuws, goede en slechte berichten de wereld in gaan is verbazingwekkend.
Wat nog niet veranderd is, is de post...!

Ik ben een oma die kaarten stuurt. Als we ergens zijn, Zeeland, Amsterdam, Zutphen, België, dan stuur ik kaarten. Daarom weet ik ook dat de post nog niet echt meegegaan is met de tijd. Het gaat nog steeds op a'n gemak.. ik kan
sneller heen en weer dan zo'n envelop of kaart!

Maar gelukkig hoe fik me daar niet bij neer te leggen- want, we kunnen: Sms-en, Chatten, e-mailen, Snap chatten, FaceTime en Skype gebruiken en er zijn vast veel meer mogelijkheden die tot allen die op afstand wonen kunnen benutten om in contact te blijven.

Wat we niet kunnen doen - is eventje binnen waaien, kroelen, aaien over het bolletje, kusjes geven, in bed stoppen, pleister op de knie plakken, pannenkoeken bakken, ijsje eten......de lijst is onuitputtelijk.

Maar, we kunnen wel communiceren! Over dag, s'nachts, op vakantie, in de Supermarkt, op de fiets, in huis, in bed, op het werk..........de mogelijkheden zijn eindeloos.