Weer thuis.

Er zijn emigranten die het naar hun zin hebben in hun nieuwe vaderland - en er zijn emigranten die terug naar huis willen voor een aantal redenen. Soms is het niet eens omdat ze niet gesetteld zijn maar dat er gebeurtenissen zijn waardoor een terugkeer genoodzaakt is.

En dat was bij ons toen het geval. Mijn broertje, een nakomeling voor mijn ouders, had een gezondheidsprobleem. Dit moest op een of andere manier aangepakt worden. Verholpen worden. Hoewel mijn ouders inmiddels de taal beheerste was de medische taal toch andere koek.

Ver van familie en vrienden, het bekende en de weg weten te bewandelen in tijden van zorg, was het nu een drama aan het worden. Wat doen we? Wat is het beste voor ons kindje en de andere kinderen? Wat weegt het zwaarst en waar doen we goed aan? Alleen zij konden die vraag beantwoorden en stappen ondernemen. Wat een dilemma.

We zijn dus teruggekeerd naar Nederland. Het land van de taal, de weg en de steun van familie en vrienden. Het was, vooral voor de jongste, de allerbeste keuze die mijn ouders hadden kunnen maken.

Als kind besef je het niet. Als kind 'moet' je mee. Ik was inmiddels 13 en kon beter redeneren dan toen ik 8 was.

Ja, dan ben je weer in je thuis land. Dichterbij al die familieleden en vrienden van toen. Wat een weerzien. Heerlijk. Natuurlijk zaten we niet op elkaars lip. Ja er moest gewerkt worden, naar school, gewoon geleefd en ook de zorg maanden van mijn broertje speelde een grote rol in hoe wij in het leven stonden.

Ik ben trots en blij te vermelden dat het allemaal goed is gekomen met mijn broertje zijn gezondheid. Hij is, wonder boven wonder nu zelf vader van 3. Dus, papa en mama - goed gedaan. Het was een zware dobber- jullie moesten zoveel overwegingen in acht nemen en knopen doorhakken. Dat zal best wel veel voeten in aarde gehad hebben.

Het leven, na de operatieve ingreep en nodige na zorgen, verliep zoals dat gewoon in gezinnen verloopt. Soms makkelijk soms lastig. Soms zonder tegenslag - en soms met.

Het waren hobbeljaren. Maar we waren THUIS! met alle voordelen van dien.

Maar zo makkelijk was het niet. Mijn oudste broer was in New Zealand gebleven en nu maakten mijn zus ook bekend dat ze weer terug wilde. Naar haar vriendje waar ze inmiddels al twee jaar mee correspondeerde. De liefde bleef groeien - op afstand! De belofte was al gedaan voor ons vertrek. Als ze na twee jaar nog steeds gevoelens voor elkaar hadden - dan zou er gekeken worden naar de mogelijkheid tot terugkeer voor haar.

Ohoh, wat een nieuwe situatie hadden we nu aan de kar hangen. We hadden opeens ( zonder het eerder te beseffen) - twee 'thuislanden'.

Het 'ergens anders wonen" het emigreren, wil niet zeggen dat de levensgebeurtenissen veranderen of dat je die achter je laat. Alles neem je mee - waar je ook bent. Liefde, geluk, voor en tegenspoed! Herinneringen en emoties.  Soms denk ik wel van - Wat is de drijfveer om weg te gaan? - en daaropvolgende vraag - Is die 'euvel' op te lossen zonder weg te gaan? Om nog eventjes er een vraag erbij te halen- Is het weggaan de enige oplossing of neem je die euvel ook mee?