Toch nog een surprise op Sinterklaas avond.

tJa, en ik maar denken dat pakjesavond voor mij niets zou brengen. Wat heb ik mij daarin vergist.

Mijn kleinkinderen vieren van alles momenteel. Eind van het jaar feestjes, overgaan naar een andere school of klas. Eerste school jaar- laatste school jaar. Eind exams en overgaan naar welk jaar dan ook. Van kleuterschool naar basisschool. Doorstromen. De leeftijden zijn zo verschillend dat er wel wat bij zit voor iedereen.

Nou heb ik het al meerdere keren met mijn (middelste) zoon en schoondochter over gehad. Dat ik het geweldig zou vinden als hun jongste, als hij zijn Year 12 af heeft gemaakt, een poosje bij mij, omaverweg, zou mogen komen logeren. En dan niet voor een weekje dat begrijp je wel natuurlijk.

Laat ik nou bevestiging hebben gekregen dat het eind 2017 ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Wat een stok achter de deur voor hem om goed te presteren en voor mij om die tijd te gebruiken om een leuk programma neer te zetten.

Hij heeft een verzoek gedaan. Iets wat hij echt MOET -WIL - van DROOMT om te gaan zien. Ik vroeg dat hij mij beter een verlanglijst kon sturen dat ik een beetje weet wat hem boeit. Nou wat ik hoorde was zo verrassend. "Oma ik wil graag BERLIJN zien". Je had mij om kunnen duwen met een veertje. " Berlijn? Hoezo? Waar komt die interesse vandaan?" En hij gaf zo'n antwoord waar meesters en juffen blij van worden. " Omdat mijn geschiedenis leraar zo boeiende verhalen heeft verteld en ik wil zien of het is zoals ik het me voorstel." Natuurlijk gaan wij dus naar Berlijn. Een stad waar ik ook nog niet ben geweest.

Mijn tweede cadeau was een bericht van mijn dochter. Het rapport van hun oudste ( 12 jaar) was zo mooi dat je het in zou willen lijsten. Na haar eerste jaar op deze school heeft zij het gepresteerd om de 2de 'prijs/ vermelding' op academisch en social gebied in haar klas te krijgen en een award gaat ontvangen. Wat een trotse ouders moeten dat wel niet zijn. Ik weet wel dat deze oma ver weg SUPER trots is. Ook op haar, ook op de anderen die allerlei super goede dingen hebben gedaan gedurende het afgelopen schooljaar.

Dus, Sinterklaas en Pieterbaas. Ik heb desondanks mijn 'dipje' toch een zeer opbeurend en mooie avond/dag gehad en ben daar dan ook enorm dankbaar voor.

Wie weet staat er volgend jaar een grote schoen bij de voordeur die gevuld mag worden!

Sinterklaas

Overal waar ik kwam afgelopen vrijdag, was het een drukte van jewelste.  In de winkels zag ik twee generatie moeders samen winkelen voor cadeautjes en voorraden voor feestelijke maaltijden. Druk overleg en veel gelach en geroezemoes. Dit weekend zal Sinterklaasfeest gevierd worden in talloze huishoudens. Ik val in een dal van herinneringen,  gedachten van 'was het maar anders' en voel een aantal emoties van vreugde en verdriet die mij onrustig maken.

Wonend in Nederland als kind en Sinterklaas vieren. Wat heb ik een leuke herinneringen daaraan overgehouden. Spannende ochtenden om te zien of Piet iets in mijn schoen had achtergelaten. Verrassingen zoals een handje vol strooigoed, een suikerbeestje, taaitaaipoppetje of misschien een zakje zout! Jaaa, dat was ook een mogelijkheid he? Wie zoet is krijgt lekkers - wie stout is, nou ja, geen roe maar een zakje zout. Want dat betekende 'je bent stout geweest'. Ook dat kan ik mij nog goed herinneren. Wat een teleurstelling. Het heeft me geen trauma opgeleverd hoor. Ik denk wel dat ik er iets van hebt geleerd. Better mijn best doen en ja hoor, de volgende ochtend een handje vol strooigoed.

Mijn kinderen (3) hebben ook Sinterklaas ervaringen opgedaan. In Nieuw Zeeland. Daar zijn zij geboren. Hun vader is een Nieuw Zeelander. Ook hij moest eraan geloven - ik wilde graag Sinterklaas vieren. Het cadeautjes systeem werd wel lastig - dus toch maar alleen iets kleins met Sinterklaas en het 'grote cadeau festijn' met de kerst onder de boom gevolgd door een feestelijk ontbijt.

Nu is het zover, mijn kinderen hebben zelf gezinnen... en wat is er met het Sinterklaasfeest gebeurt? Weinig. En dat is logisch. Toch zijn mijn kleinkinderen op de hoogte van het feest van Sinterklaas. Ik heb met ze geknutseld en samen hebben wij Sinterklaas gevierd terwijl ik een 'kerstbezoek' bracht. Elk jaar komen de versieringen weer tevoorschijn. Ook stuur ik zo af en toe een pakje voor Sinterklaas en bij hun vader/opa ( we zijn gescheiden)  ligt een Sinterklaas jute zak waar de cadeau's dan ingedaan worden. Na school komen 6 van de kleinkinderen samen om 'afternoon tea' te hebben en wat pakjes uit te pakken. Ook gezellig.

Dit jaar gaat het feest stilletjes voorbij vanwege allerlei druktes in beide gezinnen. Ik denk ook dat ik daarom een beetje bleu ben. Ik mis juist nu even die gezelligheid, bedrijvigheid en spanning die vooraf dit feest gaat. Er zullen geen vrolijke foto's verschijnen op mijn scherm.
Nuchter denkend weet ik dat het niet 'erg' is, maar emotioneel trek ik het me toch meer aan dan mij lief is. Vandaag, ook al was het schitterend mooi weer, had ik alle ruimte om er wat van te maken maar ik heb de dag 'onder' laten gaan zonder actief te zijn, zonder een frisse neus te halen, zonder speculaas of pepernoten.

Vandaag was voor mij, Omaverweg, eventjes een 'niks' dag!

Oma heeft het maar druk - met van alles!

...met van alles en nog wat. Jaja, oma's vandaag zijn niet de oma's van vroeger.

Die zaten ook niet stil maar waren gewoon 'anders' bezig.

Tegenwoordig zijn oma's bezig met reizen, werken, sporten, clubjes en weet ik wat allemaal meer.

Ik kom ook uren te kort - en dan te bedenken dat ik geen bezoek breng aan de kleinkinderen.

Hoe zou ik mijn dag dan indelen, denk ik wel eens.

Nog 5 maanden te gaan en dan zullen mijn dagen wel overvol zijn- en gevuld met kinderactiviteiten en oma bezigheden. Zo mooi om naar vooruit te kijken.

Ik volg de kinderen wel hoor, en weet zo'n beetje waar ze mee bezig zijn. Zo blijf ik wel van hun ontwikkelingen op de hoogte. En op dezelfde manier weten ook zij wat mijn interesses zijn.

Vorig jaar om deze tijd was het hier een drukte van jewelste. Met 3 kleinkinderen te logeren terwijl hun ouders ( mijn dochter en schoonzoon) in Londen waren. Wat een geweldige tijd was dat. Als ik nu een foto stuur vanuit de Biesbosch, of de marktkraam met stroopwafels dan komen de reacties los. Zo leuk.

Een verleiding die nu wat moeilijker is te weerstaan is 'dingetjes' kopen. Toch heb ik mij vorige keer voorgenomen om liever daar te gaan shoppen met de kids. Dan is mijn koffer minder zwaar- en past het beter of valt het cadeau meer in de smaak. Behalve dan die echte Hollandse slingers enzo. Daar breng ik vaak een selectie van mee. De kleuterschool, vriendjes en vriendinnetjes vinden die ook zo leuk.

Mijn programma voor die 6 weken staat nog niet vast behalve een 3-daags oppas moment met Pasen wanneer mijn jongste zoon en zijn vrouw een paar daagjes er tussenuit knijpen. Geweldig. Ik zie mij al eieren schilderen, verstoppen en zoeken en alles wat bij Pasen hoort samen met 3 hummels te vieren. Zo bijzonder.

Ook vlieg ik naar Melbourne tussen door om naar mijn zoon en zijn gezin te gaan. Het zou zeker makkelijker zijn geweest als ze alle 3 in NZ woonden maar dat is nou eenmaal niet zo.

Het leuke van deze periode is, dat ik nu al blij ben - en dat is ook goud waard.

Dagdag- omaverweg gaat even genieten van mijn uitzicht op deze mooie nazomerse/herfst zondag.

Geboekt- flight organised

Yippee yahoo en wat fijn zeg! Ik heb geboekt. Vlucht betaald - nu het vakantiegeld verzamelen. Klinkt allemaal erg 'beknibbeld en bekrompen' maar het leuke van deze reis/reizen is dat ik bij elke euro gespaard vrolijk wordt. En een gevoel van trots, gezonde spanning en heugelijk vooruitzicht van mij meester word.

Deze keer vlieg ik met China Southern Airline. Eigenlijk ben ik best wel verwend geweest al die jaren dat ik 'gewoon' met Singapore Air, Cathay Pacific en gelijk soorten vliegmaatschappijen kon vliegen. Nu is het na aanleiding van aanbiedingen.. en dat geeft ook de nodige vrolijkheid met zich mee.

Double dutch- scroll down for english version!

Ik krijg e-mailtjes als er een vlucht is onder de €1.000,00 naar Melbourne of naar Auckland. Ja, wel lastig omdat ik een zoon en gezin in Australia hebt en een dochter en zoon in New Zealand. Als ik via een reisbureau boek en ik wil een 'tussenstop' in Melbourne dan liggen de tarieven hoger dan wanneer ik een vlucht boek naar NZ en een tussen reisje maak 'over the ditch' naar Australia.

Vanaf 2000 heb ik hier al ervaring mee. Nu heb ik gekozen voor China Southern Air en stop ik over in Shanghai. Ook weer leuk om een andere luchthaven te ontdekken. Taipei was ook leuk- bus tripje de stad in en daar rondneuzen. Dat was met China Air. Heel verwarrend al die gelijksoortige namen he?

Ik kijk uit naar de momenten dat ik verhaaltjes voor kan lezen, neuzen kan vegen en kinderen in bed of bad mag doen. De pannenkoek momenten en de wandelingen naar het park. Gewonen dagelijkse beslommeringen mee maken en zo af en toe de 'last' van de ouders verlichten door 'oma momenten' te hebben.

April, dan gaat het gebeuren. Nu het varkentje nog even verder spekken. Het word weer feest als oma komt!

Well yes sireee! I booked my flight and am busily adding the necessary savings to my piggy bank for my spending money. I love being able to spoil my grandchildren while I am in their part of the world. All part of the pre fun!

I booked with China Eastern Airline and will have a stopover in Shanghai. A new experience. Changi Airport, Singapore Airport, I visited at various times and Taipei in 2013. Now I an heading for a new adventure. To speculate and await the right time is also a  challenge. I receive offers when flights are below €1,000.00 from a website to which I subscribe. It is then only the timing which plays a part in my decision making. So, yes, the flight is booked and the dates are set. April here I come.

I have 6 weeks in which to drown myself in loving hugs and snotty noses. It sounds long but I have to share myself with the Aussie crowd so will be flying into Auckland and after a wee spell cross the ditch to see my son and his family there. That's the thing when everyone lives so far apart. One son in Australia and a son and daughter in New Zealand. Luckily they live close together.

Now the pre-fun gathers momentum. Bedtime stories, kindy visits, pancakes and biscuit baking sessions. Time outs for mums and dads while 'oma' is around. I have my piggy bank close at hand and add to it at every opportunity. It is always fun to be able to 'play santa' while visiting.

Wat worden ze al groot / Time flies while... you aren't looking.

Dit wordt een double dutch Blog! The English translation below!

Soms heb ik het gevoel dat ik op een maandagochtend op sta en vrijdagavond naar bed ga. Dat de tussenperiode zo snel gaat dat ik er van tol. Ligt dat nou aan mij, aan de activiteiten of aan de leeftijd? De jaren die achter mij liggen en de (onbekende) aantal jaren voor mij? Enfin, het zal wel niet alleen voor mij gelden. Tijd kent geen tijd.

De afgelopen weken weer 3 kleinkinderen jarig geweest. Ik had voor het ene gezin van mijn jongste zoon, waarin er twee van de 3 dicht op elkaar jarig zijn - een envelop met 3 kaarten en de bijbehorende opblaas cijfers al vroeg opgestuurd. Die kunnen er maar alvast zijn denk ik dan. Bij het andere gezin van mijn dochter gaat het anders. De kaart verstuur ik wel op tijd - met hoop van zegen dat de post ook op tijd is - en mijn dochter koopt een (klein) cadeau en schrijft erop, van oma en opa Leen.

Ik vier de verjaardagen op mijn manier. Soms nodig ik een paar vriendinnen uit, soms bak ik wat of ik ga zelf de stad in en trakteer ik op koffie met wat lekkers. Telefoneren is er natuurlijk ook bij. FaceTime en erbij zijn als ze de cadeaus uitpakken, of bij de 'afternoon tea' als de andere opa en oma er ook zijn.

De kinderen weten nu dat ik volgend jaar waarschijnlijk in de herfst ( ergens tussen april en juni hopelijk) kom. Het spaarvarkentje komt nu aardig aan - en met de juiste planning kan deze droom werkelijkheid worden. De voorbereidingen maken deel uit van de pret toch?

Enfin, de kleintjes zijn zo klein niet meer. Het jongste kleinkind nu 3 geworden en gaat naar Kindy. Een druk gezinnetje met een van 5 + een van 4 en een 3 jarige. Gelukkig nog niet niet te oud voor een voorlees moment op schoot mij oma.

Bij mijn dochter wordt het bakken, koken en naar paardrijles. Hopelijk komen mijn zoon, schoondochter en kleinzoon uit Australië naar NZ - anders ga ik 'eventjes' heen en weer. Ja ja, het is wat, al dat gereis.


Time flies indeed. I wake up some Monday mornings and when I later look up and see it is time for bed - the week has dissolved and it is Friday evening. I know, that's a bit extreme but there are weeks that truly feel like that. Maybe it is my age- with more years behind me that those that are still to come. Time knows no boundaries. It just keeps on keeping on - ticking!

The past few weeks saw 3 birthdays happen. My grandchildren too are growing up. Yes, thankfully. My youngest son's household is a busy one with ages 5, 4 and 3 all lined up. The 3 years old now also attending kindy. I recently sent a packaged envelope with 3 birthday greetings and blow up numbers for them - to be able to be used on the day. And for my other grandchildren at my daughter's, well I do hope the postie does the job- of getting  the card in the mailbox on time. She then also buys a wee gift and writes on it- from oma and opa Leen. We arranged that last year while she was here visiting. Must get my business re-sorted at the other addresses too. I have been away too long- this time round.

We WhatApp, Snapchat and FaceTime of those special days too. Whatever the kids have at hand at the time. Also depends on the timing- with schooldays being hectic for long calls at  breakfast times.

My grandchildren are aware of my intended visit next year. Hopefully somewhere between April and June. All things going well my son and his family will be in NZ too from Australia. That would be so AWESOME- having them all together. If not, I will 'cross the ditch' for a visit. Can't be Down Under and not see all the family. That would be devastatingly sad.

Miss Piggy(bank) is slowly swelling so the plans are becoming more and more realistic. I look forward to attending horse riding sessions, maybe being Kindy help one morning and baking pancakes and appeltaart. Ah, the preparation that too is part of the fun.

Het is niet anders

Je kan niet overal bij zijn.

De wereld van vandaag is kleiner geworden - nee ik zeg het verkeerd. De afstanden zijn tegenwoordig te overbruggen. Want 'Down Under' is nog net zo ver als in de jaren '60 alleen wij gaan anders met die afstanden om.

In de jaren'60 was het contact houden met familie die naar het diepe zuiden waren vertrokken, best wel lastig en tijdrovend. Tegenwoordig houden mensen wat strakker contact met 'the home front' oftewel 'achterblijvers' door de verschillende media vormen die wij vandaag en de dag 'rijk' zijn.

Ik spaar er hard voor en als je goed op aanbiedingen let is het mogelijk om zo'n lange reis te maken. Ik zou best wel 1ste klas willen vliegen maar over zo'n portemonnee beschik ik niet, dus ben ik al lang blij dat ik zo af en toe op een stoel wat uurtjes door kan brengen om naar mijn kinderen en kleinkinderen te gaan.

Tien jaar geleden heb ik de Hollandse zomer verruild voor een Nieuw Zeelandse winter. Nou het was behoorlijk koud- met vorst op de grond en weinig zon in NZ en in Nederland vielen de mussen van de daken van warmte. Had ik even pech. Maar nee hoor. Pech was het allerminst. Ik was aanwezig toen mijn tweede kleindochter ( 5de kleinkind) geboren werd. Daar krijg je het warm van nietwaar?
De aller eerste keer dat ik op de geboortedag zelf mijn kleinkind in mijn armen kon nemen. Hoe bijzonder is dat?

Het is mij alleen maar een keer gelukt. En dat moment koester ik op een speciale manier.

Het is dus alweer 10 jaar geleden. Het kindje is een jonge dame. Is vrolijk, heeft ook haar dames buitjes, toch ook haar goedlachse kant. Net als haar oma bakt ze graag en ze heeft een voorliefde voor haar moestuintje. Dat zit volgens mij ook in de gene. Ze doet het goed op school, rijd paard en komt geen vriendinnetjes te kort.

Vorig jaar kwam ze op bezoek met de rest van het gezin. Wat hebben wij een lol gehad. Zelfs macarons gebakken samen. Geweldig.

Mijn spaarpotje is nog niet helemaal vol - maar vol genoeg om plannen te maken. Je kan niet overal bij zijn, dat is een waarheid waar ik mee leef. De momenten dat ik daar ben zijn ook bijzonder, vol, rijk aan liefde en knuffels.

Dus, deze oma ver weg, komt met de dag dichterbij. Het is alleen maar een kwestie van tijd en kilometers. En dan ben ik weer eventjes overal BIJ!

It's all the fault of that itching!

I have the Itchy arm syndrome!

Yes, that itchy feeling, that sensation one experiences when you think about the children and grandchildren when you haven't seen them a while. What I then get - is itchy arms. They just want to cuddle and squeeze. Well not in a awfully smothering sort of way - but comforting and warm.

And I have had this creep up on me, this itchy feeling - and it just won't go away. So it has been decided unanimously, by both my husband and me, that I start planning a trip - somewhere at the end of first half of 2017.

First step: Decide to go! - check!

Second step: check with the kids - check

Third step: Search online for affordable flights - being worked on.

Fourth step: Do flight plans coincide with kids timing - working on it

Fifth step: Decide on dates - got diary at hand

FINAL CALL: When steps 1-5 have been completed - book flight!

Well, that all sounds easy peasy. One step not mentioned is - Make sure kitty has enough money to pay for flight, prezzies, holiday fund and for the unexpected surprises.

I have to say - this is being worked on as we speak. I am counting pennies, being sensible and trying not to be a scrooge. Because the need, the want and the urge to visit is pretty high and whatever I might WANT to spend my money on - it better be NEED TO HAVE compared to WANT TO HAVE.
The want to's can wait till I get back!

NO, it isn't all pathetic. Part of the challenge and value of the saving is that I really want to have 'done it on my own'. That I manage to be the saver, the planner, the traveller. If I had the means to go annually I would still be somewhat 'scrooge like' as it makes the importance of the journey even more meaningful.

Beam me up Scotty!
( wouldn't that be handy for us Oma's ver weg?)

Before I decide the when and how I need to fulfill my commitments here so as not to leave unfinished things loafing. I also wrote in my other blog about taking control of my unhealthy body- yes well, I want to trim down a wee bit. Helps to be fit so I can keep up with my grand children.

I have made a list of to do's and have been ticking them off recently. What a back log! Still every step is one and every day a conquest.

The sun is out, the washing is dry and the ironing draped over the chair. I am off to do some more chores. It has been nice to get this 'out of my head' and decided upon. Been 'spooking' around for  a wee while now.

OK, will keep you posted on the adventures of Omaverweg as they happen.

Spending time with the grandchildren

It is summer holiday time here in Nederland. Even the politicians have called a summer halt to their activities - and rightly so. Everyone deserves a break to recharge their batteries.

It is also noticable that newspapers are thinner as newsy articles are not as prevalent as in 'working' hours so to speak! On tv there are re-runs of 'old masters' and lots of entertainment for the younger generation in the form of films and such.

This morning at breakfast I quickly snatched a brief look in the morning paper when I stumbled on a 'summer filler'. An article on grandparents who have availed themselves to have the grandchildren stay over while the mums and dads are at work.

Yes, I get a tug at my heartstrings - but this is only short lived as the reality check kicks in.

Anyway, it wasn't so much the 'staying over' but the comment at the end that was comforting to read. At the close of each interview the grandparents commented on their 'fatigue' at the end of each day having spent amusing and entertaining their grandchild/children.

When I visit my 'grandies' Down Under, I spend lots of time with them. I try to make each day count. Time spent with them is short but valuable and intense. Yes, they have their school, sports and friends activities- but there is time to just 'be' with me. Whether I drop them off, accompany them to their other activities or spend time at home with them - we can be together.

It is a super luxurious privilege that I have my own apartment where I can stay- so I too can 'invite' the children to breakfast or dinner. Another possibility is that i cook at their granddad's home- and the children all come for tea there. So much fun and gives me such a warm feeling and joy.

At the end of the day I am generally 'whacked'. Yes, I dare to admit my weakness- I am drained and weary. This bothered me for ages - but now, I am liberated. Other grandparents are tired too. Here I was thinking it was because I am 'out of practice' but it is NORMAL.

So to all you wonderful, super nans and grans, omas and opas. Enjoy, and know - you are AMAZING! And to all those grandies everywhere- enjoy the time your grandparents spend with you - they are true heros.

I am recharging my batteries - will need to be totally perked up for when my next opportunity arrises.

Sharing the joys and experiences and cuddles

A very dear friend of mine - well actually dear friends of ours - plural is better in this case! have been treated to the best news of the year. Their daughter is pregnant and having her first baby.

The joy isn't only because of her pregnancy, her brother has already blessed them with 2 grandsons, but this time- the baby/grandchild will be closer to home. My friend is also an 'Omaverweg' and sees her grandsons 2 sometimes 3 times a year, when they ( oma and opa) pop over to or the family comes over from, Norway to Nederland.

We share stories, photos, the odd tear and laughter when newsy bits arrive in mailboxes, messages or wee film clips over the phone. When the going gets tough - when we want to 'touch, cuddle and kiss' we console each other and reminisce about the times we were in their presence and did have cuddles, cold wee feet on our legs in bed or snotty noses in our hair.

And now, the prospect of a grandchild at 2 hours distance is cause for celebration and joy. My husband and I have been dubbed ' oom en tante'/uncle and aunt and get to see the echos and updates on the progress. And when I pass a children's wear shop I get the itching to purchase something. I am then also acutely aware of how far away my 'littlies' are - and how they grown and change in the spaces when I am not around.

My dear friends in NZ whom I love dearly, also shared those joys when I lived Down Under. And now with grandchildren arriving both here and there - it is lovely to see these 'kids' growing up to be adults and parents full of enthusiasm as we once were. It is wonderful to be part of this extended family when one's own family is spread world wide. I am truly blessed to have a 'home' both here and Down Under - though here are my roots and this is the place I feel most at home.

Pitter patter of little feet. How lovely and joyful. Never too old to enjoy that sound.

A money box, plenty of wishes, hopes and dreams

" Oma, how much is a plane ticket?"

Tickets to and from Europe to Down Under. A variation of prices and opportunities. I receive emails from a site offering flights from NL to Australia and New Zealand.  I have programmed my request to be notified for trips under €1.000,00 so as to only get these special offers.

I have a money box- yes a separate money box into which I deposit any 'left overs' and 'extras' I have at any given time. Some weeks it grows steadily and other weeks it stagnates. But grow it does. And once in a while, when I am dreaming or get a good offer, I get my wee key out of hiding, open my money box and act like a scrooge and count my money!

I dream, I plan, I plot, I figure. When is the best time? How long shall I stay? Shall I stop in Australia first, or on the way home? Will we manage to get the Australians to come to NZ so we can all be together? That way the cousins get to mix and mingle - doesn't happen a lot. The son in Australia loves to have time with his siblings in NZ. Do all the school holidays match up? Shall I take the wee grandies on a trip to Napier again like last time?
And I need time to organise another granddad /oma day.
My former husband and I like to have a special grandparent day with the children- and we always manage to have lots of fun. We even have family meals and I get to cook.

I need time to sort out about my pension this time round. The date is nearing and I need to know what steps to take to set this process in motion. NO IDEA what is necessary to get this off the ground.

So many things to take into account. It isn't just a 'hop on the plane' and get there. It takes thorough planning and organising.

But hey, it is also exciting and adds to the fun. My trip always begins when I start to acknowledge that 'time has come' to 'GET ORGANISED!' It will take a while and I haven't got a date sorted yet - but oh what a lovely event to look forward to.

Sometimes it is harder than I am prepared to admit

Sometimes, like right now, it is harder to admit how much I miss the children both big and small.

I have been blessed with many wonderful people in my life- both here and "Down Under ' my second home.

There have been privileges of sharing in the joys when my friends tell me their sons or daughters are expecting a child, when there is a wedding or special birthday.

When the moment calls for it, I visit, receive visits and get invited to visit friends and their (grand)children.

I buy the odd presents, flowers and other gifts - for whose ever birthday or anniversary I am helping to celebrate. And I love it - feel privileged as I said and more importantly - feel included.

BUT: There are moments when I let my guard down. When it saddens me not being at the granddaughter's horse riding lesson, the soccer games, the kindy trips, bed tucking in times, pancake day.... to name a few special ones. I won't even begin on the 'not so special' moments and many may call them ordinary- I call them precious.

Anyway, some days- It is just harder than I would LIKE..!

Then as I wallow in self pity, I hear a buzz and I grab my phone.

" Oma would you send me a photo of you please, for my messaging?" BUT of course darling I will look one up right now. ( NZ)

And yesterday- while just stepping out of the shower: Phone call ( FaceTime) "Oma I have reached the finals of the speech competition. I just wanted you to know that. And mum promised to send my horse riding photos." - yes I took that call while wrapped in my robe and dripping water all over the floor. (NZ)

Saturday when Daughter in law chatted to me before she embarked on her trip to Melbourne to 'show' her birds. She loves those wee feathered friends to bits. Grandson has a friend over for the weekend- he is doing fine. Son has decided to not shave for a while- warmer that way he says. I am up to date again. ( AUS)

On messages- photos of my granddaughter's 4th birthday- yes we talked on the birthday itself. Now I also have the photos. (NZ)

Then I reprimand myself- see how much 'they' too think about including me in their lives and in all they do.

Well, it just sometimes is 

HARDER THAN I WOULD CARE TO ADMIT!

Auw, that hurts

 ( Snapchat messsage) "Oma, oma Archie crushed his finger in the car door"!

"Oh dear. That must REALLY hurt."

"How bad is it?"

"Well, they took x-rays and it isn't broken.

It is very badly crushed though and needs to go in a split and taped up!"

"Gosh, how is he? Is he very upset and in a lot of pain?"

"He is being a real hero oma."

"Good man."

- "Hi mum, yes his thumb actually not finger. It is really bruised and looks painful. Gave him painkillers. Hope he manages to sleep through. Just got him settled for the night - I hope!"

It are moments like these I just want to hop in the car  and go give my children both big and small a hug and comfort.

I know distance is all relevant. It could be Napier - Auckland, or Amsterdam - Limburg! All difficult in their own way.

Distance- how near or how far.

I have to say I am also not a 'please live around the corner' person. Think that as children grow up they can flap their wings and soar to their own great heights - only our wings have spread and the distance is difficult to overcome on a regular and short term basis.

My grandson is nursing his hand- cared for by his siblings and parents- and that's fine- I will send a card. As he is a Mr Bean fan- I have posted a Mr Bean get well on his mum's phone. I just know that will have brought a smile to his lips.

Hope the thumb doesn't take too long to heal Archie. Airy Fairy Butterfly get well kisses from oma.

Time out- busy busy busy!

Omaverweg hasn't been very active in writing in her (this) blog.

It isn't because she has run out of things to write about- but 'life' got really hectic these past weeks.
And isn't that the nature of things- in the real world.

Even when living close, oma visits and 'together stuff' doesn't happen every day. Except maybe for those oma's who live next door- down the street or have 'look after' days all sorted.

What I do get and send are the Snapchats to my (old enough to send to and get from) grandchildren.

While out on a drive through the countryside I send pictures and even short video clips of the meadows, the windmills and farm buildings. That way I feel they are along for the ride and seeing the sights I am seeing too.

I was chatting with a friend yesterday- 5 grandchildren live close- and 4 at a distance. They come and go and visit often. She also looks after them when necessary. The stories and experiences she shares with me - do tug at my heart strings - on the other hand - I feel grateful she DOES share and I get a 'look in' on her time with the kiddies. When a grandchild is on the way I am kept in the loop with developments and receive the happy news as soon as the happy event has happened. That way I too share in her joy as she does in mine.

Others have the urge to 'protect' me from feeling sad. So they avoid these wee stories to try not to make me feel bad about being so far away. I then miss out on their growth and development- by not hearing about the adventures. It is like a sword- cuts both ways.

I thank my lucky stars I have WhatsApp, FaceTime, Skype, E-mail, Messenger and Snapchat to mention a few option, available to me to keep my communication channels open and am able to stay 'close-by'.

What once was a life long separation has now become a way of life for millions of people who travel the world, resettle elsewhere and start their lives anew. Whether of their choosing or a decision based on survival.

Oma's ver weg - we ROCK! We aren't a rare species but a common factor in todays world.

To visit or not to visit: By Drone

Well, I will continue my blogs in English for now.. and will occasionally switch to dutch. Being bi-lingual does have, like most things, it's advantages and disadvantages.

My blog is called Omaverweg. It is a result of requests from other 'oma's ver weg' to share my thoughts, experiences and ideas about this phenomena. Because - being an oma far away although not new, has changed over the years.

My oma used the blue airmail letters to communicate with us.

Later on we were able to phone and not only that, letters, cards and parcels arrived with more frequency as the flights to and from Down Under increased.

Today, with the internet - the ICT revolution, communication is so diverse, so available that being 'far away' is only a physical issue.  We can stay in contact with our loved ones on a day to day- eyeball to eyeball by way of FaceTime, Skype, Snapchat, e-mail and the ever reduced costs of phone conversations.

No, we omas can't babysit, take the kids to school or fold the washing. We can however communicate directly with our children and grandchildren. Most of them being even more confident with the
options and possibilities that are available to them.

And now there is more- I recently watched a documentary on Drones. On the ethical, moral and practical implication of a new possibility, a new way of communicating, information seeking, invasive maybe type of invention that is rapidly taking shape of which the consequences are now only becoming apparent.

Maybe one day I can watch my grandchildren at the beach, be at a baptism, school ball or wedding without leaving my home.

Will there be an Oma far away in the future writing about her experiences and being grateful for this technological development?

If you want to see this documentary- here is the link. DRONES: Invasie van de Drones.

It does answer as it does pose questions. I am curious how this dilemma will shape my and my grandchildren's future.

The school ball

I just cannot believe that it could be his final year ( Year 12 option) at High School.  My gorgeous grandson Max is preparing for his school ball.

And I won't be there- well not in body but CERTAINLY in thought and via instant pics - I will get an immediate visual image letting me know how things are going. The distance ( Nederland- Australia) is just a bridge too far for 'omaverweg' right this minute to be able to join them.

His mum has purchased a lovely gown- his dad I am sure will also look debonaire.

But my grandson- well I just KNOW he will shine.

What does make me glad though, is that his granddad will be present- he is joining them for a holiday from New Zealand- arriving just in time to make this day complete.

We get on well - as we realise that we may not have made it as a couple- we certainly do put our differences aside and respect each other in the care and well being of our children and grandchildren. That is paramount, not only for our children en grandchildren - but for us a parents.

So now, the end ball- a huge event in my grandson's life.

I will be keeping vigil during their fun night, enjoying the sent pictures and wish him, his proud parents and my former husband much joy during this awesome event.

Double dutch- in het Engels

Jaaaaa, ik zit nu in een tweestrijd.

Do I switch to English blogging on my omaverweg Blog?

Mijn kleinkinderen spreken en lezen geen Nederlands- mijn kinderen ook niet.

Eigenlijk ben ik ook begonnen om meer met andere 'omas' de verhalen te delen.

Maar nu begint een van mijn kleindochters ook te bloggen en vind zij het ook interessant om oma's blogs te lezen.

Ik weet het wel- er is Google Translate- maar heb je die wel eens gebruikt?

Dus, misschien wordt dit een DOUBLE DUTCH blog- soms in het Engels en soms in het Nederlands. Want, tja, zo 'doen' wij Nederlanders dat ook eigenlijk he? In het Nederlands communiceren wanneer het zo uitkomt en in het Engels als het niet anders kan - of zo hoort.

Gelukkig is mijn dial-emma (= Dilemma) makkelijke en niet levensbedreigend. Dus, knoop door hakken en gewoon - doen waar iedereen wat aan heeft.

Oma's hebben het er maar druk mee. Ik hoop niet dat ze gaan Vloggen- want dan moet oma nog moderner worden een mee gaan met de techniek. Het is wel leuk natuurlijk- oh jeetje, ik voel het al aankomen. Kleinzoon van 16 is een prima kandidaat- die weet van dit soort zaken. Hij heeft mij jaren geleden al overgehaald om spelletjes online te spelen met hem.....!

Hoezo 'Omaverweg?'

Wat een leuke verrassing

Kleine kinderen worden groot - en kleinkinderen ook! 

( kon de woordspeling even niet nalaten)

Ik blog al een tijd over diverse onderwerpen - en ben vorig jaar deze "omaverweg' blog begonnen. Ik houd de Blogs gescheiden omdat iedereen zo wel hun eigen interesses hebben.

Ik ben een Blogger

Ik heb een Keukenblog, - over mijn keuken ervaringen ed

een Geloofblog, - over geloofsonderwerpen

een Denkblog, - mijn gedachten enzo- gewoon ' het leven'

een Engelstaligblog - voor mijn engels sprekende familie en vrienden

en

een Omaverwegblog- jaja omdat ik en vele anderen een omaverweg zijn.

Ik heb op een Blog alle links staan- dus iemand kan over alle onderwerpen lezen of kiezen wat aanspreekt. Het is soms erg tijdrovend- maar voor mij een opluchting om dingen 'uit mijn hoofd' te krijgen. Het delen van gedachten is voor iedereen anders- ik voel mij er goed bij. Voor anderen is lezen over iets ook bevrijdend - te weten dat ze niet alleen zijn in dingen.

Een paar dagen geleden kwam er een 'ping' uit mijn telefoon- berichtje van mijn dochter in Hamilton

"Mum, maybe you would like to see this" en met daarin een link naar een blogadres.

Mijn oudste kleindochter is aan het bloggen geslagen.

Yeeeeeee, hiephiep. Wat leuk zeg.

Blijkt dat vanuit haar studie er onderwerpen zijn waar zij hun gedachten op moeten schrijven. Meteen een les in taal- maar ook in het verwoorden van belevenissen e.d.

Ik even blij- meteen de 3 berichtjes gelezen. Wat leuk.

Misschien zit het in de genen. Mijn vader was ook al veel bezig met woorden en schrijven. Ik heb een hele collectie poëzie uit zijn hand.

Ik ben benieuwd naar de volgende stukjes

Zo komt omaverweg - weer een stukje dichterbij.

Kennis van zaken

Vorig jaar oktober-nov kwamen  mijn dochter, schoonzoon en 3 kleinkinderen op bezoek. Wat een geweldige tijd hebben wij ervaren. Zo mooi. Nu hebben de kinderen een idee hoe en waar oma woont en wat voor leven ik hier leid. Zo anders dan wanneer ik bij hen te logeren bent.

Wat de kleinkinderen nu ook weten is meer over de geography van Europa. Zelf hebben zij een mooi reis gemaakt. Landen bezocht als Frankrijk, Italië Spanje en Engeland. Ze zijn met de trein van Parijs ( met de Thalys) naar Nederland gekomen.

En, elk voordeel heeft zijn nadeel. Nu weten zij ook dat plaatsen als Parijs - Brussel en Londen dichter bij oma haar huis liggen dan dat ze eerst wisten of zelfs begrepen.

Nieuw Zeeland met zijn uitgestrekte eilanden - lange wegen van het noorden naar het zuiden- dat is heel andere koek. Dat is nogal een rit als je van Auckland naar Wellington moet met de auto. Oma kan in 4 uur bij Disneyland Parijs zijn, of een dagje shoppen in Brussel. En dat is nou net waar ze zich zorgen om maken.

Kinderen van 10 en 12 jaar die tegen oma zeggen- "please be careful oma, don;t travel too far!" Mijn schoondochter in Australië die zegt, " mum, please if it gets too dangerous, come over here!"

Wat heb ik het er moeilijk mee dat zij zich zorgen maken.

Toen de trein ontspoorde in Dalfsen - kreeg ik meteen een berichtje van mijn dochter, " mam ik hoop niet dat je in die trein zat".

Ik kan dan wel moeite hebben om een 'Omaverweg' te zijn maar wat is het toch verontrustend als de kinderen zich zorgen gaan maken om mijn veiligheid.

Ik weet het. Ik kan zo onder een bus terecht komen- en ook daar gebeuren ongelukken. Toch snap ik hun zorg. Het komt wel hard binnen.

Onderste boven

Wat een prachtig weer vandaag. Het begon al met een ronde roodgloeiende vuurbal van een zon, die boven de boomtoppen verscheen.

Ik greep naar mijn telefoon ( daar kan je tegenwoordig ook mooie foto's mee maken). Ik wist dat ik weinig tijd had - want rood word snel geel - en daarna melk wit.

Het voorjaar is echt dichtbij. De kille ochtenden met wit bevroren gras worden minder.

Vanochtend werd ik niet alleen blij van de zon die in opkomst was - maar ook een emailtje die te wachten stond bij waken. De Kindergarten waar een van mijn kleinkinderen een aantal dagen per week doorbrengt maakt gebruik van Storypark. Een Internet 'schoolplein' zeg maar, waar informatie over het leer- en groeiproces van de leerlingen op komt te staan- en waar ouders (en in ons geval de grootouders) de ontwikkeling van hun kind(eren) volgen kunnen.

Al snel heb ik de site bezocht en keek ik naar het geplaatste bericht: Het ging over zaadjes en een project voor groente en herfst plantjes.

Ik heb de mogelijkheid om hierop te reageren - en heb dat ook gedaan.

Down Under is de herfst op komst. Hier in het kille noorden ( Europa) is het voorjaar voorzichtig aan aan het doorbreken.

Mijn kleinste kleinkinderen vinden het allemaal wel 'gek' dat oma in dikke truien te zien is terwijl zij in hun badpakjes rond huppelen. Nu gaan we de andere kant op. "Upside Down oma" zeggen ze wel eens met een lach!

Oma kijkt uit naar haar aardbeiplantjes en lekker luieren op het balkon in de zon.

Zo ver weg als wij van elkaar verwijderd zijn - zo dichtbij komen wij bij-elkaar met hulp van de moderne wereld. Wat geweldig allemaal.

Daar wordt een 'Omaverweg' helemaal BLIJ van!

Uitstapjes en ansichtkaarten

Dag uitstapjes maken- echt gezellig. Mijn man en ik trekken er wel eens op uit. Ook met een stel zeer goede vrienden. Dan heb je later nog gesprekstof en een moment om herinneringen en ervaringen te delen.

Het zijn uitstapjes die anderen misschien met kleinkinderen maken. Wij bezoeken dierentuinen, bijzondere plekken, Natuurparken en ook wel wat meer toeristische attracties zoals het Open Lucht Museum, Archeon, Park Hoge Veluwe e.d.

Onlangs zijn wij nog met een mini cruise naar York geweest. Ontzettend leuk. Twee nachten op de ferry van P & O met als beleg op een boterham - bezoek aan York!

Ja, dan mis ik de kids nog wat meer dan gewoonlijk. Ik stuur een berichtje, een foto via de telefoon om toch de ervaring en het moment een beetje te delen.

Een van mijn activiteiten op zo'n uitstapje is - zoeken naar leuke ansichtkaarten. Voordat mijn moeder overleed - stuurde ik haar ook kaarten. Zomaar, om iets te laten horen. Ik betrap mijzelf nog wel eens, als ik een kaart zie die zij mooi had gevonden, dat ik mijn hand ernaartoe rijk en opeens realiseer, ze is er niet meer.

Ansichtkaarten kwamen in mijn jongere jaren vaak door de brievenbus. Mijn oma (moeder van moeder) stuurde regelmatig kinderkaarten. Misschien heb ik die 'tik' ook bedenk ik mij nu. Iets van de vreugde van het ontvangen van een kaart, dat wil ik doorgeven.

Door het versturen van de kaarten weet ik dat de (klein)kinderen met veel plezier beleven. Niet alleen van de kaart zelf maar ook van het feit dat ik aan ze denk op bijzondere plekken die ik graag met ze deel.

Ook mijn 15 jarige kleinzoon krijgt nog steeds een kaart- en nee, daar is hij niet te oud voor. De kaarten voor hem zijn ook nauwkeurig gekozen.

Er liggen nu weer kaarten op het kastje in de gang, die gaan vanmiddag in de brievenbus en als het goed gaat - dan bezorgt de postbode ze volgende week om deze tijd op het juiste adres. En zo kunnen wij toch onze uitstapjes delen.

love you lots - oma xx

Drie gezinnen - drie drukke gezinnen - en 1 oma ver weg!

Druk druk druk

Jaja, ik kan mij nog best wel herinneren hoe het was met een huis vol kleintjes en de werkdruk die daarbij hoorde.

Het gebabbel, de vele slaapkamers opruimen, de school uitjes en bezigheden, broodtrommeltjes vullen, neuzen vegen, veters strikken, knopen aan naaien, was ophangen, haar borstelen, afwassen, stofzuigen, vloeren dweilen, boodschappen doen, verjaardagfeestjes bezoeken en regelen, sportdagen bijwonen, tranen dammen, toiletten schoonmaken, cadeautjes kopen, schoenen poetsen, nagels knippen, taartjes bakken, eten koken, aardappelen schillen, gebroken nachten, verhaaltjes voorlezen, vechter baasjes uit elkaar halen, lachen om niet grappige grapjes, poppenkleren wassen, bedden verschonen, nachtwaken bij zieke kinderen, oordruppels toedienen, badderen, pleisters op wondjes plakken, banden oppompen, regenachtige dagen vullen, lego bouwen, speelgoed ruimen, puzzelstukjes zoeken, ramen zemen, emmers koffie drinken, glaasje wijn erbij, vroege ochtenden, late avonden, smeken, lachen, inpraten, zakdoeken op voorraad, luiers (nog wassen niet weggooien), bloemen plukken, wandelingen maken, naar de kerk, naar de dokter, naar de speeltuin, naar et zwembad, naar de tandarts, naar de buurtjes, naar opa en oma.

Ach, het lijkt allemaal heftig en zwaar maar dat is het alleen maar als je zelf moe bent of de glimlach van een kind even niet ziet- maar het waren leuke (tropen ;-) ) jaren waarin ik zelf gegroeid bent als mens. Waar ik als oppas voor mijn broertje (nakomeling) was in de vakantie en pas heel later dat de kids oma en opa konden - want ook die woonden VER WEG!


En nu, nu zijn de rollen omgekeerd. Mijn kinderen doen alles wat daarboven staat en meer- ze hebben het druk - maar genieten tegelijkertijd - van het 'ouder zijn' , van hun kinderen, van hun leven zoals zij het beleven.

In de bijlage van de krant afgelopen weekend stonden verhalen van oppas oma's en opa's. 'tJa, dat raakt mij dan weer eventjes. Want dat ben ik niet - wat ik wel altijd had verwacht te zijn. Dan heb ik even een dip - niet een van 'ach was ik maar' - maar gewoon - even een trekje aan de gevoelssnaar die oma heet.

Slikken en monter doorgaan. Het is niet anders.

Het gevolg is wel dat ik dan naar elk kind een ansichtkaart op de post doe en ze laat weten - dat ik van ze hou en aan ze denk!

Gewoon - omdat ik dat ook DOE!

Mijn ochtenden - en de pingetjes!

Look oma- a sore foot,
I fell down the stairs

Gisteren bij het ontbijt, keek ik op mijn iPhone en ja hoor- een berichtje van een van mijn kleindochters. Mijn dag kon niet meer stuk. Hoewel het buiten bar en boos weer was- kon ik mijn glimlach niet onderdrukken. De zon scheen.

Wat heen en weer gechat en van een paar foto's verwisseld te hebben en ik op de hoogte bent gebracht van de gebeurtenissen van de dag - dook kleindochter haar bed in terwijl ik nog het ontbijt nog voor mijn neus had staan. Dat
vinden de kinderen ontzettend grappig- vooral de kleintjes. Die snappen er niets van.

Ping, weer een bericht, deze keer van de grandpa van de kids - hij had opgepast en stuurde een leuke foto door van de twee jongste. Zo gaaf dat hij dat doet. Wij hebben ons huwelijk niet in stand kunnen houden maar onze vriendschap is prima en we hebben regelmatig contact over van alles en nog wat - wel in relatie tot de kinderen dan. Wij hebben allebei een nieuw leven - maar zijn voor eeuwig verbonden aan het oude.

Soms is het wisselen van foto's bijzonder. Dan weet ik iets of heb ik informatie die ik deel met hem - en is hij verrast. Wel grappig. Als  ik op bezoek ben Down Under, dan houden wij oma/granddad day! Nemen wij, in twee etappes de kinderen voor een speciaal uitje. Ook eten wij samen - met de hele meute erbij- ik kook! Erg gezellig en mooi. De kinderen kunnen dit enorm waarderen - en wij ook.

Na 30+ jaar Down Under heb ik ook nog een vriendenkring daar- waar ik ook nog contact mee hebt. Mijn vriendinnen delen hun oma foto's en verhalen met mij - zo blijf ik een beetje 'in the loop' - zeg maar. Hoewel de techniek het toestaat om de afstand op deze manier te overbruggen mis ik toch wel de armen om mij heen - of het drogen van een kindertraan bij verdriet. Maar we moeten het ermee doen en klagen niet hoor.

Vanochtend scheen de zon- strakke blauwe lucht, gras spierwit van de vorst. Het water in de rivier waarop wij uitzicht hebben was spiegelglad. De pluimen van de schoorstenen met 'rook/stoom' vanwege de verwarmingen trokken lange banen ten hemel. Krak helder was het...om er helemaal van te genieten stond ik op balkon - en Ping, daar kwam een ochtendgroet. De dochter van mijn broer - mijn nicht dus, woonend in Fairlie, stuurde een foto van haar dochter. "je kaart is aangekomen- ze was er erg blij mee. Dankjewel tante."

Ja, de afstand is niet te fietsen - maar de band is sterk en hecht.

Net weer een ping, "oma ik ben naar de film geweest zaterdag." ( kleinzoon uit Australië). "Oh ja..welke heb je gezien?" Hij:" Een stel vrienden en ik zijn naar Deadpool geweest, het was grappig!!!!! Nou ik heb de trailer gezien- hmmmm grappig!!! Ach het is een tiener en die zien de wereld toch anders. Wat geweldig he? Ik weet waar mijn Kleinkinderen mee bezig zijn- dat doet mij enorm veel plezier.

Ik ga zo de wijde, witte, koele wereld in- lopend naar de Supermarkt- terwijl de zon op mijn lijf schijnt. Mijn kinderen en kleinkinderen liggen veilig in hun bedden en rusten uit- zodat ook zij morgen weer een mooie dag tegemoet kunnen gaan- en als zij hun telefoontjes controleren- staat er vast een bericht van omaverweg erbij!

Naar de (super)markt

Als ik op bezoek ga naar de kleinkinderen dan krijg ik van diverse vriendinnen leuke cadeautjes mee. Zoals een blik met stroopwafels- ja die kon ik meenemen. Geen kip die er wat van zei of naar vroeg.

Het gebeurt ook dat ik geld mee krijg - om op ijsjes te trakteren of zo. Mijn vriendinnen leven enorm mee met mij - en voelen zich ook betrokken met de kinderen. De foto's worden onderling bekeken en gedeeld en de verhalen worden met aandacht aangehoord. Ik mag hun kleinkinderen 'delen'- dwz als er kleintjes 'in aantocht' zijn - dan hoor ik daar over en ontvang ik een geboortekaart- ga ik op kraambezoek en ben ik meestal bij een verjaardag hier en daar. Zo heb ik toch persoonlijk contact met de nieuwe generatie. Mijn bezoeken Down Under zijn goud waard - en de voorbereidingen naar mijn vertrek toe worden ook met belangstelling door allen gevolgd.

Nadat ik thuis kom is er vaak een vriendinnen-avond om even bij te kletsen. Ik blog gedurende mijn bezoek - dus zijn de meeste wel al op de hoogte van mijn ervaringen. Maar er gaat niets boven een gesprek en gezelligheid.

Vorig jaar februari - vandaag precies een jaar geleden - vertrok ik ook weer naar Down Under. Ik heb 2 weken gelogeerd in Australië bij mijn zoon en zijn gezin - en daarna vloog ik door naar Nieuw Zeeland waar mijn oudste ( dochter) en jongste (zoon) wonen met hun gezinnen.

Heerlijk om er weer eventjes bij te kunnen zijn.

Boodschappen gedaan in de Holland Winkel - waar mijn kleindochter van 7 vroeg - "oma hebben ze ook een Holland winkel waar jij woont?" Geweldig he?

Eenmaal terug na mijn bezoek en de tijd voor boodschappen aanbrak- heb ik in de supermarkt foto's genomen van de schappen met Bolletje Beschuit, de diverse soorten hagelslag, komijnekaas en ook de stroopwafels die in grote hoeveelheden aanwezig waren. Wat is de technology dan heerlijk- een paar foto's gestuurd en kreeg meteen een super leuke reactie terug in de vorm van een mini filmpje met kleindochter in de hoofdrol.

In oktober waren de kleinkinderen, waarvan deze kleindochter er eentje was, op bezoek bij mij, haar omaverweg!

Ja, ze wilde wel een stroopwafel, en chocolade hagel, en beschuit, komijnekaas en...... dus gek genoeg stond een bezoek aan de supermarkt op het lijstje. Op een van de zaterdagen die ik rijk was, zijn we met de bus naar de stad gegaan, naar de markt. Ik wilde ze een verse, net van de bakplaat afkomstige stroopwafel laten proeven. Wat was dat een feest.

Sindsdien als ik op de markt loop, of in de supermarkt langs die rijen lekkernijen ga, dan hoor ik de stemmetjes weer. Hun voetstappen liggen nu ook hier in Nederland en dat is zo'n heerlijk gevoel.

Zo dichtbij.

Terug naar de schoolbanken

De zomer schoolvakanties Down Under zitten er over het algemeen op.

Mijn kleinkinderen hebben hun schooltassen weer voor de dag gehaald.

Vandaag voor een paar hun eerste dag op een nieuwe school.

Voor een het laatste jaar ( Year 11) op zijn plekje waar hij al jaren een wereldje heeft opgebouwd.

Voor een het begin van een nieuw avontuur. Van kleinschalig naar iets strakker en meer volwassen.

En de kleintjes, ach die heroveren hun plekjes en vernieuwen vriendschappen die versloft zijn gedurende de zomerweken. Dat kan geen kwaad - die afstand eventjes. Niet alleen fris na de weken zonder routine maar ook met frisse ogen naar elkaar kijken.

Voor mij geen oppas klussen of dagen. Zonder mij redden zij het ook wel. Toch vind ik het soms moeilijk. Wat wel mooi is, is dat ik de kleuters kan volgen in hun ontwikkeling. Via Storypark. Geweldig dat dit mogelijk is. Het eerste verhaaltje verscheen al vannacht terwijl ik sliep.

Nu maar de berichten afwachten - hoe hebben ze hun eerste dag beleefd? Willen ze morgen weer met dezelfde enthousiasme?
Oh, wat komen de herinneringen weer naar boven. Ikzelf ook als kind, moeder, juf en nu oma. Van alle kanten kan ik deze periode beschrijven en herbeleven.

Oma ver weg kijkt nu al uit naar de nieuwe tekeningen die aan de muur kunnen.

De afstand doet (soms?) toch wat met me

De zomervakantie is in volle gang Down Under. Hier wil de winter maar niet echt goed op gang komen. Wat een verschil in dit klein landje. Hier sneeuw en daar groen gras. Wel mooi hoor- maar voor mijn lijf erg verwarrend. Ik ben wel aan een beetje afkoelen toe zodat ik de zomer weer kan waarderen. Dat was ook een probleem in New Zealand. Ik bleef te lang ' te warm'. Ik hou van de scheiding tussen al die seizoenen. Enfin, dat is mijn ervaring.....

Mijn kleinkinderen genieten van het 'kind zijn' en gewoon lekker veelal hun eigen dag in te vullen met luieren, zwemmen, spelen en genieten van het thuis zijn en de drukke agendas even los te laten. Dat geldt uiteraard ook voor hun ouders.

Vorig jaar om deze tijd was ik bezig met het inpakken van mijn koffer met allerlei 'leuke' dingen om mee te nemen voor een oma bezoek. Ik had hard gespaard en met de zegen van mijn man- vertrok ik op 1 februari naar Australië en Nieuw Zeeland. De twee landen waar mijn 3 kinderen zich bevinden. Twee in NZ en 1 in Australië. Dat vergt wat organiseren en goede afspraken maken. Scholen gaan dan weer terug en het is wat rustiger in huis. Ook leuk om er dan te zijn om mee te kunnen doen met de uitjes naar sport, paardrijles en school 'dingetjes'.

Omdat er 3 'nog niet schoolgaande' kleintjes zijn - geeft het mij ook ruimte om met die kleintjes wat leuke dingen te doen. Ik verdeel mijzelf dan over diverse activiteiten en mensen. Voor een aantal weken ben ik in diverse hoedanigheden bezig. Moeder, oma, vriendin, ex- vrouw ( heb goede relatie met de vader van mijn kinderen en we hebben ook een oma-granddad dag) en als oppas, kokkin, scheidsrechter en huisgenoot.

Ik moet altijd lachen als mensen mij vragen hoe mijn vakantie is gegaan? VAKANTIE!!!! Het is hard werken. En vooral GENIETEN. Want jeetje wat is het dan toch leuk om met de dagelijkse beslommeringen mee te doen en van te genieten. Ook de ruzietjes en huilbuien. Dat hoort er allemaal bij.

Soms denk ik dat ik bof als oma ver weg. Ik maak zulke intense en bijzondere dingen mee wanneer ik op bezoek ben. Van smorgens vroeg tot savonds laat. Er is altijd wel wat te regelen, bespreken en van te genieten.

Dit jaar staat er geen bezoek gepland. In ieder geval niet zonder schip met geld of een grote geld bedrag die zomaar in mijn schoot zou kunnen vallen. Het is nogal een bedrag die je er voor nodig hebt om een maandje weg te blijven- en de twee landen te bezoeken.

Dit jaar staat in teken van meer internet contact- omdat de jongeren nu wat ouder zijn en wat meer mogelijkheden hebben om zo te kunnen en mogen communiceren. Vooral na het bezoek van mijn dochter en het 'dichter bij-elkaar gegroeid' te zijn daardoor. De kinderen ( groot en klein) hebben oma anders ervaren en een speciale band opgebouwd. Ook weer bijzonder.

Het kriebelt wel- en ik hou een klein beetje hoop dat er een bezoek in zit misschien eind van het jaar- enfin, ik mag niet klagen. En dat doe ik ook niet hoor, ik tel mijn zegeningen dagelijks- toch houden die gedachten van 'gaan' mij zo af en toe wel bezig.