Wat worden ze al groot / Time flies while... you aren't looking.

Dit wordt een double dutch Blog! The English translation below!

Soms heb ik het gevoel dat ik op een maandagochtend op sta en vrijdagavond naar bed ga. Dat de tussenperiode zo snel gaat dat ik er van tol. Ligt dat nou aan mij, aan de activiteiten of aan de leeftijd? De jaren die achter mij liggen en de (onbekende) aantal jaren voor mij? Enfin, het zal wel niet alleen voor mij gelden. Tijd kent geen tijd.

De afgelopen weken weer 3 kleinkinderen jarig geweest. Ik had voor het ene gezin van mijn jongste zoon, waarin er twee van de 3 dicht op elkaar jarig zijn - een envelop met 3 kaarten en de bijbehorende opblaas cijfers al vroeg opgestuurd. Die kunnen er maar alvast zijn denk ik dan. Bij het andere gezin van mijn dochter gaat het anders. De kaart verstuur ik wel op tijd - met hoop van zegen dat de post ook op tijd is - en mijn dochter koopt een (klein) cadeau en schrijft erop, van oma en opa Leen.

Ik vier de verjaardagen op mijn manier. Soms nodig ik een paar vriendinnen uit, soms bak ik wat of ik ga zelf de stad in en trakteer ik op koffie met wat lekkers. Telefoneren is er natuurlijk ook bij. FaceTime en erbij zijn als ze de cadeaus uitpakken, of bij de 'afternoon tea' als de andere opa en oma er ook zijn.

De kinderen weten nu dat ik volgend jaar waarschijnlijk in de herfst ( ergens tussen april en juni hopelijk) kom. Het spaarvarkentje komt nu aardig aan - en met de juiste planning kan deze droom werkelijkheid worden. De voorbereidingen maken deel uit van de pret toch?

Enfin, de kleintjes zijn zo klein niet meer. Het jongste kleinkind nu 3 geworden en gaat naar Kindy. Een druk gezinnetje met een van 5 + een van 4 en een 3 jarige. Gelukkig nog niet niet te oud voor een voorlees moment op schoot mij oma.

Bij mijn dochter wordt het bakken, koken en naar paardrijles. Hopelijk komen mijn zoon, schoondochter en kleinzoon uit Australië naar NZ - anders ga ik 'eventjes' heen en weer. Ja ja, het is wat, al dat gereis.


Time flies indeed. I wake up some Monday mornings and when I later look up and see it is time for bed - the week has dissolved and it is Friday evening. I know, that's a bit extreme but there are weeks that truly feel like that. Maybe it is my age- with more years behind me that those that are still to come. Time knows no boundaries. It just keeps on keeping on - ticking!

The past few weeks saw 3 birthdays happen. My grandchildren too are growing up. Yes, thankfully. My youngest son's household is a busy one with ages 5, 4 and 3 all lined up. The 3 years old now also attending kindy. I recently sent a packaged envelope with 3 birthday greetings and blow up numbers for them - to be able to be used on the day. And for my other grandchildren at my daughter's, well I do hope the postie does the job- of getting  the card in the mailbox on time. She then also buys a wee gift and writes on it- from oma and opa Leen. We arranged that last year while she was here visiting. Must get my business re-sorted at the other addresses too. I have been away too long- this time round.

We WhatApp, Snapchat and FaceTime of those special days too. Whatever the kids have at hand at the time. Also depends on the timing- with schooldays being hectic for long calls at  breakfast times.

My grandchildren are aware of my intended visit next year. Hopefully somewhere between April and June. All things going well my son and his family will be in NZ too from Australia. That would be so AWESOME- having them all together. If not, I will 'cross the ditch' for a visit. Can't be Down Under and not see all the family. That would be devastatingly sad.

Miss Piggy(bank) is slowly swelling so the plans are becoming more and more realistic. I look forward to attending horse riding sessions, maybe being Kindy help one morning and baking pancakes and appeltaart. Ah, the preparation that too is part of the fun.