Drie gezinnen - drie drukke gezinnen - en 1 oma ver weg!

Druk druk druk

Jaja, ik kan mij nog best wel herinneren hoe het was met een huis vol kleintjes en de werkdruk die daarbij hoorde.

Het gebabbel, de vele slaapkamers opruimen, de school uitjes en bezigheden, broodtrommeltjes vullen, neuzen vegen, veters strikken, knopen aan naaien, was ophangen, haar borstelen, afwassen, stofzuigen, vloeren dweilen, boodschappen doen, verjaardagfeestjes bezoeken en regelen, sportdagen bijwonen, tranen dammen, toiletten schoonmaken, cadeautjes kopen, schoenen poetsen, nagels knippen, taartjes bakken, eten koken, aardappelen schillen, gebroken nachten, verhaaltjes voorlezen, vechter baasjes uit elkaar halen, lachen om niet grappige grapjes, poppenkleren wassen, bedden verschonen, nachtwaken bij zieke kinderen, oordruppels toedienen, badderen, pleisters op wondjes plakken, banden oppompen, regenachtige dagen vullen, lego bouwen, speelgoed ruimen, puzzelstukjes zoeken, ramen zemen, emmers koffie drinken, glaasje wijn erbij, vroege ochtenden, late avonden, smeken, lachen, inpraten, zakdoeken op voorraad, luiers (nog wassen niet weggooien), bloemen plukken, wandelingen maken, naar de kerk, naar de dokter, naar de speeltuin, naar et zwembad, naar de tandarts, naar de buurtjes, naar opa en oma.

Ach, het lijkt allemaal heftig en zwaar maar dat is het alleen maar als je zelf moe bent of de glimlach van een kind even niet ziet- maar het waren leuke (tropen ;-) ) jaren waarin ik zelf gegroeid bent als mens. Waar ik als oppas voor mijn broertje (nakomeling) was in de vakantie en pas heel later dat de kids oma en opa konden - want ook die woonden VER WEG!


En nu, nu zijn de rollen omgekeerd. Mijn kinderen doen alles wat daarboven staat en meer- ze hebben het druk - maar genieten tegelijkertijd - van het 'ouder zijn' , van hun kinderen, van hun leven zoals zij het beleven.

In de bijlage van de krant afgelopen weekend stonden verhalen van oppas oma's en opa's. 'tJa, dat raakt mij dan weer eventjes. Want dat ben ik niet - wat ik wel altijd had verwacht te zijn. Dan heb ik even een dip - niet een van 'ach was ik maar' - maar gewoon - even een trekje aan de gevoelssnaar die oma heet.

Slikken en monter doorgaan. Het is niet anders.

Het gevolg is wel dat ik dan naar elk kind een ansichtkaart op de post doe en ze laat weten - dat ik van ze hou en aan ze denk!

Gewoon - omdat ik dat ook DOE!