Terug van weggeweest - Back to routines

Scroll down for the English version! 

Nou dat is een tijdje geleden dat ik hier zit te schrijven. Wat een druk en vol jaar beleef ik dit jaar. Eerst de vooruitzicht en de komst van mijn kleinzoon uit Australië voor twee maanden. Na een vol programma, waarvan ik veel videos van op YouTube, onder OmaFarAway, heb gezet om op terug te kijken en de vreugde te delen, was het even aandacht voor het huishouden, vrienden en voorbereiden op mijn vervolg bezoek uit Nieuw Zeeland. Het mooie weer was een kers op de taart!

Annette logeerde 8 dagen bij ons waarna zij en ik een avontuur aangingen in Wales. Dit hebben we ook vastgelegd. Later als wij groot zijn kunnen we terugkijken op een mooi avontuur 😂! Mijn vriendin is ook oma, zal volgend jaar ook ervaren om een OmaFarAway te zijn wanneer haar dochter, schoonzoon en kleindochter naar Europa komen voor 2 jaar rondreizen. Zij is ook mijn vertegenwoordiger zo af en toe als pakjes bezorger, cadeautjes regelaar voor mijn kinderen en kleinkinderen in NZ. Handig zo'n tussen persoon.

Na onze reis wist ik dat ik aan moest poten om huishouden weer recht te breien, er was wel veel op orde maar toch...ik heb wat klusjes die ik klaar wilde hebben voordat ik een operatie aan mijn linkerhand zou ondergaan. Voorbereidingen om met een hand dingen toch te kunnen klaren. Ik zou 12 weken hersteltijd nodig hebben werd mij verteld. Ondertussen is ook mijn schoondochter zwanger zodat ik graag mijn spaarpotje weer aan wilde vullen om een kraambezoek te kunnen brengen. 

Ik was nog geen week thuis of er kwam een vervroegde oproep. Of ik de volgende dag al onder het mes wilde? Geen tijd om te piekeren, sneller hersteld. Leek ons een goede zet. Ik zit nu met één hand en alleen middelvinger te typen. Het herstel loopt achter gezien er een mini tegenslag is op komen dagen. Programma aangepast, er komen een paar weken bij! Het heeft wel voor de nodige onrust gezorgd. Komt goed zeggen de medici die hierbij betrokken zijn, komt goed. GEDULD is een schone zaak. Van alle gebeurtenissen de afgelopen maanden, kon ik hier niets op voorbereiden. Moest letterlijk alles uit handen geven. 

Ik ga ervan uit dat ik tegen eind van het jaar een reis hebt kunnen boeken om mijn nieuwste schatje te kroelen, om de anderen die al groot worden ook te omarmen, en mijn kleinzoon in persoon te feliciteren met zijn eerste baan. Wat een rijkdom. Wat is de afstand toch groot als alles even niet mee zit? Deze OmaFarAway had wel wat kinderknuffels kunnen gebruiken. Woensdag weer fysio en hopelijk nieuws dat de operatie de gewenste resultaat heeft geleverd. Dan hard werken naar herstel - deze oma handen/armen willen weer functioneren na toebehoren. komt goed!

Well, long time no news. My word what a year it has been. Filled with los of excitement, anticipation, organisation and happy memories. The two months with my Australian grandson just flew by. I've managed to capture some of our adventures and placed videos on YouTube under the name OmaFarAway! Great to look back on and share. After he left it was time for extra attention for neglected housework, friends and preparation for the visit of my dear friend Annette from New Zealand.

After re-couperating from the trip and an eight day stay in Nederland, Annette and I embarked on a Welsh adventure (also to see on YouTube). What a fabulous summer we experienced. Next year Annette herself will experience being an OmFarAway when her daughter, son in law and granddaughter will travel Europe over a 2 year period. Living in NZ she is often a 'stand-in' and go between for presents and such for my (grand)children there. So handy. 

Once home I needed to get my skates on once again on the household front as I was scheduled for a hand operation later that month. I wanted to prepare things to be able to handle being a 'one armed housewife' for the coming 3 months. Plans don't always work out. A few days after my return I received a phone call- 'if I could avail myself the next day for the operation'. I had little time to decide. Why not? I wanted a quick process. My daughter in law is pregnant - so OmaFarAway needs strong hands to hug and to hold. Plans to make another visit always in the pipeline- now even more so!

The operation 'went well' according to the operating specialist. Unfortunately rehabilitation has hit a snag. Oh how a child's cuddle would have helped soften the disappointment - then the distance is so much wider! I'm behind schedule in the process for the return to the use of my hand. The perceived 12 weeks will now possibly be 14. Next Wednesday back to physiotherapy to find out whether the operation has succeeded despite te wee setback. This oma wants her hands to bake, cuddle, write and do stuff for and with her (grand)children.

I'm gunning for a visit either end this year or early next (which is probably more realistic). To hug, hold and cuddle. To congratulate and celebrate my grandson with his new job, to bake, cook and play. Onward and upward said the warrior- and that's what I am going for! This oma is taking on the challenge.

Oma zijn. #1 Je bent oma! - Congratulations oma

Scroll down for the English version.

Zwanger zijn en honderden kilometers verwijderd van je ouders en broers en zus. Je bent er een uit een immigrant gezin. Familie en vrienden van je jeugd zijn duizenden kilometers ver weg. Je kan je vreugde en vragen bij niemand echt neerleggen. Internet was er nog niet en de blauwe luchtpostvellen was je enge mogelijkheid- behalve peperdure telefoontjes, maar ja, niet iedereen had zelfs een telefoon.

Mijn ouders woonden in Auckland en ik in Wellington. Ik was niet baby schuw. Als oppas, tante en een 13 jaar jongere broertje was ik wel gewend om luiers te verschonen, fles te geven en neuzen vegen. Ik maakte me geen zorgen wat verzorging betreft. Maar als je zwanger bent- dan komen er vragen, onzekerheden maar ook vreugde momenten die je graag wil delen. Het was een lastige periode wat dat betreft - mijn eerste zwangerschap. Trots, blij, gelukkig, dat allemaal wel. En gezond- super gezond. Daar was ik wel erg dankbaar voor. Mijn oudste broer was voor zaken in Wellington de dag van de geboorte. Hij heeft dus mij en mijn dochter als eerste gezien. Hij mocht verslag doen in Auckland.

Mijn Nieuw Zeelandse man had geoefend. "Het is een jongen- het is een meisje!" Zo zou hij mijn ouders inlichten. Mijn zus was al moeder van een zoon- dus mijn ouders hadden al hun eerste kleinkind. Nu mocht mijn man ze verblijden met de mededeling dat ze nu ook een kleindochter hadden. Na 3 keer door de telefoon herhaald te hebben dat er 'een meisje' geboren was - reageerde mijn vader met,  " Oh, it's a girl!" Je kunt je misschien wel voorstellen hoe grappig wij dat vonden. Jaren werden mijn vader en man daarover aangesproken. Ik moet nog glimlachen als ik eraan terugdenk.

De benaming oma en opa was een gegeven. Mijn ouders waren geboren om opa en oma genoemd te worden. Daar hadden mijn man en mijn zwager allebei geen moeite mee. Door vele vrienden werden mijn ouders ook zo aangesproken. Het klonk lieflijk en vertrouwd. Mijn moeder was oma- en ja, omaverweg zelfs. Het duurde 3 weken voordat zij naar Wellington kon reizen. Wat was dat heerlijk om haar met mijn dochter in haar armen te zien.

Door overplaatsing verhuisde wij weer terug naar het noorden. Wij woonden in Glenfield en mijn ouders in Henderson. Nog een wereld reis toen maar te overbruggen. Mijn moeder kon haar oma-hart helemaal inzetten voor haar 2 kleinkinderen.

Een poos geleden terwijl ik aan het opruimen en bezig met het inscannen van fotos was kwamen er zoveel herinneringen naar boven drijven. Zo heb ik mijn ervaring van moeder worden opgeschreven- voor mijn kinderen. Dat ze een beeld kregen van mijn situatie, ervaringen en gevoelens van toen.
Nu ik over mijn moeder haar 'oma zijn' moest terug denken realiseerde ik mij dat ook mijn moeder, net als de hare en nu net als ik allemaal de titel 'oma ver weg' dragen. Bijzonder. Ik ben dus derde generatie 'Omaverweg" en doe mijn best om er toch 'te zijn'.

Aan alle omasverweg, " ik begrijp jullie, en snap het gevoel. En in welke vorm dan ook dat jullie contact kunnen maken/hebben, geniet ervan. Alle beetjes zijn kostbaar.

Hier de link naar de beleving van mijn eerste zwangerschap en het moeder worden. Het was mooi om dat allemaal te herleven zeg maar.

As a reasonably newcomer to New Zealand and far from family and friends, being pregnant had it's difficult moments. With us living in Wellington and my parents and rest of the family being in Auckland with the rest in Nederland I found the first pregnancy somewhat lonely. True, there were some lovely friends and a neighbour who became a dear and close friend, but somehow, I felt isolated.

My kiwi husband had practiced a dutch sentence so he could inform my parents about the birth of their newest grandchild. They already had a grandson and not knowing the gender he practiced both " it's a girl ( het is een meisje) and it's a boy ( het is een jongen)". When the magic moment arrived - and after having repeated himself 3 times my dad replied, " Oh it's a girl!" How hilarious was that? It was retold many a time with great laughter to follow.

My brother was in the area at the time of the birth and was the first and only family member to lay eyes on my daughter within 24 hours. A week later my dad and he made a flying visit to Wellington and I could show his granddaughter off- how proud he was. Then at 3 weeks finally oma held het first granddaughter in her arms. How special a moment that was. Three generations women. It touched me deeply. I had provided my mum with a grandchild.

My parents were honoured with the title 'oma and opa' as was their right. Even our friends called my parents that as a term of endearment. How special it was to see how my parents loved spending time with the children.... now having a grandson and a granddaughter. My younger brother, who was 13 years younger than I, was 6 years old at the time that I became a mum. Quite funny really - as mum and I both were parents of a young child.

Quite some time ago I wrote a series of blogs about my motherhood experiences. And during that writing, I came to realise that the my oma and my mum were, just like me, oma far away ( Omaverweg). We immigrated to New Zealand from Nederland, I lived in Wellington and my mum in Auckland and now I live in Nederland and my (grand)-children in New Zealand and Australia. I am able to write about my experiences and emotions and my (grand)- children can read about it too. I can only speculate about the emotions and feelings my oma had way back then. Those Aerograms were all they had all those years ago. A phone call was a mayor event - not everyone having a telephone either.

So here I am as third generation 'Oma- ver- weg', trying to bridge the gap and keep the communication channels alive and active. I can WhatsApp, Skype, FaceTime, Snapchat, Blog, Facebook, email, ring, text. No end of opportunities to stay in touch.

To all oma's ver weg I say, " I recognise your loss, also your joy when those arms are close enough to hug." Every moment is precious no matter what process you use to the best oma you can be. I now experience being oma in so many ways. Just as I experienced my 3 times becoming a mum- different each time.