De kerstboom staat- met alleen de lichtjes er slordig in gespannen. De dozen met versiering staat in de hoek. Ik merk dat ik elk jaar steeds meer moeite hebt om deze taak, huiskamer te versieren, moeilijker vind. Toen de kinderen klein waren, hielpen zij mee met het versieren van de boom. Naarmate ze ouder werden, was het mijn taak geworden. Ik vond het altijd geweldig om te doen want ik wist hoe vrolijk de kinderen reageerden als ze binnen liepen en de 'gezelligheid' van de kerst hun tegemoet kwam.
Mijn eerste jaren alleen in Nederland ( v a 2000), zetten ik mijzelf ertoe om deze taak een nieuwe draai te geven. Het is nu 16 jaar ( 13-12-2002) geleden dat ik mijn huidige man ontmoette. De boom en de vrolijkheid van de kerst kreeg een nieuwe wending en het lukte weer om er wat moois van te maken. De feestweek van 2010/11 gemaard door het overlijden van mijn moeder. Op 19 december 2012 stierf mijn schoonvader. Weer kreeg ik het moeilijk. De boom kwam er dat jaar niet. Het jaar daarop een mini versie, toch pakten ik de draad weer op.De kleinkinderen worden groter. Ik heb al met al een keer Sinterklaas en 1 keer kerst met ze gevierd. Dat was lang geleden. Ik had dit jaar er zo graag bij willen zijn. Het lukte niet. Ik denk ook dat ik daarom misschien nu weer meer moeite hebt met het 'er weer niet bij zijn' vooral vanwege mijn nieuwste kleinzoon die nu zijn eerste kerst viert. Toch ben ik een bevoorrecht mens om nu al een ticket 'in de pocket' te hebben voor maart 2019. Pasen is ook een pracht van een feest en brengt ook een vreugde met zich mee. Een kerst cd vult de kamer en de tekst raakt mij. Heel dubbel. "I'll be home for Christmas'! Want dat ben ik wel en toch ook weer niet.
Terwijl ik dit emotionele moment van mij afschrijf besef ik maar al te goed dat ik veel hebt om dankbaar voor te zijn. Al mijn kinderen en kleinkinderen hebben het razend druk met hun eigen voorbereidingen, vakanties, mooi of minder mooi weer, drukte en vrolijkheid op hun eigen manier en in hun eigen (t)huis. Ik ga zo aan de slag. Die boom staat voor vreugde, liefde, hoop en vrede. Ik ga dat gevoel oproepen, niet alleen van buiten via de versieringen maar ook van binnen met de kennis dat het is zoals het is. Ik hier- zij daar!
Voor iedereen die moeite heeft in deze periode, ik leef met jullie mee. Misschien komt het door de 'donkere dagen', de sneeuw of de vrolijkheid met al die kerstmarkten en oliebollen kraampjes. Dit zou ik zo graag willen delen met diegene die mij zo dierbaar zijn. De ballen roepen! Diepe zucht, daar ga ik dan.
Mensen, hoe dubbel het soms kan zijn: Toch wens ik een ieder
ZALIG KERSTFEEST en een GEZOND EN GELUKKIG 2019
In the corner of the room the lights of the still to be decorated tree is beckoning me to 'finish the job'. The decorations are stacked all set to go. But I'm not. The last few years I have noticed I'm finding it harder and harder to 'get into the Christmas spirit of old'. Memories of days gone by when the children were little and helped me decorate the tree. As they got older it was 'my task' which I lovingly completed being thrilled with the look on their faces when they entered the house- all festive and cheery.
When I first arrived back in Nederland 2000 I encouraged myself to 'make Christmas' happen in my home. The ache of missing my family didn't disappear but the sharpest of edges were shaved off with the knowledge that they were all well. After meeting my husband 16 years ago a new era was created. I found myself being able to 'get into the spirit of things' until my mother's death (1st January 2011) followed by that of my father in law (19-12-2012). Slowly my husband and I regained some form of peace and reclaimed the Christmas time as a time of joy.
My grandchildren are growing up fast. I've managed to celebrate one Sinterklaas with them and a 'fake' Christmas one February which was also fun. It was my intention to be there this year-especially due to the newest grandchild just born. It wasn't to be. I think this too adds to my feeling of loss and sadness, struggling to reclaim some of the Christmas cheer. What I do keep telling myself is that I am a privileged person having a paid up ticket to go visit in March 2019. So special and my longing to see them all is so strong. The Christmas CD is causing some unrest, "I'll be home for Christmas"- and although I am home- I'm torn between the two.
Whilst writing down my thoughts to clear my head, I do realise I am extremely fortunate and blessed. My children and grandchildren are busy in their own worlds, preparing for their own feasts, presents, dinners and holidays ahead. I realise I too have a responsibility to 'make the most' of this time to also enjoy the peace and joy this season is renown for. My room needs to also be decorated to radiate the love and hope Christmas stands for. I feel motivated and encouraged to get started and complete the task I know needs to be done.
For all out there struggling for whatever reason with emotions of sadness and loss, I understand. Maybe, due to the winter season, the longish dark days, the snow, the decorated streets and Christmas fairs everywhere, the smell of 'oliebollen and Gluhwein' is my sense of loss and 'missing you' stronger than on other occasions. The yearning to share this with those I hold dear is at it's peak. I've pep-talked myself into getting cracking. The decorations are calling to be hung in the tree. I'm imagining the children's disappointment if I allow myself to sink into a sad dark pit in this time of cheer.
My parting wish is for everyone to enjoy the
MERRIEST OF CHRISTMASSES AND GREAT JOY AND HAPPINESS IN 2019
