Op maandag 19 oktober stonden mijn man en ik op het perron in Rotterdam - wachtend op de Thalys. Er stond '+5 minuten' - vertraging dus. Ach dat kon er ook nog wel bij. Ik kreeg het er warm van.
De Thalys gleed binnen - en ik speurde naar welke deur open zou gaan. Helemaal aan het eind sprong er een jochie op perron. Ik zetten het op hollen, ja echt waar. Nooit gedacht dat ik zoiets zou doen. Tegen de tijd dat ik het ventje in m'n armen kon sluiten stonden de rest van het gezin ook op perron. In alle haast om uit te stappen hadden ze zelfs een pakje op de tafel laten liggen. Er waren meteen tranen. Kleindochter had op het laatste moment met haar moeder in een Parijse speciaal zaak macarons gekocht. Als cadeau in laten pakken met strik en al. Nu waren ze weg! Blijdschap, vermoeidheid, spanning, teleurstelling en vreugde werden een grote kolk van emoties. Ach meissie toch!
Van het ene perron naar het andere - al pratend en lachend en tranen drogend liepen we naar de trein die ons naar onze stad zou brengen. Daar stonden twee autos gereed om alle bagage en de 5 familieleden te vervoeren naar hun logeer adres bij opa en oma.
Ja, en toen - toen stonden er allemaal schoenen in de gang. Voor warm weer, droog weer en natte plassen. Voor alle omstandigheden voorzien.
Ooohs en aahs terwijl ons bezoek het appartement bekeken end e slaapkamers inspecteerden. Het werd allemaal goedgekeurd. Koffie en thee zetten, op balkon zitten, lekker zonnetje erbij. Het avontuur bij opa en oma kon beginnen. OMAVERWEG was nu opeens heel dichtbij.
