Voorbereidingen treffen - Planning and organising

Scroll down for the English version

Nu het jaar 2018 is aangebroken komt de datum 4 april meer in zicht. De enthousiasme neemt ook toe, als dat mogelijk is. Ik ben bezig met de voorbereidingen. Mijn kleinzoon komt en ik heb een slaapplek nodig. Dat wordt mijn kamer/kantoorruimte. Het bed is een slaapbank. tJa, oma heeft haar dijkhuis verruild voor een appartement. Er is genoeg ruimte maar anders dan voorheen. Geen bovenverdieping maar alles nu gelijkvloers. Maar dat zal de pret niet drukken.

Ik heb een kaart van Nederland in de envelop klaar liggen om op de post te doen. Die kan aan de muur thuis zodat zijn ouders zijn beweging kunnen volgen. Schiphol, Dordrecht, Fryslân, Zeeland. Nou ja, kris kras door het land. Ik zal een verslag maken van onze avonturen op deze blog en het later afdrukken voor hem in boek vorm. Zo heeft hij iets om later op terug te kijken en lezen. Uiteraard word er een fotoalbum in elkaar geknutseld. Dat staat boven kijf.

Mijn kamer/ kantoor is momenteel een rommelhok. Toen wij hier kwamen wonen 3 jaar geleden stond ik op punt om naar Nieuw Zeeland en Australië te gaan op oma bezoek voor 6 weken. Dit was al gepland en geboekt voordat we het appartement kochten. Zo gek kan een mensenleven lopen. De spullen die hier gehuisvest moesten worden hadden op korte termijn een plekje nodig. En zo geschiedde. Nu ik er een jaar of 3 gebruik van maak weet ik, dit is niet zoals het had moeten zijn. Door niemand zijn kortzichtigheid of 'schuld' zo je wilt, maar gewoon omdat het snel moest. De situatie van de vorige woonsituatie is anders nu. Dus ook de aangepaste inrichting.

Ik ben druk bezig. Ik maak tekeningen, lijstjes en rommel. Veel rommel. Dit moet links, dat moet rechts, dat moet weg en dat moet anders. Ik, nee wij, komen er wel uit. Gelukkig denkt mijn man mee. Hij was niet te beroerd om op stel en sprong mijn bureau aan te passen. Dat ging zo snel. Nu de rest nog. Ik weet ongeveer hoe het eruit moet komen te zien. De uitvoering, dat is even aanpakken en aanpoten. April staat zo voor de deur. Ooooooh wat heeft deze oma zin in dit bezoek. Hoewel er een ietsje pietsje 'haast' bij is betrokken. Nu gaan we het wel goed doen - voor allen naar tevredenheid. Anders hoeft het niet.


English version

Here we are, 2018. I recall 2000 vividly. Not because the numbers game but because my grandson was born. A millennium child if you will. And now that child, now a young adult, is coming to visit me, his oma. A dream coming to fruition. Both he and I always wanted this to happen- and now the date of his arrival is becoming more and more in focus. It is high time I made sure everything is suitably prepared and ready to receive this more than welcome guest. As welcome as he was at birth, so welcome is he here now, at the appointed time.

Three years ago we moved into an apartment. No longer a three leven 'dijkhuis'. We still have oodles of room but different. HIs bedroom for the 8 weeks of his stay, apart from the days/nights away, will be in my 'office', a room adjacent to the lounge. His bed a sleeper couch. He'll have privacy of sorts, not like at home in his own room, but none the less I know he'll be comfortable. His days filled with discovering the world around him - beyond that world online. He can now see for himself instead of seeing how the world looks on screen. I am so looking forward to being instrumental in helping him discover life in the Northern hemisphere.

I've acquired a map of Nederland for his parents to track his movements. I'll be posting messages and experiences here on my blog and after his journey I'll have the memories printed n book form. This accompanied by an album will help him relive all that passed the review during his 8 week stay. Slowly my now messed up room is taking shape needing to be ready for his arrival. I am aiming for a permanent, how I want it, interior meeting my needs and those of any guests we may welcome here in the future. The room must be dual purpose.

It will be fine. I keep telling myself, just be thorough, don't rush and think things through. Not only do I look forward to a well designed room- but most importantly to those who are going to be using this room now and in the future. Boy oh boy, is this oma experiencing plenty of ' happy anticipation' emotions. Roll on 4th April.

Oma zijn. #4 Mijn dochter wordt moeder ( dutch version)

Ik was een jonge moeder. Op mijn 19de gebeurde het wonder dat mijn dochter ter wereld kwam. Moeder wilde ik altijd al worden, vanaf kleins af aan. Er leek mij niets boven dat. En ik had gelijk. Er gaat niets boven moeder zijn- voor mij althans. Bij niet iedere vrouw gaat die wens in vervulling. Ik kan mij geen voorstelling maken van dit gegeven. Hoe ga je ermee om? De een weet het leven om te zetten- de ander blijft het gemis voelen, en weer een ander kijkt naar alternatieven. Ik weet dat ik een gezegend mens ben wat dat betreft.

Dan komt er zo'n klein hulpeloos mensenleven aan en je doet zo goed en kwaad als het kan, je stinkende best om jouw kind een goed leven te geven. Om met liefde, zorg en toewijding dit kindje op te voeden. Om het kind te bewapenen met alles wat zij/hij nodig zal hebben om als volwassenen hun eigen weg in te kunnen slaan.

Het loslaten, het van afstand bekijken hoe dit leven zich verder ontwikkeld. In het begin zo ontzettend moeilijk maar geleidelijk aan weet je, je hebt je best gedaan. Nu moeten ze zelf verder. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot toch is dat niet erg. Zo leren mensen zich te weren en ontwikkelen. Hoe ga je met tegenslag of succes om? Stapvoets komt er een prachtig mens tevoorschijn waarvoor jij gedeeltelijk verantwoordelijk voor bent geweest.

Wat een leuke partner denk je, wanneer je voorgesteld wordt aan hun lief. Nou ja, dat dacht ik wel. En dat was en is hij ook. Mijn dochter is smoor verliefd. Hij ook op haar. Ze wonen al gauw samen. En dat doen ze nog. Na een aantal jaren zijn ze getrouwd en het ziet er nog steeds net zo verliefd en stabiel uit als in het begin. Ze hebben nog geen echte kinderwens. Willen van het leven genieten.

In 2004 komt het hoge woord eruit. Ik woon inmiddels niet meer in Nieuw Zeeland maar ben al een aantal jaren terug in Nederland. Nu weer een telefoontje. Dat komt er nou van als je ver weg woont. Je bent niet ter plekke om zoiets van heel dicht bij mee te maken. Eind van dit jaar wordt haar eerste kindje verwacht. Mijn dochter wordt moeder. MIJN DOCHTER WORDT MOEDER!

Ze is zwanger. Ik zing van binnen tegelijkertijd huil ik. Nooit zal ik dat buikje van dichtbij meemaken. Ik zal het schoppen niet voelen, de veranderingen in haar lijf niet zien gebeuren. Ik zal niet bij de geboorte zijn- zelfs niet ergens in de buurt ervan. Vreugde en verdriet worstelen met elkaar om de voortouw te nemen. Ben ik blij? Natuurlijk! Doet het pijn? Uiteraard! Kan ik ermee omgaan? Moeilijk maar het moet!

De opmerkingen rondom zijn wisselend en veelal niet echt behulpzaam. Er zijn mensen die het niet kunnen laten om te zeggen, " nou ja, je hebt hier zelf voor gekozen" en weer anderen die zeggen, " goh meid ik begrijp het ( mijn gevoelens), terwijl hun kinderen nog thuis wonen, niet zwanger zijn of dat ze zelfs bij de geboorte van hun eigen kleinkinderen waren. Dan KAN je het niet begrijpen. Maar ik snapte en waardeerde het medeleven wel hiervan.

De dag van de geboorte kwam net in de vroege ochtend voor vertrek naar Aachen met een groep vrienden naar de kerstmarkt. Het telefoontje van schoonzoon, "mam, we hebben een dochter. Ze belt je straks als ze even heeft geslapen. Het was aan zware nacht. OK?" Natuurlijk ok. Met mobiel in mijn hand zat ik in de auto...wachten op die stem. Van mijn dochter die net moeder was geworden.

Er ging 24 uur voorbij. Het kroop zo langzaam. Ik kon niet genieten. Nergens van. Waarom hoorden ik niks. Toen mijn kleindochter ong 30 uur oud was kwam eindelijk HET gesprek waar ik op had zitten wachten. Er was wat misgegaan en mijn dochter moest aan de bloed transfusie. Ernstig ziek was ze geweest. En ik wist van niks. Wat een opluchting om haar eindelijk te horen. Om op de achtergrond dat zacht gehuil van haar dochtertje. Ik liep op wolken en liet een diepe zucht van verlichting. Ik was voor de 3de keer Omaverweg geworden en mam en baby maakten het goed. Oma eindelijk ook! Een kleindochter- de eerste!

Oma zijn. #3 Als het maar blauw is!

Scroll down for the English version.

Het was even wennen. Het woordje oma zien op de verjaardagkaart. Toch gaf het een warm gevoel. Ik had de jongens alleen op foto's gezien en nog niet gekroeld of zo. Afstanden doen wat met je. Je groeit 'gewend' dat iemand er is in je leven maar door die grote afstanden blijft het een mysterie. Hoe klinken ze, ruiken ze, lopen ze? Allemaal onbekende gewaarwordingen die een deel uitmaken van iemand 'kennen'. Toch groeide mijn liefde voor die twee nieuwe mensenlevens die ik cadeau hebt gekregen.

Mijn dochter, de oudste van de 3 had wel een stabiele vaste relatie maar was nog niet aan moederzijn toe. Haar woorden. De jongste al helemaal niet. Die was nog zonder vaste relatie. Dus het volgende mooie gebeuren in mijn oma bestaan gebeurde toch weer in Australië. "Mam, er komt een kindje bij, wij krijgen een baby!" Ja hoor, echt waar. Ik stond te trillen op mijn benen. Mijn zoon zou voor het eerst het vader zijn op een hele andere manier beleven. Ik hoorde allemaal mooie geluiden van mijn schoondochter over hoe hij zo'n lieve stiefvader was en goed met de jongens om kon gaan. Nu kon hij van dag 1 zelf ervaren stap voor stap hoe vaderschap zich ontwikkeld.

Het waren zware tijden. De zwangerschap verliep moeizaam en ook was het in de periode dat mijn vader, die pas 74 was, te vroeg zou komen te overlijden en zijn eerste achterkleinkind niet meer zou leren kennen. Ik zweefde tussen blijdschap en rouw tegelijk. Mijn zoon en schoondochter maakten nog een onverwachte snelle vlucht om toch nog afscheid van mijn vader te kunnen nemen maar helaas, tegelijker tijd dat zij op het vliegveld aankwamen- stierf mijn vader. Mijn zoon was ontzettend verdrietig. " Mam, ik wilde zo graag dat opa een kruisje op mijn kindje had kunnen maken." Mijn vader gaf de kinderen ( en wij toen we klein waren) een kruisje op het voorhoofd voor slapen gaan). Mijn zoon zijn enige troost was dat mijn vader wist dat er een kleinkind kwam en hij had de echo foto gezien.

De vlucht werd door het medisch team van het ziekenhuis in Australië niet echt aangeraden maar wel begrepen - en bij thuiskomst na de begrafenis werd mijn schoondochter meteen weer opgenomen tot de geboorte. Wat een zware tijd- wat eigenlijk een mooie en vrolijke periode hoorde te zijn. Mijn vader stierf in mijn bijzijn op 4 november en 8 maart zag mijn kleinzoon het ligt in Australië. We wisten dat het een jongen zou worden en zijn tweede naam is ook ter ere van mijn vader.

Ik wilde eigenlijk helemaal niet weten van 'welk geslacht' het kindje was die mijn schoondochter bij zich droeg. Liefst was het een verrassing gebleven maar in de omstandigheden snapte ik het wel. Mijn vader werd hierover ingelicht en daar ging het om. Ik hoorden het per definitie niet direct omdat ik mijn zoon vroeg om het geheim te houden voor mij. Toen ik melden dat ik aan het breien was geslagen vroeg hij, " mam het is toch wel blauw he?" tJa, die grappen heeft hij ook van mijn vader mee gekregen in zijn DNA.

Mijn kleinzoon word dit jaar 18. Hij was een millennium kindje. In april komt hij naar Nederland om bij zijn oma te logeren en Nederland te leren kennen. Ik ben zooooooooo blij en verheug mij zo erg hierop. Na deze zwangerschap is mijn schoondochter nog een keer zwanger geweest. Met bijna fatale afloop. De 3 jongens die zij ter wereld heeft gebracht waren haar trots en vreugde. Dat zij er een vroeg moest missen is een treurig iets waar iedereen mee leert leven. Wij vieren het leven en proberen op onze eigen manier het beste ervan te maken. Want dat zijn wij elkaar en het leven schuldig. Niet iedereen krijgt die kans. Oma worden- en oma zijn. Het heeft zoveel kanten.

It took a bit of getting used to. Seeing the title 'oma' on my birthday card. It did provide me with a sense of warmth and love for these two boys whom I hadn't cuddled yet but embraced in my heart. There is an acceptance that they exist but without the experience of their smell, their sound or how they move. Photos are so static yet a wonder to behold. Now with video conferencing via Skype etc 'omas ver weg' are at least able to get more impressions of their wee grandchildren. Despite the distance I learnt to grow to love my two lively presents.

It was a trying time, those months. The pregnancy brought with it some worrying times and it was also in that period that my dad became ill, only 74 years young, became ill and subsequently died. He sadly didn't get to see or get to know his first great grandson. Although my son and his wife made a rushed visit to New Zealand my dad died the same moment as the plane hit the tarmac. Great sadness for all. My son so wanted his opa's blessing for his child. It wasn't to be. The only tangible evidence my dad had had though was the echo photo. And he knew beforehand that it would be a great-grandson in every way. My grandson bears my dad's middle name.

Even though I had rather not known what gender the baby had during the pregnancy I understood my son and his wife's wish to do so. My dad knew there was a great-grandson in the making. My wish was less important at this stage. However my son had a sneaky way of telling me without actually saying it. I let on I was busy knitting when he replied, " oh mum I hope it's something blue!" His sense of humour is definitely something he inherited from his opa. He certainly shares that gene.

The flight to New Zealand held it's dangers, yet all thankfully went well. After the funeral and their return home my daughter in law was admitted to hospital where she stayed till the birth. It was such a emotional rollercoaster time for us all. Happiness and grief rolled into one. With much relief and joy we welcomed my grandson into this world and have enjoyed his presence ever since. And with great joy I await his arrival in april when he comes to stay for 8 weeks learning all there is to know about his Dutch heritage and European influences. My excitement knows no bounds. I've had to promise my daughter in law I'll take good care of him..... well that's a given.