1 juli 2000 - een nieuw leven!

Ja, dat heen en weer gegoochel tussen noord en zuid-  was niet niks.

Na 28 jaar huwelijk en 29 jaar Down Under- is het er toch van gekomen.

Ik ben er weer. Terug naar huis.

En zodoende ben ik dus - omaverweg geworden.

Het waren zware tijden. Er was veel gebeurt in niet alleen mijn leven maar ook het leven van velen om mij heen.

Op een of andere manier lukte het niet om mijn huwelijk tot stand te houden- dat ' tot de dood ons scheid' liep anders. Wel tot de dood, maar van de liefde- het gevoel samen oud te worden. Dat we elkaar gelukkiger zouden maken door afstand te doen van onze relatie- en elkaar vrij te laten. Die werkelijkheid sloeg in als een bom. Niet alleen bij ons maar ook onze kinderen waren uiteraard ontdaan.

Dat hoort dus niet - als gelovige had ik daar erg veel moeite mee. Ik had op het alter beloofd - voor altijd! En dat zou het niet worden.



Waar ik ook moeite mee had was mezelf in de spiegel kijken elke dag en de 'schijn' ophouden zelfs voor mezelf. Want het huwelijk en de belofte gaat niet alleen over altijd samen blijven, maar ook de zorg, liefde en samenhorigheid. Het delen van bed en brood.

Het besluit die wij samen hebben genomen om elkaar los te laten is niet over een dag ijs gegaan. Ik besloot om een jaar sabbatical te nemen om te zien waar het mij leiden zou. Of wij toch niet samen verder konden. Afstand moest ik hebben- de drang om ver weg te gaan - heel ver weg, was enorm.

Het logische snapt u misschien wel - naar Nederland, naar huis als het ware. Niet uit heimwee want dat had ik niet- ik had een veilige plek nodig waar ik me thuis kon voelen en het worstelen met mezelf aan durfde te gaan. Net als mijn ouders dat deden met mijn ziek broertje.

Het vooruitzicht om over de markt te lopen, met de trein te reizen, appelstroop op mijn pannenkoek, kroket en patat, een koude, donkere witte Kerst. Kinderkopjes en mooie oude gevels. Zwoele avonden waar het tot 23:00 licht zou blijven. Ik wilde dat om me heen hebben. Het herkenbare, dierbare, eigen!

En zo kwam ik op 1 juli 2000 aan op Schiphol, opgewacht en omarmd door twee lieve vrienden die mij de eerste week verzorgde en vertroetelde. Daarna naar familie en een vertrouwde omgeving. De dagen werden weken en de weken werden maanden.

Het besluit stond eigenlijk al vast toen ik opsteeg in Auckland - ik ging naar HUIS.

Mijn leven als Oma Ver Weg - was een feit. Zonder dat ik het had gepland of bedacht! 

Het was zo. 

Het was heftig

Het was verdrietig.

Het was bevrijdend.

Het was schokkend.

Het was om te vieren en betreuren tegelijk.

Koekjes bakken

Het is vakantie. Werkende ouders met kinderen hebben al oppas regelingen getroffen met betreffende 'opvang' adresjes, inclusief opa's en oma's.

De vakantie periode is de periode waarin ik me nog meer bewust van ben dat ik niets kan betekenen voor mijn kinderen en kleinkinderen.

Gelukkig is er een granddad die dat wel kan.

Ik ben gescheiden van de vader van mijn kinderen. Dat is niet niks. Dat doe je niet zomaar.

Toch hebben hij en ik een goede relatie. Hecht zelfs, wat betreft het omgaan met de kinderen en kleinkinderen.

Als ik in NZ ben op bezoek ben, kook ik bij hem en komen de kinderen eten. Erg gezellig. Wij houden oma/granddad dagen. Dan maken we uitstapjes met de kleintjes. Dat is erg leuk en de kinderen vinden het geweldig. Wij ook. Want, dat hadden we ook voor ogen, toen wij kinderen kregen. Dat we samen oma en granddad ( ik wilde nooit grandma zijn) zouden zijn.

Dat zijn we, alleen apart en op afstand.

Ik wordt 'op de hoogte' gehouden. Krijg foto's en berichten van hem - en blijf zo op de hoogte als ouder over wat reilt en zeilt in hun leven. Over dingen waar ouders over gaan! Wij werken en bespreken onderwerpen van belang samen. Dat is wel erg fijn. Ouder zijn - blijf je.

Vandaag is granddad de oppas granddad. Vanochtend ( NZ tijd terwijl Nederland slaapt) is hij met de drie kleintje (4,3,2) naar de bibliotheek geweest. Eenmaal thuis van 'morning tea' samen genoten. Daarna- bakken. Koekjes bakken. Chocolate chip koekjes en een banana cake. Ik mocht mee genieten via FaceTime van gekke bekkentrekkerij, lolbroeken en kusjes op het scherm. Die stemmen die dan oma oma roepen- dat doet me wel wat. Voor mij een lange dag en gevolgd door een korte nacht maar met een glimlach.

Toch voel ik me gezegend. Zeker omdat ik betrokken wordt bij de dagelijkse dingetjes. Niet elke dag hoor - en dat hoeft ook niet. Dat zou ook niet gebeuren als ik er daadwerkelijk zou wonen.

Ik ben een dankbare Omaverweg, die toch de momenten mee krijg waar het leven met kleinkinderen om draait- anders, maar toch.....!

Gelukkig kunnen we sms-en enzo

Toen ik als kind in 1961 naar Nieuw Zeeland verhuisden met mijn ouders was het communicatie middel - de post! Luchtpost dan wel. Als je een kaart met gewone post stuurde kon het weken lang onderweg zijn. Gebeurt tegenwoordig ook als je iets stuurt dus dat is niet anders geworden! Door de traagheid en aantal vliegtuigen die naar "Down Under' vlogen, moest je gewoon geduld hebben en verjaardagkaarten behoorlijk vroeg opsturen om te zorgen dat ze op tijd aankwamen. De afstand
maakte dus communiceren lastig. Niet onmogelijk, maar lastig.

Toen ik in 1971 weer terug keerde naar Nieuw Zeeland was de post er nog - en bellen was toen makkelijker geworden. Meer mensen hadden telefoon - en niet onbelangrijk, de verbindingen waren enorm verbeterd. Gezien de afstand - en de technologie van toen, was de telefoon vooral handig voor spoed gesprekken en voor bijzondere gebeurtenissen zoals bruiloften en geboortes. Zo af en toe galmde het wel - maar je kon jezelf verstaanbaar maken. Zelfs de post was er op vooruit gegaan omdat er meer vluchten 'down under' gingen en de vliegtijd korter was geworden. De snelheid veranderde niet zozeer. Het kon nog steeds 8-10 dagen duren voordat de kaart in de brievenbus belande.


Nu ik sinds 2000 weer terug ben in Nederland,waar ik echt het gevoel heb dat ik hoor te zijn is communicatie voor mij weer van uiterst belang.
Het was een grote verandering en bracht veel hartverscheurende werkelijkheden met zich mee.

De grootste werkelijkheid was: AFSTAND.

Ver van de kinderen en mijn kleinzoons in Australië. Mijn zoon
( de middelste van 3 kinderen) was naar Australië verhuisd en had daar een leven opgebouwd. Hij had een lieve schat van een meid ontmoet ( de liefde van zijn leven) die al twee kleine ventjes had. Mijn zoon werd vader en ik werd oma. Ook toen al - op
afstand. Want, hij woonde in Australië en ik in Nieuw Zeeland. Nu was de situatie voor hun niet anders- alleen verder weg!

Wat communiceren betreft is er veel veranderd. De snelheid waarmee informatie, nieuws, goede en slechte berichten de wereld in gaan is verbazingwekkend.
Wat nog niet veranderd is, is de post...!

Ik ben een oma die kaarten stuurt. Als we ergens zijn, Zeeland, Amsterdam, Zutphen, België, dan stuur ik kaarten. Daarom weet ik ook dat de post nog niet echt meegegaan is met de tijd. Het gaat nog steeds op a'n gemak.. ik kan
sneller heen en weer dan zo'n envelop of kaart!

Maar gelukkig hoe fik me daar niet bij neer te leggen- want, we kunnen: Sms-en, Chatten, e-mailen, Snap chatten, FaceTime en Skype gebruiken en er zijn vast veel meer mogelijkheden die tot allen die op afstand wonen kunnen benutten om in contact te blijven.

Wat we niet kunnen doen - is eventje binnen waaien, kroelen, aaien over het bolletje, kusjes geven, in bed stoppen, pleister op de knie plakken, pannenkoeken bakken, ijsje eten......de lijst is onuitputtelijk.

Maar, we kunnen wel communiceren! Over dag, s'nachts, op vakantie, in de Supermarkt, op de fiets, in huis, in bed, op het werk..........de mogelijkheden zijn eindeloos.

Koffie bezoek!

Zondagochtend, mooi weer. Het is een rustige start van de dag.

Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt en mijn bed uit kom- is de deur van het balkon open zetten. Ik geniet van de frisse ochtendlucht en de stilte die alleen zo klinkt - vroeg op de ochtend. Elke dag brengt zijn eigen geluid mee. Zo ook het weekend. Anders en heerlijk om even bij stil te staan. Ik haal diep adem en laat het langzaam los. Oh zo fijn - wat een genot, wat een zegen.

Na het ontbijt ga ik de meubels op het balkon even recht trekken. De kussens weer op de stoelen en op het bankje leggen en alles uitnodigend voorbereiden zodat wij, mijn man en ik,  gezellig samen koffie kunnen drinken op deze heerlijke plek.

En dan gebeurt het - dan bekruipt mij DAT gevoel! Dat bekende knagend gevoel van een pijnlijke eenzaamheid die een knijp in mijn hart veroorzaakt.

Nee, de kinderen en kleinkinderen komen niet op bezoek zoals het duidelijk wel het geval is bij de buren in het ander appartement gebouw. Ik hoor de stemmetjes en zie wat activiteit. Er wordt gelachen!

Ik verbeeld me - dat de oma haar kleinkinderen voorziet van lekkere limonade en een koekje. Ik herbeleef mijn eigen kinderlijke blijheid wanneer wij mijn oma 'bij de trap' bezoeken en ik de ranja naar binnen werk. De gekleurde snor op mijn gezicht, de koekjes kruimels op mijn kin en rond mijn mond. We mogen buiten spelen... op de speeltoestellen bij de buren. Opa en oma gaan koffie drinken met mijn ouders. Dan mogen wij lekker ravotten buiten op het gras- zo kunnen de ouderen een gesprek voeren en bij kletsen over 'volwassen' zaken. Daar hoeven wij kinderen niet bij te zijn.

Ik word weer naar het heden gebracht door de schaterlach van kinderstemmen. Ze lopen met opa en de hond over het gras. De hond is ook blij, dat merk je zo. Hij houdt ook van de kinderen en hun - gek doen! Ik probeer ervan te genieten en blij te zijn voor die opa en oma en hun hondje. De koffie glijd met moeite door mijn dichtgeknepen keel.

Ik heb niet eens gemerkt dat de telefoon is gegaan. Mijn man komt weer naar buiten en zegt dat we bezoek krijgen. Vrienden waren in de buurt en komen onverwachts aan. Wat een onderbreking uit mijn sombere bui.

Op deze zonnige zondag lukt het me toch om een glimlach op mijn gezicht te toveren en snel wat lekkers voor te bereiden voor dit - als uit de hemel geschonken bezoek. Ik zet mijn knop om!

Nog een poging

Dus, als 8 jarige naar Nieuw Zeeland.

Als 13 jarige naar Nederland

.... en dan, als 18 jarige WEER naar Nieuw Zeeland.

Zoals ik in het vorige bericht beschreef, mijn oudste broer bleef in Nieuw Zeeland wonen toen wij terugkeerde vanwege de gezondheid van mijn baby broertje.

Mijn zus gaf aan, na 2 jaar Nederland, terug te willen naar haar vriend. De liefde zegevierde de afstand en ze mochten samen verder.

De kans dat mijn moeder nu een ' Oma Ver Weg' zou worden zat er dik in.

Haar twee oudsten waren volwassen en in staat om zelf een gezin te stichten.

tJa wat doe je dan?

Weer zo'n dilemma.

De gesprekken gingen er vaak over.

Ik was inmiddels 18 en had de nodige ervaringen opgedaan. Ik had een goede baan bij Philips. Het leven lachte mij wel toe - totdat ik liefdesverdriet kreeg.

Opeens was het idee om te 'vluchten' een optie. Ik kon dan gewoon 'meegaan' met de wens van mijn ouders om bij hun kinderen te wonen. Want ja, de jongste was toch in Nieuw Zeeland geboren. Daar zou hij waarschijnlijk ook ooit naartoe willen. Mijn andere broertje ( 2 jaar jonger) volgde een koksopleiding met als doel - terug gaan en in de horeca zijn heil zoeken.

Wat een toestanden.

We besloten dan toch maar - weer terug te gaan. Het leven daar was best bevallen en we zouden nooit  (?) teruggekomen zijn naar Nederland als het niet voor de gezondheid van mijn broertje was geweest. Dus.... weer afscheid, weer een oma die voor de tweede keer Oma Ver Weg werd. Weg vismaaltijden op een vrijdag. Weg familiebezoek en verjaardagen samen. Weer schepen verbranden en opnieuw beginnen.

En zo krijgen mensen twee 'thuislanden'. Twee levens, twee identiteiten. Aanpassen en 'OMdenken' Daar werden wij goed in. Sterker nog, daar werden wij Supergoed in.

afbeelding: logo van de Nederlandse Vereniging in Waikato NZ
(behalve dat ik de klompen een kleurtje hebt gegeven)
Hier de link naar hun Facebook

Weer thuis.

Er zijn emigranten die het naar hun zin hebben in hun nieuwe vaderland - en er zijn emigranten die terug naar huis willen voor een aantal redenen. Soms is het niet eens omdat ze niet gesetteld zijn maar dat er gebeurtenissen zijn waardoor een terugkeer genoodzaakt is.

En dat was bij ons toen het geval. Mijn broertje, een nakomeling voor mijn ouders, had een gezondheidsprobleem. Dit moest op een of andere manier aangepakt worden. Verholpen worden. Hoewel mijn ouders inmiddels de taal beheerste was de medische taal toch andere koek.

Ver van familie en vrienden, het bekende en de weg weten te bewandelen in tijden van zorg, was het nu een drama aan het worden. Wat doen we? Wat is het beste voor ons kindje en de andere kinderen? Wat weegt het zwaarst en waar doen we goed aan? Alleen zij konden die vraag beantwoorden en stappen ondernemen. Wat een dilemma.

We zijn dus teruggekeerd naar Nederland. Het land van de taal, de weg en de steun van familie en vrienden. Het was, vooral voor de jongste, de allerbeste keuze die mijn ouders hadden kunnen maken.

Als kind besef je het niet. Als kind 'moet' je mee. Ik was inmiddels 13 en kon beter redeneren dan toen ik 8 was.

Ja, dan ben je weer in je thuis land. Dichterbij al die familieleden en vrienden van toen. Wat een weerzien. Heerlijk. Natuurlijk zaten we niet op elkaars lip. Ja er moest gewerkt worden, naar school, gewoon geleefd en ook de zorg maanden van mijn broertje speelde een grote rol in hoe wij in het leven stonden.

Ik ben trots en blij te vermelden dat het allemaal goed is gekomen met mijn broertje zijn gezondheid. Hij is, wonder boven wonder nu zelf vader van 3. Dus, papa en mama - goed gedaan. Het was een zware dobber- jullie moesten zoveel overwegingen in acht nemen en knopen doorhakken. Dat zal best wel veel voeten in aarde gehad hebben.

Het leven, na de operatieve ingreep en nodige na zorgen, verliep zoals dat gewoon in gezinnen verloopt. Soms makkelijk soms lastig. Soms zonder tegenslag - en soms met.

Het waren hobbeljaren. Maar we waren THUIS! met alle voordelen van dien.

Maar zo makkelijk was het niet. Mijn oudste broer was in New Zealand gebleven en nu maakten mijn zus ook bekend dat ze weer terug wilde. Naar haar vriendje waar ze inmiddels al twee jaar mee correspondeerde. De liefde bleef groeien - op afstand! De belofte was al gedaan voor ons vertrek. Als ze na twee jaar nog steeds gevoelens voor elkaar hadden - dan zou er gekeken worden naar de mogelijkheid tot terugkeer voor haar.

Ohoh, wat een nieuwe situatie hadden we nu aan de kar hangen. We hadden opeens ( zonder het eerder te beseffen) - twee 'thuislanden'.

Het 'ergens anders wonen" het emigreren, wil niet zeggen dat de levensgebeurtenissen veranderen of dat je die achter je laat. Alles neem je mee - waar je ook bent. Liefde, geluk, voor en tegenspoed! Herinneringen en emoties.  Soms denk ik wel van - Wat is de drijfveer om weg te gaan? - en daaropvolgende vraag - Is die 'euvel' op te lossen zonder weg te gaan? Om nog eventjes er een vraag erbij te halen- Is het weggaan de enige oplossing of neem je die euvel ook mee?

Hier en daar

Het zal de lezer van de eerdere geplaatste berichten niet ontgaan zijn ik schrijf over mijn belevenissen als kind in Nieuw Zeeland.

De Flavia- ons vervoermiddel terug naar Nederland.

En dat was ik ook. Kind en emigrant. Van juli 1961 tot eind 1966 heb ik in Nieuw Zeeland gewoond met mijn ouders, broers en zus.

Weg van het bekende en vertrouwde en op naar het nieuwe avontuur en onbekende. Best wel eng als je 8 jaar bent, zo heb ik dat toentertijd ervaren in ieder geval. En voor ieder was en is het anders.

In 1966 werd mijn jongste broertje geboren. Door gezondheidsomstandigheden zijn wij teruggekeerd naar Nederland. De medische wereld van toen en onzekerheid speelde daar een grote rol in.

Een goede beslissing- maar die had wel kanttekeningen. Mijn oudste broer bleef in Nieuw Zeeland wonen. Moeilijk voor mijn ouders en ook weer een afscheid die weer veel pijn veroorzaakte.

Nu was ik van een leeftijd dat ik zelf ook moeite had met het afscheid en terug gaan. Ik was eindelijk gesetteld en had leuke vriendschappen gevormd. Als puber viel het allemaal niet mee.

Eenmaal terug in Nederland werden weer opgenomen in het leven - bijna alsof we niet weg waren geweest - maar dat waren we wel natuurlijk. En veel van de levensstijl van Nieuw Zeeland zat er nu 'in'. Het was weer even wennen om Nederlandse te zijn.

Opnieuw beginnen en dan ben je puber en vervreemd van het 'eigen'. Best lastig.

Ik kwam goed terecht. Op een school met klasgenoten die me toch goed op hebben gevangen. In een nieuwe net gebouwde woonwijk- dus weer vriendschappen kunnen maken en een plekje veroveren. Het was een nieuwe gemeenschap- allemaal 'nieuw'.

Op vrijdag ging ik eten bij moeke- dan aten zij en tante Anneke gebakken vis met aardappelen en sla met uitjes en 'n eitje. Ooooooh wat had ik dat gemist. Het contact met familie maar ook dat visje en die sla. Dat kon alleen tante Anneke zo klaar maken!

Het waren jaren vol belevenissen en ervaringen. Ik ( we) leerden opnieuw onze taal, pakten de routines en gewoontes weer op en Sinterklaas en Kerst werd weer in de winter gevierd. Het werd weer vertrouwd.

School vakanties

Hier vieren wij zomer, gaan de scholen langzamerhand dicht voor 6 weken en maken gezinnen plannen om ergens een paar weekjes te vertoeven. Weg uit alle drukte - en toch weer een ander soort drukte opzoeken.

Voor de werkende ouders vallen er nog wat weekjes waarvoor oppas gezocht moet worden voor de kinderen.

Wat was het leuk om een weekje bij mijn tante en oom te mogen logeren. Met mijn nicht samen in een slaapkamer. Niet omdat er oppas nodig was in de vakantie maar gewoon - om ook eventjes 'er
tussen uit' te mogen en kunnen.

Een overnachting bij een tante en oom ( vrienden van mijn ouders die de titel oom en tante verdiende) en naar het strand. Zo'n strandstoel erbij - wat een LUXE. Wij hadden geen auto maar oom Mik wel. Op naar Zandvoort. Ik vergeet dat NOOIT weer. Een keertje maar. Dat was genoeg voor een levenslange herinneringen die mij tot vandaag de dag nog blij kan maken en een glimlach op mijn gezicht tovert.

Door erg lang ziek geweest te zijn, ging mijn zus bij opa en oma 'bij de trap' logeren om aan te sterken.

Een paar dagen logeren in Amsterdam ( oud zuid) bij mijn peetoom en  -tante. Piep klein kamertje- delen weer met nicht. Bed opklappen om ruimte te maken anders kon je er niet lopen. Oh ik vond het zo fijn en spanend allemaal. Drukke Amsterdam met al die geluiden en geuren.

Dag tochten naar moeke en pake in Fryslân. Mijn vader werkte bij 'Het Spoor'. We hadden toen vrij reizen. Het Spoor is nu gewoon NS. We hadden gezag voor Het Spoor. Vandaag zou mijn vader zich heel erg moeten aanpassen....! Ik reed onlangs langs het station in Dieren, seinhuisje weg maar het 'gevoel' was er nog steeds, warm, blij en vertrouwd. Ik voelde me weer eventjes 'kind.'

School vakanties- tijd om even de dagroutines los te laten, meer tijd voor spelen en ontspanning. Voor velen. Ik weet ook wel dat het niet voor iedereen de meest ideale tijd is. Maar voor mij en mijn herinneringen aan kinderjaren - was het een mooie tijd. Wij waren blij met een wandeling in het bos, mandje mee en picknicken ergens onder de bomen. Een eindje fietsen en een ijsje bij Jamin om af te koelen. Een teil met water in de tuin! Met de buurkinderen spelen. Boterham in de tuin- hoe zorgeloos kan het zijn voor een kind? Geweldig.

En dan - naar Nieuw Zeeland. Geen logeerpartijen, geen ijsjes bij Jamin, geen boswandelingen, thuis zijn met oudste broer als 'oppas'.

Hoewel ik geen negatieve gedachten of herinneringen heb - kan ik het beter beschrijven als 'onwennig, kaal en eenzaam'. Het vreugde gevoel van mijn eerste jaren in Nederland valt niet te vergelijken met mijn 'tevreden' gevoel van de eerste jaren waarin wij onze plekje veroverden en Nieuw Zeeland als thuisland maakten. Toch was ik niet ongelukkig. Het 'anders' moest nog wennen.

Het is nu ook vakantie in Nieuw Zeeland. Twee weekjes zijn ze vrij.

Mijn kleinkinderen komen niet logeren.

Ik ben geen oppas oma- en had wel altijd zoiets in mijn verwachtingen.

Het is anders geworden.

Ik ben Oma Ver Weg!

De taal

En dan ga je immigreren.

Ik kijk wel eens naar die tv programma's zoals 'Ik vertrek'. Het verbaasd mij elke keer weer hoeveel mensen naar een ander land verhuizen en zo onvoorbereid zijn.

Ja, dat was na de oorlog zo. Men stapte op een boot en weg waren ze.

Maar dat is tegenwoordig helemaal niet meer nodig.

Er zijn zoveel manieren om aan informatie te komen. Talen te leren, gewoontes en geschiedenis bij te spijkeren. Verdiepen in de cultuur - oh zo belangrijk. Het gaan wonen in een land waar je een leuke vakantietijd hebt gehad- tja, het kan wel maar denk er eerst goed over na zou ik zeggen! Het is moeilijker/lastiger/ingrijpender dan je jezelf inprent.

Toen wij in 1961 weggingen kreeg mijn broer, toen 12, al engels op school. Wij jongere kinderen wisten, behalve een paar woordjes, niet hoe we een hele zin in het engels moesten samenstellen.

Mijn moeder was ook  niet bekend met de taal en mijn vader kon zich wel staande houden, dan wel met een fors Nederlands accent.

Bij aankomst was het meteen dat we ondergedompeld werden in de taal. Op naar school.

Eng was dat zeg. Ik had een paar van Nederlands afkomstige klasgenootjes. In Nieuw Zeeland geboren van Nederlandse ouders. Ze konden mij wel verstaan maar spraken geen Nederlands. Het werd afgeraden om kinderen tweetalig op te voeden. Dat 'we' dan niet goed zouden integreren.

Weg was je indentiteit.

Het leren van de taal ging dus wel snel. Je moest wel. Je ouders spraken thuis ook engels ( en privé samen toch in het Nederlands want zo konden ze zich veel beter uitdrukken en dingen bespreken). Het heeft tijd nodig om een behoorlijk woordenschat op te bouwen. Door ervaringen te delen en met anderen in gesprek te gaan - leer je veel.

Mijn eerste zin in het engels: " Sister the bus is here". Lijkt veel op Nederlands he? Het schijnt dat de schoolbel niet was afgegaan en de bussen waar wij mee naar school gebracht en weer thuis gebracht werden stonden op het schoolplein- de chauffeurs werden ongeduldig. Ik zag het omdat ik naar het wc gebouw moest lopen. De schrik sloeg me om het hart. Als die bus wegging zonder ons- hoe moesten we dan thuis komen? Noodgedwongen rende ik de klas weer in en sprak deze, voor mij uiterst belangrijke tekst, uit! Oh wat was mijn leerkracht ( een non) blij en trots op mij. Daarna werd het gewoon aangenomen dat ik engels spreken kon.

Wij verleerden het in het Nederlands spreken al gauw maar verstonden de taal wel. Het schrijven was bemoeilijkt omdat ik in de tweede klas zat bij ons vertrek- dan is je ervaring met het schriftelijk taal toch ietwat beperkt.

Wat is er veel veranderd. Niet alleen in de wetenschap dat het je integratie niet in de weg staat als je je moedertaal bijhoudt , maar wel dat het belangrijk is je aan te passen in je nieuwe thuisland. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat mensen uit verre landen hun eigen identiteit behouden en doorgeven aan hun kinderen - met daaraan gebonden toch wel de verantwoordelijkheid om de nieuwe taal en gewoontes OOK eigen te maken. Het kan echt mooi hand in hand samen gaan. Dat een kind als tolk moet dienen voor ouders is voor mij een lastige dilemma.

Mijn ouders leerde nieuwe vriendschappen sluiten. Hun engelse taalvaardigheden aanscherpen en gesprekken voeren op school en met andere ouders. Ik vond dat ZO knap van ze! Als kind had ik grote bewondering voor mijn ouders. Ondanks de moeilijke aanpassingsperiode ( o.a. door het overlijden van 5 familieden) hebben zij zich totaal ingezet voor ons kinderen en dit nieuwe leven.

Contact houden

Een van de grootste aanpassingen eenmaal gesetteld in Nieuw Zeeland, was het wennen aan het gebrek van familiebezoekjes en visite op zondagen en verjaardagen.

Via de kerk leerde we wel snel wat andere Nederlanders kennen. Dan kreeg je wel appeltaart en thee in kleine kopjes. Hingen er slingers aan het plafond en werden er herkenbare liedjes gezongen en taal gesproken. Het spel Mens erger je niet, lag op tafel!

Nu moet je toch even stapje terug in de tijd - dit was in de jaren '60. Er is veel veranderd.

Tegenwoordig komen oma's ( en opa's) op bezoek via een webcam. Met een tijdsverschil moet je some je slaapuren even omzetten in nachturen.

Een aantal van mijn kleinkinderen zijn al bekend met Skype en Facetime... sms berichten sturen en toen ze klein waren - drukte ze wel eens op de knop op de telefoon, op een niet al te geweldige tijdstip, en had je opeens een klein  stemmetje aan de telefoon. Ik kan hartelijk lachen om die reclame waar die twee kleine hummels met opa praten met gebruik van de iPad.

Toch hadden die lichtblauwe luchtpostvelletjes ook wat.

Om de week kwam er een van oma. Met haar bibberende handschrift en elke centimeter gebruikt. Ook aan de buitenkant. Om te beantwoorden mochten wij ook een stukje schrijven. Dat vond ik geweldig.

Ik heb er nog eentje- een blauw helemaal volgeschreven velletje. Haar laatste. Een papiertje van onschatbare waarde, voor mij dan.

Ik heb het niet over gewone velletjes papier in een envelop maar een langwerpig velletje die je in 3-en vouwde en de randjes omvouwen moest en vastplakken. Geweldig. Bij het opensnijden ging het wel eens fout, dan had je een los stukje die voorzichtig bewaard werd. Die breiven werden meerdere keren gelezen.

Nu krijg ik post- en ik bewaar dat, plak het op een prikbord, heb het op mn bureau. Alles om de kleintjes dichtbij te hebben. Ach ja, net wat ik zeg, het is allemaal even aanpassen en wennen.

Het is niet anders!

Welkom- alle oma's ver weg.

Oma ver weg!

Zo dacht ik vroeger als kind na onze immigratie naar Nieuw Zeeland in 1961.

Niet dat ik maar één oma had - maar ze waren nu zo ver weg dat het gold voor allebei.

Als klein kind wonend in Nederland wist ik het verschil tussen de oma en opa's aan vaders kant. Dat waren ' moeke' en 'pake' in Leeuwarden, en aan aan moeders kant ' oma en opa bij de trap' in Mijdrecht.

Nu was er geen verschil meer- ze waren allebei VER WEG.

Kort na ons nieuw leven begon overleden er 5 familieleden in rap tempo achter elkaar.

Mijn moeder moest haar beide ouders en twee broers missen en mijn vader verloor zijn vader.

Afscheid nemen hadden we gedaan voor ons vertrek - maar dat het definitieve afscheid zich zo snel zou opvolgen had niemand voorzien. De klappen kwamen hard aan. Een begrafenis bijwonen zat er niet in - de mogelijkheden waren toen zo anders.

Ik was in en in verdrietig. Niet dat anderen dat niet waren maar ik kan alleen uit mijn eigen verleden, ervaringen en geschiedenis schrijven. Observaties van anderen daargelaten. Met mijn 8 jaar - dacht ik dat we misschien teveel verdriet hadden veroorzaakt door weg te gaan - vooral voor de twee opa's en 'oma bij de trap'. Maar ook een andere gedachten bekroop mij.

Oma (bij de trap) had ooit tegen mij gezegd dat als mensen sterven dat ze naar de hemel gaan -maar dan verder leefde in je hart. Je kon ze niet meer bezoeken maar je droeg ze mee in je hart. Daar heb ik veel steun aan gehad.

Als 8 jarige - wist ik dat we ver weg van alle familieleden woonde. Dat is niet te overbruggen voor een jong kind. Maar als ze nou eens in de hemel waren - dan had je ze ineens dichtbij. In je hart. Het verdriet zette zich om in een soort rustgevende blijdschap. Ik had alle die ik miste en nu waren overleden - dichtbij!

En hier gaat deze blog over.

Over verre geliefden van - de oma's, want dat ben ik.

Oma voor 9 bijzondere kleinkinderen!

Moeder van 3.

En ik woon VER WEG!

Het zal wel eventjes duren voordat ik de juiste format hebt gevonden- misschien komt er een Engelse vertaling naast - ik kijk even hoe het loopt!

In ieder geval veel lees plezier en laat een bericht achter. 

Altijd leuk om wat feedback te krijgen!