Oma zijn. #2 Mam, Ik heb een nieuwtje

Scroll down for the English version below

Herinneringen ophalen. Het jaar 2017 loopt ten einde. Door een bericht van een kennis uit vroegere jaren dook ik in mijn verzameling "niet ingeplakte foto's". Zo'n doos waarvan je denkt, waarom bewaar ik ze? Tegelijkertijd ben je blij want er is altijd wel een kiekje die een herinnering oproept die dierbaar is. Herinneringen. Momenten die je oproept of die zomaar in je gedachten schieten. Soms heel onverwachts, soms opgetrommeld door een woord, gevoel of moment die een herkenbaar iets met zich meebrengt.

 Oma worden, oma zijn. Wie herkent nog het gevoel toen je moeder werd? Vooral die eerste keer? Nou kan ik zeggen dat oma worden ook een bijzondere gevoel met zich meebrengt. Dat overviel mij wel moet ik zeggen. Op diverse manieren heb ik de 'eerste keer' meegemaakt.

De eerste 'oma beleving' was een jaar nadat mijn zoon naar Australië was 'verhuisd' om daar als boer aan de slag te gaan. Naar Australië gaan vanuit Nieuw Zeeland was gewoon verhuizen niet emigreren. We hielden regelmatig contact met de mogelijkheden van toen ( 1997-98). Telefoneren was niet zo duur en regelmatig belde wij ook met elkaar. Op een dag belde hij en na een kort hallo hoe gaat het, zei hij, " Mam ik heb een nieuwtje." Ik vermoede een verliefdheid, een vriendin, nieuwe baan of dat hij terug zou keren. Nee, zo 'licht' was de berichtgeving niet. Hij had niet alleen een vaste relatie- Ik werd opslag oma van twee kleine schatten van jongetjes. Zomaar. Ik was oma. Geen voorbereiding, geen sokjes breien, geen maanden aftellen. Plotsklaps was ik oma.

Vreugde, verwarring, zorg, liefde, nieuwsgierigheid. Er kwam een fax binnen- die had hij blijkbaar klaarstaan. Een foto met hem, zijn liefje en de twee jongens. Met daarbij het bericht, " oma dit zijn wij!" Boem! Bats! Natuurlijk ben je blij voor je kind. De liefde van zijn leven had hij ontmoet. En dat is zij nog. Wat een schat van een schoondochter heb ik. Wat leuk om die twee jongens te mogen leren kennen, mee kroelen, verwennen en als mijn kleinkinderen claimen. Ik ben een bevoorrecht mens.

Deze manier van oma worden wordt onderschat door diegene die het niet zo meemaken. Het kleinkind is dan wel geen 'vlees en bloed' verwant maar desalniettemin ontzettend gewild en geliefd. De emoties, liefde en zorg zijn onvoorwaardelijk. Het kan dan wel wat verder van 'je bed' staan, toch kruipt de liefde waar het gaan wil. Het is niet tegen te houden. En waarom zou je dat ook willen?

Ik ben trots op mijn twee 'plots verschenen' kleinzoons waarvan ik er een veel te vroeg heb moeten missen door een noodlottig ongeval. De pijn zit diep en het verdriet is er niet minder om. Oma zijn, een bevoorrechte positie in het leven waar ik ontzettend dankbaar voor en trots op ben. Ik werd vanaf dat moment Omaverweg! My leven en mijn role daarin had een kleur erbij gekregen.

Memories. A lifetime of them stored in my heart. Some memories are well hidden. Precious as they are.  They can be brought to mind when a word, a mention of something or by seeing a photo that those memories come rushing back. That emotions are revived, the imagination conjures up images that have long faded into the background. As the year 2017 comes to a close, I came across an old acquaintance. Having one of those boxes with unsorted photos I dived in and found something that triggered even more memories. Photos sent to me by my son who was living in Australia at the time in the late '90's. He had left New Zealand to start up his farming career in Australia.

Even though the means were limited in comparison to today, we kept in regular touch. Phone calls were the easiest of means and a fax meant your letter wasn't dependent on a postal system which wasn't always efficient. One day the phone went. It was my son and after the first pleasantries he said, " Mum, I have something to tell you." I fell silent in expectation to hearing he may have found a girlfriend, new job or that he may be coming home. None of those. He announced that I had become an oma. That there were two little boys who I could now claim as grandsons. That he had found the love of his life and with it came these two mini people that he had the joint privilege of caring for.

I was OMA! The love of his life is still my gorgeous and lovable daughter in law to this day. I felt honoured to be given the title 'oma'. I know, they were 'instant' grandchildren but my love for them was none the less genuine and pure. My joys and worries as real as those of other omas. Not being 'of blood' didn't make me feel any less oma. How privileged and blessed I was. My son, a stand in 'dad'. Amazing.

I am proud of my two instant grandsons. One of whom I've had to loose far too soon due to a fatal accident. The pain and sadness are real and ever present. Being oma doesn't only mean the fun bits. I feel privileged to carry the title, joys and the responsibility that comes with the task. I can only hope I do it well.

Being oma. A dream come true. I have 9 grandchildren, 8 to cuddle and one etched in my heart - all whom I love equally and am proud of each in their own way. Different personalities and talents but only one 'oma'.

When I replaced the receiver after that phone call I realised - I had become "omaverweg'. My life had changed for good.

Oma zijn #1.

Voorpret - happy anticipation

Scroll down for the English version.

Met de datum die vast staat in mijn agenda kan ik het niet laten om alvast bepaalde momenten vast te leggen.... velen van jullie zullen hetzelfde ervaren hebben. De geplande vakantie lijkt 'lang genoeg' om de mensen te zien die je graag wil omarmen eenmaal terug in je thuisland. Ook om bepaalde plekjes te bezoeken of ervaringen op te doen. Dan is het zover, je bent aangekomen en dan gebeurt het. Tijd, dat glibberige waar geen grip op te krijgen is, glijdt door je vingers. Opeens dringen er ongedane zaken. Je wilt nog zoveel, ondanks de goede planning loopt het een en ander toch anders dan gewenst.

Nou kan ik best wel heel creatief bezig zijn. En zodra de aankomst van mijn kleinzoon nog maar een geopperd idee was, begon mijn brein al plannetjes te smeden. Nu kan ik ze bij gaan schaven en wat realistischer in pakken Want ja, hoe vaak zal het gebeuren dat mijn kleinkind de halve wereld rondreist om op vakantie te komen - en voor het eerst zijn ogen richt op Europa. Het is mijn doelstelling om hem kennis te laten maken met zijn afkomst. Dat, hoewel hij maar deels Nederlands bloed door zijn aderen heeft lopen, het voldoende is om ermee een soort 'thuis' gevoel te ervaren.

Grotendeels gedurende zijn tijd hier blijven wij dus ook in Nederland, met een uitstapje van 5-6 dagen naar Schotland en uiteraard ook wat aan te rijden bezoekjes buiten de Nederlandse grenzen. Mijn kleinzoon heeft er de volste vertrouwen in dat ik hem goed genoeg ken, en de beste keuze zal maken. " Oma, u weet beter dan ik wat de leuke dingen zullen zijn." Als ik naar mijn lijstje kijk, moet ik wel indammen. Om elke dag op stap te gaan is ook teveel van het goede. Beetje thuisleven ervaren is ook cultuurervaring opdoen. Met de fiets naar de stad, met de trein naar ....! Met de waterbus naar Rotterdam. Over de markt struinen. Kleding kopen- oma gaat hem helpen nieuwe kleren aan te schaffen die hem een gave hippe uitstraling zullen geven. Er is al een boottochtje op de Wieden -Weerribben gepland en ja, in Giethoorn laat ik hem ook wat voetstappen achterlaten. De familie roots in Fryslân komen aan bod zowel die van de 'andere kant' in Amsterdam en omstreken.

Voor het gemak heb ik de maanden op A4tjes afgedrukt en ingevuld- waar de datums wel al vast voor staan. De boot met DFDS naar Newcastle is al geboekt. Wat is die boot snel vol zeg....! Nu al voor april. Het Fantasyfest Elfia, in Haarzuilens, zal zijn ogen van wonder en verbazing doen opengaan! Ook die kaartjes zijn al binnen. Was ook nodig om dat vroeg te doen. De voorpret heeft zijn bekoring. Ik ben al tig keer in mijn gedachten met hem op pad geweest. Hopelijk lukt het ook de blokhut te reserveren voor Hemelsvaart. Ben er al mee bezig.

Het is mijn bedoeling om zijn vakantie hier vast te leggen en de blog van die periode af te laten drukken. Dat heb ik nu ook gedaan. In de kast staan al eerdere blog boeken. Zo blijft alles wat ik geschreven hebt achter voor wie van de familie er behoefte aan heeft het te lezen. My 60th birthday staat ook zwart op wit zeg maar en voorlopig nog online. Zo mooi om dat met al mijn kinderen te hebben mogen vieren. Nu, 5 jaar later, komt mijn kleinzoon hier en steken we samen mijn 65 kaarsjes aan. Hoe gaaf is dat?

It once was a dream, a wish a possibility. Now a reality. My grandson arrival date has been set. And like many fellow countrymen far away, when planning a trip 'home' lots appears possible. Seeing those one loves. Going places wanting to visit. Experiencing that what is 'missing' in ones new homeland. Then TIME happens. The unfathomable of all. Where did it all go?

I'm pretty creative. I have a vivid imagination and plans just 'happen' without too much effort. But I have to be realistic. Time too can be my enemy and I just don't want to have a list of stuff that ends up being ' wish we had..'! So, with that in mind I am now shaping this opportunity to get the most out of it. I've been given the go-ahead to select the places and events. "Oma, you know what there is for me to see and learn". So, castles and highlands, history and excitement. We are spending a week in Scotland. I had to book the ferry already as berths and car placings were filling fast. An annual Fantasy Fair, tickets ordered and received, also a very popular event quickly sold out. The other stuff, visiting places here in Nederland, well we will play it by ear. I have also had contact with a camping ground where we stay occasionally. I just hope the log cabin we normally use is still available for a long weekend mid May. Quite weird to have one's year so plotted and planned before hand.

To keep an eye on all these developments I've printed out the months on A4 paper and pencilled in where the planning is already a fact. Helps with the fringe bits and pieces. We will have time to bike into town, cruise the local market, shop, take the train to where-ever, the fast ferry to Rotterdam. Visit my dad's, mum's and my places of birth. I can fill in the gaps about who we are and what makes our family tick. It is truly a dream coming to fruition and the excitement is building as each day fades into history. In less than a month we'll wave 2017 goodbye and the magic year of 2018 will begin. What I also am so looking forward to is that my grandson and I will light the candles on my 65th birthday, some place special, creating a memory that will hopefully last him a lifetime of smiles. To help him remember I will print this blog where I'll record his time with me. So special. I feel blessed. Truly blessed.