De klok tikt - de minuten kruipen voorbij!

In ongeveer 24 uur komen 3 van mijn kleinkinderen met mijn dochter en schoonzoon uit Nieuw Zeeland binnen en zullen ze voor het eerst bij oma op bezoek komen.

Oma komt altijd bij hen op bezoek- nu even anders!

Ik heb er zo naar toegeleefd en nu is het dan eindelijk zover.

Morgen gaan we ze ophalen....! Iets lekkers voor bij de koffie staat klaar, de bedden zijn opgemaakt en het huis is voor zover mogelijk - gepoetst en geboend.

Het zal mijn benieuwen hoe ze het gaan vinden.....

Dinsdag naar Kinderdijk - en pannenkoeken eten

Woensdag naar de Biesbosch

Dagje niksen en vrijdag naar de markt

Oh nee, ik moet dat niet zo allemaal opschrijven- het lijkt wel alsof de dagen te snel voorbij vliegen.

Een dag , stapvoets invullen... een dag, een stap, een dag....!

De laatste loodjes

Vorig jaar om deze tijd kregen wij de sleutel voor ons appartement. Wij zouden van een dijkhuis naar een 'gelijkvloers woning' verhuizen. Nou had ik al 30 jaar ervaring met gelijkvloers dus voor mij niet zo anders.

Wel voor mijn echtgenoot en onze vriendenkring. Want - gelijkvloers wonen doe je toch pas als je oud bent!!!!!

Nu wordt er anders naar gekeken door de laatst genoemde. Wj zijn nu niet ouder dan voor de verhuizing - hebben alleen maar meer tijd om van onze 'vrijheid' te genieten.

Enfin, dat is een ander verhaal. We wonen nu op een pracht locatie, hebben het huis de afgelopen 11 maanden 'naar onze smaak' ingericht ( het was totaal leeg dus een schone lei) en zijn nu in aller ijl de laatste dingetjes aan het afmaken.

We hadden een streven - om voor het eind van het jaar alles af te hebben zodat we in het voorjaar niet nog een keer de gereedschap kist en verfkwasten tevoorschijn  moesten halen. Maar er heeft een iets dringender reden zich voorgedaan. We krijgen bezoek- van dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen- Down Under bezoek wel te verstaan. Op z'n Nederlands krijgen we allemaal gefronste wenkbrauwen van " hoe moet dat dan - waar moet iedereen slapen?" en dan antwoord ik op z'n Nieuw Zeelands van " oh joh, dat gaat makkelijk".

Want we zijn wat gewend Down Under als er bezoek komt. De afstanden zijn soms zo lang dat het een weekend of week bezoek wordt. Erg gezellig met een tafel vol ontbijt gasten... nummertje trekken voor de douche. Matrasje hier, slaapzak daar. Opschuiven en delen die kamers. Nu hoeft niemand op de vloer en we gebruiken ook geen slaapzakken maar een dubbel luchtmatras, een slaapbank en een logeer bed. En ja, dat past - NET!

Oh wat verheug ik me op het weerzien van mijn geliefde kroost. Om het helemaal tof te maken- blijven de ouders 10 dagen weg zodat ik oma kan zijn - van HEEL DICHT BIJ! Ik heb er zo'n ZIN IN!!

De ' I miss you" momenten!

Het is weer zover.

Ik heb voor de tweede keer er niet bij kunnen zijn.

Het feest in huize dochter. Haar tweede dochter maakten haar 1ste H Communie.

Gelukkig was ik er wel bij de doop van alle drie, ook van het ander gezinnetje en hun kroost.

Toch knaagt het dan.

Je weet dat je niet alles bij kan wonen.

Zowel de vreugdevolle als de verdrietige dingen - je bent er niet altijd bij.

Iets vieren of rouwen op afstand brengt frustratie en veel tranen met zich mee.

Door foto's internet en andere media kan er veel - behalve "beam me up Scotty". Zover zijn we nog niet gevorderd - als het er ooit van komt. Em moeten we het willen?

Ik ben niet down, ik probeer te filosoferen en nuchter te blijven.

Vandaag een fotoalbum gemaakt voor het 'feestvarken'.

Met plaatjes van samenzijn - en van gemiste kansen. Ook het delen van familieleden die deze stap ( hun 1ste H Communie) ook hebben gemaakt - van drie generaties nog wel.

Wijze woorden van omaverweg op de laatste pagina en ik hoop iets waardevols gemaakt te hebben voor later. Ik was er niet bij - maar de foto's heb ik wel.

Ach, er zijn ergere dingen denk ik dan. Zij hebben een omaverweg - en velen moeten haar nu al voor altijd missen.

Het was weer zover - ik was er niet bij!