Oma zijn. #2 Mam, Ik heb een nieuwtje

Scroll down for the English version below

Herinneringen ophalen. Het jaar 2017 loopt ten einde. Door een bericht van een kennis uit vroegere jaren dook ik in mijn verzameling "niet ingeplakte foto's". Zo'n doos waarvan je denkt, waarom bewaar ik ze? Tegelijkertijd ben je blij want er is altijd wel een kiekje die een herinnering oproept die dierbaar is. Herinneringen. Momenten die je oproept of die zomaar in je gedachten schieten. Soms heel onverwachts, soms opgetrommeld door een woord, gevoel of moment die een herkenbaar iets met zich meebrengt.

 Oma worden, oma zijn. Wie herkent nog het gevoel toen je moeder werd? Vooral die eerste keer? Nou kan ik zeggen dat oma worden ook een bijzondere gevoel met zich meebrengt. Dat overviel mij wel moet ik zeggen. Op diverse manieren heb ik de 'eerste keer' meegemaakt.

De eerste 'oma beleving' was een jaar nadat mijn zoon naar Australië was 'verhuisd' om daar als boer aan de slag te gaan. Naar Australië gaan vanuit Nieuw Zeeland was gewoon verhuizen niet emigreren. We hielden regelmatig contact met de mogelijkheden van toen ( 1997-98). Telefoneren was niet zo duur en regelmatig belde wij ook met elkaar. Op een dag belde hij en na een kort hallo hoe gaat het, zei hij, " Mam ik heb een nieuwtje." Ik vermoede een verliefdheid, een vriendin, nieuwe baan of dat hij terug zou keren. Nee, zo 'licht' was de berichtgeving niet. Hij had niet alleen een vaste relatie- Ik werd opslag oma van twee kleine schatten van jongetjes. Zomaar. Ik was oma. Geen voorbereiding, geen sokjes breien, geen maanden aftellen. Plotsklaps was ik oma.

Vreugde, verwarring, zorg, liefde, nieuwsgierigheid. Er kwam een fax binnen- die had hij blijkbaar klaarstaan. Een foto met hem, zijn liefje en de twee jongens. Met daarbij het bericht, " oma dit zijn wij!" Boem! Bats! Natuurlijk ben je blij voor je kind. De liefde van zijn leven had hij ontmoet. En dat is zij nog. Wat een schat van een schoondochter heb ik. Wat leuk om die twee jongens te mogen leren kennen, mee kroelen, verwennen en als mijn kleinkinderen claimen. Ik ben een bevoorrecht mens.

Deze manier van oma worden wordt onderschat door diegene die het niet zo meemaken. Het kleinkind is dan wel geen 'vlees en bloed' verwant maar desalniettemin ontzettend gewild en geliefd. De emoties, liefde en zorg zijn onvoorwaardelijk. Het kan dan wel wat verder van 'je bed' staan, toch kruipt de liefde waar het gaan wil. Het is niet tegen te houden. En waarom zou je dat ook willen?

Ik ben trots op mijn twee 'plots verschenen' kleinzoons waarvan ik er een veel te vroeg heb moeten missen door een noodlottig ongeval. De pijn zit diep en het verdriet is er niet minder om. Oma zijn, een bevoorrechte positie in het leven waar ik ontzettend dankbaar voor en trots op ben. Ik werd vanaf dat moment Omaverweg! My leven en mijn role daarin had een kleur erbij gekregen.

Memories. A lifetime of them stored in my heart. Some memories are well hidden. Precious as they are.  They can be brought to mind when a word, a mention of something or by seeing a photo that those memories come rushing back. That emotions are revived, the imagination conjures up images that have long faded into the background. As the year 2017 comes to a close, I came across an old acquaintance. Having one of those boxes with unsorted photos I dived in and found something that triggered even more memories. Photos sent to me by my son who was living in Australia at the time in the late '90's. He had left New Zealand to start up his farming career in Australia.

Even though the means were limited in comparison to today, we kept in regular touch. Phone calls were the easiest of means and a fax meant your letter wasn't dependent on a postal system which wasn't always efficient. One day the phone went. It was my son and after the first pleasantries he said, " Mum, I have something to tell you." I fell silent in expectation to hearing he may have found a girlfriend, new job or that he may be coming home. None of those. He announced that I had become an oma. That there were two little boys who I could now claim as grandsons. That he had found the love of his life and with it came these two mini people that he had the joint privilege of caring for.

I was OMA! The love of his life is still my gorgeous and lovable daughter in law to this day. I felt honoured to be given the title 'oma'. I know, they were 'instant' grandchildren but my love for them was none the less genuine and pure. My joys and worries as real as those of other omas. Not being 'of blood' didn't make me feel any less oma. How privileged and blessed I was. My son, a stand in 'dad'. Amazing.

I am proud of my two instant grandsons. One of whom I've had to loose far too soon due to a fatal accident. The pain and sadness are real and ever present. Being oma doesn't only mean the fun bits. I feel privileged to carry the title, joys and the responsibility that comes with the task. I can only hope I do it well.

Being oma. A dream come true. I have 9 grandchildren, 8 to cuddle and one etched in my heart - all whom I love equally and am proud of each in their own way. Different personalities and talents but only one 'oma'.

When I replaced the receiver after that phone call I realised - I had become "omaverweg'. My life had changed for good.

Oma zijn #1.

Voorpret - happy anticipation

Scroll down for the English version.

Met de datum die vast staat in mijn agenda kan ik het niet laten om alvast bepaalde momenten vast te leggen.... velen van jullie zullen hetzelfde ervaren hebben. De geplande vakantie lijkt 'lang genoeg' om de mensen te zien die je graag wil omarmen eenmaal terug in je thuisland. Ook om bepaalde plekjes te bezoeken of ervaringen op te doen. Dan is het zover, je bent aangekomen en dan gebeurt het. Tijd, dat glibberige waar geen grip op te krijgen is, glijdt door je vingers. Opeens dringen er ongedane zaken. Je wilt nog zoveel, ondanks de goede planning loopt het een en ander toch anders dan gewenst.

Nou kan ik best wel heel creatief bezig zijn. En zodra de aankomst van mijn kleinzoon nog maar een geopperd idee was, begon mijn brein al plannetjes te smeden. Nu kan ik ze bij gaan schaven en wat realistischer in pakken Want ja, hoe vaak zal het gebeuren dat mijn kleinkind de halve wereld rondreist om op vakantie te komen - en voor het eerst zijn ogen richt op Europa. Het is mijn doelstelling om hem kennis te laten maken met zijn afkomst. Dat, hoewel hij maar deels Nederlands bloed door zijn aderen heeft lopen, het voldoende is om ermee een soort 'thuis' gevoel te ervaren.

Grotendeels gedurende zijn tijd hier blijven wij dus ook in Nederland, met een uitstapje van 5-6 dagen naar Schotland en uiteraard ook wat aan te rijden bezoekjes buiten de Nederlandse grenzen. Mijn kleinzoon heeft er de volste vertrouwen in dat ik hem goed genoeg ken, en de beste keuze zal maken. " Oma, u weet beter dan ik wat de leuke dingen zullen zijn." Als ik naar mijn lijstje kijk, moet ik wel indammen. Om elke dag op stap te gaan is ook teveel van het goede. Beetje thuisleven ervaren is ook cultuurervaring opdoen. Met de fiets naar de stad, met de trein naar ....! Met de waterbus naar Rotterdam. Over de markt struinen. Kleding kopen- oma gaat hem helpen nieuwe kleren aan te schaffen die hem een gave hippe uitstraling zullen geven. Er is al een boottochtje op de Wieden -Weerribben gepland en ja, in Giethoorn laat ik hem ook wat voetstappen achterlaten. De familie roots in Fryslân komen aan bod zowel die van de 'andere kant' in Amsterdam en omstreken.

Voor het gemak heb ik de maanden op A4tjes afgedrukt en ingevuld- waar de datums wel al vast voor staan. De boot met DFDS naar Newcastle is al geboekt. Wat is die boot snel vol zeg....! Nu al voor april. Het Fantasyfest Elfia, in Haarzuilens, zal zijn ogen van wonder en verbazing doen opengaan! Ook die kaartjes zijn al binnen. Was ook nodig om dat vroeg te doen. De voorpret heeft zijn bekoring. Ik ben al tig keer in mijn gedachten met hem op pad geweest. Hopelijk lukt het ook de blokhut te reserveren voor Hemelsvaart. Ben er al mee bezig.

Het is mijn bedoeling om zijn vakantie hier vast te leggen en de blog van die periode af te laten drukken. Dat heb ik nu ook gedaan. In de kast staan al eerdere blog boeken. Zo blijft alles wat ik geschreven hebt achter voor wie van de familie er behoefte aan heeft het te lezen. My 60th birthday staat ook zwart op wit zeg maar en voorlopig nog online. Zo mooi om dat met al mijn kinderen te hebben mogen vieren. Nu, 5 jaar later, komt mijn kleinzoon hier en steken we samen mijn 65 kaarsjes aan. Hoe gaaf is dat?

It once was a dream, a wish a possibility. Now a reality. My grandson arrival date has been set. And like many fellow countrymen far away, when planning a trip 'home' lots appears possible. Seeing those one loves. Going places wanting to visit. Experiencing that what is 'missing' in ones new homeland. Then TIME happens. The unfathomable of all. Where did it all go?

I'm pretty creative. I have a vivid imagination and plans just 'happen' without too much effort. But I have to be realistic. Time too can be my enemy and I just don't want to have a list of stuff that ends up being ' wish we had..'! So, with that in mind I am now shaping this opportunity to get the most out of it. I've been given the go-ahead to select the places and events. "Oma, you know what there is for me to see and learn". So, castles and highlands, history and excitement. We are spending a week in Scotland. I had to book the ferry already as berths and car placings were filling fast. An annual Fantasy Fair, tickets ordered and received, also a very popular event quickly sold out. The other stuff, visiting places here in Nederland, well we will play it by ear. I have also had contact with a camping ground where we stay occasionally. I just hope the log cabin we normally use is still available for a long weekend mid May. Quite weird to have one's year so plotted and planned before hand.

To keep an eye on all these developments I've printed out the months on A4 paper and pencilled in where the planning is already a fact. Helps with the fringe bits and pieces. We will have time to bike into town, cruise the local market, shop, take the train to where-ever, the fast ferry to Rotterdam. Visit my dad's, mum's and my places of birth. I can fill in the gaps about who we are and what makes our family tick. It is truly a dream coming to fruition and the excitement is building as each day fades into history. In less than a month we'll wave 2017 goodbye and the magic year of 2018 will begin. What I also am so looking forward to is that my grandson and I will light the candles on my 65th birthday, some place special, creating a memory that will hopefully last him a lifetime of smiles. To help him remember I will print this blog where I'll record his time with me. So special. I feel blessed. Truly blessed.

Het mag wat kosten - hidden extras

Scroll down for the English version

Ticket geboekt en betaald. Dus die is in de pocket, om het zo maar uit te drukken. April en mei, die zijn van mij!! Nou reis ik al vanaf 2000 heen en weer tussen Nieuw Zeeland, Australië en Nederland. In al die jaren heb ik wel het een en ander zien veranderen. Niet alleen de prijzen maar ook wat aangeboden wordt, de vliegvelden die alsmaar groter worden en om het maar niet te hebben over de mogelijkheden tot reizen.


Daar is ook weer heel veel commentaar op. Wij, de omasverweg en andere familieleden, die graag op bezoek gaan naar familie ver weg, wij zijn de vervuilers. Wij nemen het niet zo nauw met het milieu. En door ons gereis moeten er grotere vliegtuigen komen, grotere voorzieningen, parkeergarages enzo.  Eigenlijk, volgens milieu activisten zouden we gewoon thuis moeten blijven. Ik zie, lees en hoor dat allemaal aan en denk het mijne ervan. Ik maak me er niet druk om - want er zijn ergere dingen denk ik maar. Zoals het afsteken in Nederland alleen al van €68 miljoen aan vuurwerk op een nacht dat dan wel goed is. Dat vervuild niet .....! Dan moet je mensen het 'die ene nacht gunnen om blij te zijn. Pffff.......!

En dan, de extraatjes die weg bezuinigd zijn. De sokken, oogkleppen ( om lekker in het donker te kunnen slapen terwijl je buur leest), tandenborstel met minuscule tandpasta. Weet je nog wel, zo'n reistasje die je toch aan de kinderen of kleinkinderen gaf bij aankomst. Ik reis niet in Business Class- behalve die ene keer dat ik de privilege kreeg om opgewaardeerd te worden. Zouden zij ook geen etui meer krijgen. Die was toen lux. Nep leer dat wel maar een scheermes met houten handvat, een hele mooie kam en borstel, mooie tandenborstel en grotere tandpasta. De sokken waren geen sokken maar slippertjes. Enfin, dat heet allemaal 'vooruitgang' en we mogen blij zijn dat we heen en weer kunnen vliegen nietwaar? Het klinkt allemaal morren en klagen- maar eigenlijk heb ik het over feitelijke veranderingen. Ik ben blij dat vliegen kan, dat we de mogelijkheid hebben om....toch voelt het soms van 'klantje pakken'.

Als je zo'n reis boekte kon je aangeven waar je wilde zitten. Toen bleek dat de 'Uitgang' stoelen in trek waren vanwege de beenruimte kwam er een extra prijskaartje aan te zitten. Wil je de benen strekken mag je ervoor betalen. Voor mijn moeder, die 3 heup en 2 knie operaties achter de rug had was het een zure pruim die ze slikken moest al vonden wij het allemaal te gek voor woorden. Een beetje afstraffen- klantje pesten. enfin, het zal wel ergens rechtmatig geweest zijn. Of niet!

Mijn kleinzoon heeft zijn ticket in de pocket.....! Maar nu de stoel nog. Hij is 18 wanneer hij komt. Geen klein mensje zeg maar. Ik had aangegeven, "ga lekker aan het gangpad zitten - midden rij met de 4 stoelen. Dan is er maar 1 persoon die over je heen moet klimmen en jij kan lekker opstaan zonder iemand lastig te vallen". Nou daar heeft de vliegmaatschappij wat op verzonnen. Een extra betaling van $100 per stoel, twee vluchten - dus dat is 4x$100 erbij. Tel uit je winst. Hoeveel rijen? Maal 4- per vliegtuig? Ik schrok ervan. Voelde me nog schuldig ook dat ik met deze zorgzame optie was gekomen. tJonge jonge. Van de maatschappijen moet je het hebben. Enfin, het aftellen kan beginnen. Hij en ik hebben er enorm veel zin in. Nu verder sparen voor de leuke dingen die wij samen gaan doen. Het vliegen is nog altijd sneller en meer comfortable dan een roeibootje. Oh, wat heb ik er zin in.

 Well, the deed is done. Ticket bought and paid for. A first for my grandson and I'm ever so proud. He'll be fine, I know. It's a lifetime experience and I'm absolutely sure this trip will bring about a huge awakening seeing the world unfold before him. Now I've made this journey many a time since 2000 and I have to say, lots has changed. Some for the better as far as comfort and services but as in most instances and corporations, some less positive. Not only does a large company look at their staff numbers but also in what other area savings can be made.

Like the wee 'toilet bag' one received on boarding. With toothbrush and toothpaste, traveler socks, blindfold to assist with sleeping while others read to name a few. Reserving an exit seat due to extra space was soon a money spinner- costs more to sit there. You were punished for being tall, having a disability or for whatever reason- needing more room especially on the long haul flights.

Then there are those activists that want us travellers to stay home, pitch a tent int he back yard and not pollute the atmosphere with our selfish need or urge to travel away from home. We, those who have families overseas, just have to grin and bear it that they have left the homeland shores. Seeing so many of us pack our bags and travel using the airspace, we are responsible for the damage caused by this method of travel. Yes, right, as if letting of €68 million of fireworks on NY eve in Nederland alone is a good thing. I know, I'm having a moan. Still, all I am writing about are changes that reduce the service to the user- who in fact keep these airlines in business.

The new technology allows us travellers to check in online and select our own seats for the flight. I can't believe the next 'saving' or 'money  spinner' thought up by the airline. I flew earlier this year so it's a new development I hadn't heard of as yet. pPassengers paying extra for an aisle seat. I couldn't believe my eyes when  read my daughter in law's message, "bought and paid for the ticket, now still have to purchase the chair"! Unbelievable. What a 'let's annoy the passengers' policy! Do you know how many aisle seats a large international plane has....x$100 per flight! I'd call it almost immoral. Felt quite guilty having suggested he have an aisle seat. The financial damage to my grandson, $400 and the extra gain for the airline. I'd call it almost immoral. Thing is, I am thrilled he is coming, I am so proud my son and daughter in law entrusted me this precious gift of time and company. And yes, flying beats a row boat hands down. I just had to get this off my chest.

I am happy, already my brain is whirring with ideas of places to go and things to do.

Het gaat echt gebeuren - It's all go!

Scroll down for the English version

Een van mijn ochtend rituelen is het kijken of er gedurende de nacht berichten binnen gekomen zijn uit Nieuw Zeeland en/of Australië. Terwijl ik slaap leven mijn kinderen en kleinkinderen erop los. De hele kleintjes snappen dat nauwelijks maar de ouderen zijn nu wel wijs genoeg om te begrijpen dat onze wereld een wereld op z'n kop is.

Vandaag was geen uitzondering.  De waterkoker aanzetten, het duo-rolgordijn in de keuken omhoog, warm vest aan en berichten bekijken. Ja hoor, daar zag ik de naam van m'n vriendin Annette uit New Zealand. Zij komt in juni volgend jaar naar Nederland. Na een week hier gaan wij samen Wales ontdekken. Ik vind het zo bijzonder dat onze vriendschap zo sterk is dat afstand er niet toe doet. We blijven leuke dingen doen samen. Nederland boeit haar enorm. Ze is leergierig over de geschiedenis en 'opmaak' van Nederland als land. Zo gaaf om dat door te geven. Annette was recentelijk ook mijn 'invalster/stand-in' oma in tijd van nood.

Ik keek verder, ja hoor, mijn zoon in Australië is online. Ik zie dat hij aan het typen is. Ping, daar is het bericht. " Mum, what do you think of these dates? Are they ok? Let me know." Mijn oma hartje klopt wat sneller. Zou het er nu echt van komen? Word mijn droom werkelijkheid? Ik klik op de link die hij mee heeft gestuurd. Mijn hand trilt. Ja, het is een voorstel van een reisbureau. Met Cathay Pacific. Ach heden, ik zweef van geluk. NATUURLIJK zijn de datums prima. Oh wat een begin van mijn dag. Ik voel mij bevoorrecht, trots, blij, emotioneel. Mijn kleinzoon komt ECHT! Na het bezoek van mijn dochter en haar gezin 2 jaar geleden komt nu ook mijn kleinzoon. Geweldig toch?

Hij en mijn schoondochter hadden de mail ontvangen van het reisbureau en wilde meteen dingen afronden. De stoel zou 48 uur in wacht gezet worden. Nu kon hij meteen de knoop doorhakken.

Berichtje van mijn kleinzoon. " Oma, I am so excited and happy, but also bit scared".( he meant apprehensive). Hij zal dan net 18 zijn wanneer hij aan dit avontuur begint. Zo'n vlucht is niet niks. Hij heeft ook maar een hele korte stopover. Net genoeg om van het ene naar het ander vliegtuig te verkassen. Bij de terugreis zit er wat meer ruimte in - dan is dat ook wat minder onbekend. Het komt helemaal goed. Dat weet ik zeker. Snap wel dat het eventjes 'eng' uitziet.

Mijn hoofd loopt over met ideeën en plannen. Straks kom ik nog tijd te kort. Hij heeft, tussen aankomst en vertrek, precies 8 weken. Ik zweef nog even na. De dag van omaverweg  kan niet meer stuk!


Like most people I too have a ritual each morning. I put on the jug, open the roller blind in the kitchen and proceed to check my messages. As I live in a topsy - turvy world, with my children and grandchildren in New Zealand and Australia, it often happens that they update me while I'm asleep. My friends there also post or send updates which I read while having breakfast.

The first name I come across is that of my dear friend Annette. The one who was my stand-in recently. Next June Annette will be visiting me again and staying a week or so before she and I toddle off to Wales. How special a friendship we have - where distance doesn't deter our ongoing interaction and involvement in each other's lives. Not that friends who don't visit are any less special. It is that Annette's interests lie in Europe too - so it makes it easier for her to plan her trips here occasionally. Her interest in Nederland is genuine and loves learning all there is to know history wise and about the lay of the land and it's customs. A learning time for us too while she is here.


I spot my son's name and see he is 'typing'. As the message reaches me I can only guess at it's contents. And I quote, " Mum, what do you think of these dates? Are they ok? Let me know." Oh my, my heart is pounding. I know I have a huge grin on my face. Are the dates ok? YES, they are AWESOME. I now know for a fact, my dream is becoming a reality. Pride, joy, gratitude, excitement. My body is awash with emotions. My grandson is REALLY coming. It is going to happen. After having had my daughter and her family here 2 years ago, I now get the change to spend quality time with my grandson.

After to-ing and fro-ing with messages my son decides to confirm the flights. The options were reserved for 48 hours but he thought it best to get confirmation straight away.

My grandson also sent me a message. Oma, I am so happy, but also bit scared ( he meant apprehensive)". It is quite something. He will just have turned 18 when he embarks on this journey. Not bad. Traveling alone and into the unknown. To help the transition, he only has a short stopover in transit. On the return flight there is more room to look around. It won't be quite so intimidating then. I understand his remark. Even I, having made this trip often these past 17 years, get butterflies.

My feet haven't touched the ground yet. I am euphoric. My head is full of possibilities. I'd better reign the thoughts in. If I am not careful the timeline will fill itself and we'll need and extension. Not only will the plane fly- but our time together will as well. My day will go into memory as 'special' and one of those pearls to treasure. A dream is being fulfilled....! That is SPECIAL.

Oma zijn. #1 Je bent oma! - Congratulations oma

Scroll down for the English version.

Zwanger zijn en honderden kilometers verwijderd van je ouders en broers en zus. Je bent er een uit een immigrant gezin. Familie en vrienden van je jeugd zijn duizenden kilometers ver weg. Je kan je vreugde en vragen bij niemand echt neerleggen. Internet was er nog niet en de blauwe luchtpostvellen was je enge mogelijkheid- behalve peperdure telefoontjes, maar ja, niet iedereen had zelfs een telefoon.

Mijn ouders woonden in Auckland en ik in Wellington. Ik was niet baby schuw. Als oppas, tante en een 13 jaar jongere broertje was ik wel gewend om luiers te verschonen, fles te geven en neuzen vegen. Ik maakte me geen zorgen wat verzorging betreft. Maar als je zwanger bent- dan komen er vragen, onzekerheden maar ook vreugde momenten die je graag wil delen. Het was een lastige periode wat dat betreft - mijn eerste zwangerschap. Trots, blij, gelukkig, dat allemaal wel. En gezond- super gezond. Daar was ik wel erg dankbaar voor. Mijn oudste broer was voor zaken in Wellington de dag van de geboorte. Hij heeft dus mij en mijn dochter als eerste gezien. Hij mocht verslag doen in Auckland.

Mijn Nieuw Zeelandse man had geoefend. "Het is een jongen- het is een meisje!" Zo zou hij mijn ouders inlichten. Mijn zus was al moeder van een zoon- dus mijn ouders hadden al hun eerste kleinkind. Nu mocht mijn man ze verblijden met de mededeling dat ze nu ook een kleindochter hadden. Na 3 keer door de telefoon herhaald te hebben dat er 'een meisje' geboren was - reageerde mijn vader met,  " Oh, it's a girl!" Je kunt je misschien wel voorstellen hoe grappig wij dat vonden. Jaren werden mijn vader en man daarover aangesproken. Ik moet nog glimlachen als ik eraan terugdenk.

De benaming oma en opa was een gegeven. Mijn ouders waren geboren om opa en oma genoemd te worden. Daar hadden mijn man en mijn zwager allebei geen moeite mee. Door vele vrienden werden mijn ouders ook zo aangesproken. Het klonk lieflijk en vertrouwd. Mijn moeder was oma- en ja, omaverweg zelfs. Het duurde 3 weken voordat zij naar Wellington kon reizen. Wat was dat heerlijk om haar met mijn dochter in haar armen te zien.

Door overplaatsing verhuisde wij weer terug naar het noorden. Wij woonden in Glenfield en mijn ouders in Henderson. Nog een wereld reis toen maar te overbruggen. Mijn moeder kon haar oma-hart helemaal inzetten voor haar 2 kleinkinderen.

Een poos geleden terwijl ik aan het opruimen en bezig met het inscannen van fotos was kwamen er zoveel herinneringen naar boven drijven. Zo heb ik mijn ervaring van moeder worden opgeschreven- voor mijn kinderen. Dat ze een beeld kregen van mijn situatie, ervaringen en gevoelens van toen.
Nu ik over mijn moeder haar 'oma zijn' moest terug denken realiseerde ik mij dat ook mijn moeder, net als de hare en nu net als ik allemaal de titel 'oma ver weg' dragen. Bijzonder. Ik ben dus derde generatie 'Omaverweg" en doe mijn best om er toch 'te zijn'.

Aan alle omasverweg, " ik begrijp jullie, en snap het gevoel. En in welke vorm dan ook dat jullie contact kunnen maken/hebben, geniet ervan. Alle beetjes zijn kostbaar.

Hier de link naar de beleving van mijn eerste zwangerschap en het moeder worden. Het was mooi om dat allemaal te herleven zeg maar.

As a reasonably newcomer to New Zealand and far from family and friends, being pregnant had it's difficult moments. With us living in Wellington and my parents and rest of the family being in Auckland with the rest in Nederland I found the first pregnancy somewhat lonely. True, there were some lovely friends and a neighbour who became a dear and close friend, but somehow, I felt isolated.

My kiwi husband had practiced a dutch sentence so he could inform my parents about the birth of their newest grandchild. They already had a grandson and not knowing the gender he practiced both " it's a girl ( het is een meisje) and it's a boy ( het is een jongen)". When the magic moment arrived - and after having repeated himself 3 times my dad replied, " Oh it's a girl!" How hilarious was that? It was retold many a time with great laughter to follow.

My brother was in the area at the time of the birth and was the first and only family member to lay eyes on my daughter within 24 hours. A week later my dad and he made a flying visit to Wellington and I could show his granddaughter off- how proud he was. Then at 3 weeks finally oma held het first granddaughter in her arms. How special a moment that was. Three generations women. It touched me deeply. I had provided my mum with a grandchild.

My parents were honoured with the title 'oma and opa' as was their right. Even our friends called my parents that as a term of endearment. How special it was to see how my parents loved spending time with the children.... now having a grandson and a granddaughter. My younger brother, who was 13 years younger than I, was 6 years old at the time that I became a mum. Quite funny really - as mum and I both were parents of a young child.

Quite some time ago I wrote a series of blogs about my motherhood experiences. And during that writing, I came to realise that the my oma and my mum were, just like me, oma far away ( Omaverweg). We immigrated to New Zealand from Nederland, I lived in Wellington and my mum in Auckland and now I live in Nederland and my (grand)-children in New Zealand and Australia. I am able to write about my experiences and emotions and my (grand)- children can read about it too. I can only speculate about the emotions and feelings my oma had way back then. Those Aerograms were all they had all those years ago. A phone call was a mayor event - not everyone having a telephone either.

So here I am as third generation 'Oma- ver- weg', trying to bridge the gap and keep the communication channels alive and active. I can WhatsApp, Skype, FaceTime, Snapchat, Blog, Facebook, email, ring, text. No end of opportunities to stay in touch.

To all oma's ver weg I say, " I recognise your loss, also your joy when those arms are close enough to hug." Every moment is precious no matter what process you use to the best oma you can be. I now experience being oma in so many ways. Just as I experienced my 3 times becoming a mum- different each time.

Invalster / Stand in oma

 ( scroll down for the English version)

Er zijn momenten wanneer de afstanden tussen oma's en (klein)kinderen die voor veel onzekerheid en spanning zorgen. Momenten dat je 'erbij' wilt zijn omdat er iets aan de hand is en je wilt helpen, steun zijn, iets betekenen. Gelukkig zijn die 'zorg momenten' niet dagelijks maar zoals overal in de wereld, gezinnen lopen wel eens tegen dingen aan.  Een bericht zoals, " nou maak je geen zorgen maar......" zijn juist de soort berichten waarvan ik me juist WEL zorgen maak.

Ziek zijn. Kleine kinderen hebben er vaak mee te maken. Grote ook. De kinderziektes zoals mazzelen daar valt weinig aan te doen. De bof ook en griepjes en veel verkoudheid komen bij kleintjes veel voor. Ze zijn er vaak ook zo maar overheen. Een hoge temperatuur die ongelooflijk voor veel angst zorgt kan de volgende dag net zo ver weg zijn, als oma. Dat soort berichtjes vind ik zo ie zo lastig vooral voor vermoeide ouders die dagen lang slaaptekort beleven. Een paar nachtjes logeren bij oma zou dan voor wat verlichting kunnen zorgen. Dan krijgt mijn oma hart wel eens een deukje..

Beam me up Scotty!

Toch zijn het niet zulke berichtjes waar ik het over heb. Maar de meer serieuze. De ziekenhuisopnames. De bronchitis, astma, gebroken voet, enkel, been! De 'kleine' ingrepen zoals blindedarm en amandelen. Daar gaat mijn haar van overeind staan. Dan krijg ik het benauwd. Als het maar 'klein' blijft bid ik heel hard! Onlangs was het zover. Kleinzoon in ziekenhuis. Ingreep: Neus- en keelamandelen. Klinkt onschuldig en toch is het een gevaarlijke ingreep. Ergens had ik een voorgevoel. Ik was onrustig en kon de rust niet vinden. En ja hoor, nadat ik een berichtje 'Alles goed met jullie?' had gestuurd, bleek het niet zo te zijn. De gevreesde gevolgen van de operatie waren uitgekomen. Mijn kleinzoon was er tijdelijk even niet erg goed aan toe. Dan zinkt je hart in je schoenen. Om niet te storen terwijl mijn dochter de wacht hield- wachtte ik op een berichtje met een groen licht. Eindeloos........!

Wat een ontlading en opluchting om later een foto te ontvangen dat hij thuis op de bank ligt met zijn knuffel en deken. Dat hij er witjes uitziet neem ik voor lief. Dat hij slaapt is een goed teken. Dat mijn dochter weer thuis is bij de rest van het gezin ook een goed gevoel. Ik pink meer dan een traantje weg. tJa, op ziekenbezoek kan ik niet. Ondertussen, terwijl ik nog in onzekerheid zweefde, had ik contact met een NZ-se vriendin die bij haar dochter logeerde niet al te ver weg van mijn dochter. Zij zou als 'inval oma' een bezoek brengen aan de patient. En zo geschiedde. 

When distance does matter!

There are moments in time that distance does matter. I'm not the type of mum who is desperate to have her adult children live in the same street or even in the same town. It would be handy, comforting and at times even desirable, believe me I'm not devoid of the emotional connection with my children. However, I believe that children once adults, ought to be free to choose their own path. That's the principle which I had when I raised them. Not to be extensions of me, fulfilling my life's dream - but people in their own right creating their own happiness. Sure, I would want to be part of that life and happiness - but not run or ruin it!

In 2000, when the children had already set course into adulthood and independence, I returned to Nederland, the land of my birth. Initially for one year - but ultimately for an indefinite time frame.

There are moments however, that the physical distance we have as family, that distance is a real issue. The special moments like birthdays and seasonal festivities I have learnt to enjoy even without them being present. Creating my own personal way of celebrating these events. The times that are painful and worrying are when real life issues happen. Health issues for instance. When disaster and grief strike, distance is a hell. I experienced that tragically when my grandson died. But there are less devastating moments which also tug at heart strings. Broken bones, health scares, astma, childhood illnesses which re-occur causing tensions. Not being able to support my children as parents by giving them a night or two off to catch up on lost sleep. Stuff like that!

Recently one of my grandsons needed surgery for tonsils and adenoids. Due to their size and blocking his airway- they needed to be removed. A daily occurrence in many hospitals - yet not without it's complications. At that was one of those moments. Complications. For some reason I knew something was up - I was unsettled, restless. I sent a text message to my daughter sending love and good wishes and hoping all was well. And things weren't. I knew it, deep down I felt it.

Double Dutch

That's when distance is a pain. A true enemy. I hadn't been able to support my daughter in her time of need. Another one of those 'distance matters moments'. What a relief I experienced when news came he was allowed home. How relieved I was and the tears that were shed as a result of the tension I had felt. During my anxious moments I poured my worries out to a dear friend. She became an extension of me. My counterpart oma. By being on the spot, she did what I would have done but couldn't. Using my imagination she purchased a gift and went on a house call. How thrilled my grandson was with a present from oma - even though she couldn't be there to give it herself.

There are moments when I struggle with distance, as do many parents far removed from their offspring. Yet I look for and more often than not, find a solution, that brings a feeling of relief and contentment. Somehow transporting me closer and reducing the miles - by letting my loved ones know that my love and care for them knows no boundaries.

Life hands out challenges - and hopefully I manage to discover the solutions to them. Our situation is like for many, not ideal but certainly loving. 

Feest ver weg! / Birthdays at a distance!

Als omaverweg, ben ik vaker afwezig dan dat ik een verjaardag van een van mijn (klein+)-kinderen bij kan wonen. Dat zorgt voor de nodige 'down' momenten. Ik ben er twee dagen mee bezig. Een, omdat DownUnder' voorloopt qua tijdklok en twee, omdat ik de dagen al aftel dat de datum nadert. Nee, ik ben geen zwartkijkende, depressieve en treurwilg omaverweg. Gewoon, dat is de realiteit van het ver weg wonen. Via allerlei social media kanalen is het contact er wel...behalve dan het fysieke aanwezig zijn.

Dichtbij wonen heeft het voordeel dat je deel uit kunnen maken met de voorbereidingen. Zelfs de nodige hand en spandiensten uit te kunnen oefenen. Ik krijg foto's en berichtjes - vandaar dat ik al dagen van te voren mee bezig ben met de aankomende festiviteiten - en met lege handen sta.

Daar heb ik een aantal jaren iets op gevonden. Ik bereid ook een feestje voor. Op de dag van een van de kinderen of kleinkinderen hun verjaardag is het hier bij ons ook feest. Of er komen vrienden op koffie visite, of eten of we hebben een speciaal uitje, of ik verzin iets anders bijzonders op die dag. Het naar uit kijken, voorbereiden, plannen en organiseren geeft mij energie. Ik heb een verbonden gevoel en ik laat de jarige weten dat wij ook in de ban van de verjaardag of het speciaal moment zijn.

Afgelopen zondag was weer zo'n moment. Er is momenteel ook bezoek in NL van twee lieve zussen uit Schotland. Ik noem de ene 'tante' hoewel ze dat niet is. Toch wel net zo geliefd. Er zou een eetmoment zijn en ik koos voor zondag. Mijn kleindochter werd 7. Het werd een feestmaal en met veel gelach en hilariteit. Natuurlijk had ik liever bij mijn zoon, schoondochter en kids aan tafel willen zitten. Dit was een goed, vrolijk en haalbaar alternatief. In het leven moet je van situaties het beste maken - en dit is mijn manier om van iets onvermijdelijks toch een gevoel van geluk to beleven. Omringd door mensen die ook belangrijk voor mij zijn.


Er komen twee verjaardagen aan in november. Mijn dochter wordt 45 en haar jongste wordt 8 jaar oud. Twee jaar geleden om deze tijd waren zij in Europa. Mijn dochter vierde haar verjaardag in Nederland. Iets wat ik niet gauw zal vergeten. Ik heb al plannen voor de 5de al gemaakt en kijk er naar uit. Net als het feit dat mijn kleinzoon Max aanwezig zal zijn op mijn 65ste verjaardag volgend jaar.
Hiephiephiep HOERA!!

"Happy Birthday to you"! And via any of the means available these days it is the only tangible way to be at someone's birthday when they live far away. The setup in this household anyway. Oma is in Nederland and the children and grandchildren live Down Under in NZ and Australia. There have been moments when I have had the privilege to actually be present at the odd birthday. And in 2013 the children treated me to a visit for my 60th birthday. Two years ago my daughter was in Nederland for her 43rd birthday. A celebration never to be forgotten. And next year, my grandson will be in the country of my birth for my 75th birthday. How awesome is that!?

Having been omaverweg ( omafaraway) for 17 years now, I have found various solutions to my own  problems. One of them is the way I experience the birthdays and miss you moments ( special occasions) now. I create my own happy celebrations to coincide with theirs. On birthdays for instance, I make sure we have either dinner, lunch or morning tea guests. Or that we treat ourselves to an outing or dinner somewhere. Next 5th November when my daughter turns 45 I will be attending the Musical Jesus Christ Superstar with some girlfriends. One of the 'group' is in the choir. It will be quite a special thing to witness and be a teeny weeny part of. Special. Just like my daughter is to me.

Last Sunday one of my granddaughters turned 7. She's become quite the little lady. So gorgeous. Does well at school, looks after her younger sister and brother and is a very creative and happy go lucky girl. I'd love to have been there. Baked a cake and sang to her as she blew out the candles. Fact is: I couldn't be. My alternative:  We were due to have visitors ( 2 sisters) from Scotland and I promised to cook for them one evening - I chose Sunday. I did bake a cake, I did cook up a festive meal and we did toast the lucky young lady! It is the next best thing I can do to bridge that gap.

The other great thing is, my grandson and I will be staying in Edinburgh next year- with the same visitors we had here on Sunday. The connections will be more tangible, for him too as he can then visualise the people and places I frequent. Distance may be an obstacle - the solutions on how to cope are also available. One just has to be creative and inventive. Having heard the voices, seen smiling faces and been a teeny weeny part of their day- is all I've got. The rest is up to me.

Oma ver weg krijgt bezoek

Hehe, dat is lang geleden. Omaverweg heeft niet stil gezeten maar om hier berichten te plaatsen is er niet van gekomen. Ik blog ook op mijn hobby blog- koken, en over mijn 'gewone' leven en gedachten op Ikziedatzo, en een engelse blog omdat mijn (klein) kinderen Engelstalig zijn. De blog die over geloofsgedachten gaan heb ik ook eventjes weinig aan gedaan- maar dat komt inderdaad door- tijdsdruk en andere dingen doen. Mijn zwager helpen verhuizen bijvoorbeeld.

Laatst heb ik wel een series van 7 blogs geplaatst over het overlijden van mijn tante. De ervaring- nu dichtbij omdat ik weer in Nederland woon maar ook de ervaringen over het verlies van ver weg. Dus, ik schrijf er wat op los mensen. Op verschillende manieren. Om te delen, om op te ruimen in mijn hoofd. Vandaar ook de verschillende blogs. Iemand die niets heeft met koken - maar wel met omaverweg zijn kan dan op de juiste plek terecht komen.

Okay, waarom vandaag weer hier schrijven? Waar zal het over gaan? Over kleinkinderen- specifiek mijn kleinzoon Max. Hij woont in Yarragon. Volgend jaar mag hij op bezoek komen. In zijn uppie. Ja, is deze oma blij? Nou reken maar! Een droom die werkelijkheid wordt. Voor hem en mij.

Nou heb ik net half uurtje met hem zitten chatten ( met beeld) om hem gerust te stellen over de procedure - reizen op zo'n lange afstand. Alleen en onervaren. Hij is 17 en zal tegen de tijd van zijn vakantie hier net 18 zijn. Wel gevlogen- naar Nieuw Zeeland. Hij is niet bang te vliegen. Integendeel. Maar de tussenpauze en weten hoe hij het vervolg aan moet pakken, dat leverde wat vragen en onzekerheid op. En dat is helemaal begrijpelijk.

Wat ik mijn zoon, schoondochter en kleinzoon heb beloofd is dat ik op deze pagina jullie zou vragen- welke websites gebruiken jullie om vluchten te boeken? Kan hij beter via een travel agent zijn zaken regelen? Ik heb mijn voorkeur ge-uit ( omdat ik die ook prefereer) om met Cathay Pacific of Singapore Air te vliegen. Hoeft natuurlijk niet maar koos die vooral omdat hij voor het eerst zoiets onderneemt. Mijn ervaring met hun is prima. Vanaf mijn terugkeer naar Nederland uit New Zealand in 2000 ben ik 7 of 8 keer heen en weer geweest, met verschillende maatschappijen. Ook Qantas en British Air. Zelfs een China Air en China Eastern Air. Toch zijn die eerste twee mijn favouriet.

Ik ben omaverweg- en volgend jaar April komt mijn kleinzoon uit Australië voor het eerst naar Europa, naar Nederland. Naar zijn (deels) roots. Ik kan de blijheid bijna niet bedwingen. De vlinders zijn volop aanwezig. Mijn voorgevoel zegt dat ik weer vaker op deze blog ga schrijven..... wat een super geweldig vooruitzicht. Het jaar 2018 is zo ie zo al een kroonjaar voor mij - maar nu dubbel zo mooi.

Omaverweg - drukker dan ooit!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op mijn blogs heb geschreven.

Na mijn thuiskomst van mijn bezoek Down Under werd ik opgeslokt door de klussen die gedaan moesten worden om de verhuizing van mijn zwager waar te kunnen maken.

Er moest geverfd, behangen en geklust worden. Ook in zijn woning was er nog bergen werk wat betreft inpakken en opruimen. De overdracht datum kondigde zich al gauw aan-  met gevolg dat wij, mijn man, zwager en ik tandjes erbij moesten zetten om alles op tijd klaar te krijgen.

Het is zo ver. Huis klaar, zwager heeft zijn intrek genomen, overdracht staat voor de deur van de eerste woning. We zijn aan een vakantie toe, mijn man en ik.

Deze oma ver weg heeft niet eens tijd gehad om de foto's te ordenen, boekje te maken of zelfs even de tijd te nemen om alle gebeurtenissen van mijn bezoek even weer voorbij te laten komen.

Wij gaan even een paar weekjes saampjes op stap. Even helemaal weg van alles wat herkenbaar en vertrouwd is- tijd op op te laden.

Ondertussen krijg ik Snapchats, foto's en berichtjes van mijn steeds volwassener worden kleinkinderen. De bezoeken zorgen ervoor dat de kinderen 'omaverweg' steeds beter leren kennen en mooie, bijzondere en leuke herinneringen maken met hun oma en ik met de kleinkinderen.

Het blijft een bijzondere relatie op afstand die steeds meer vorm krijgt.

Het loopt zoals het loopt

Plannen maken. Dromen verwezenlijken. Activiteiten bedenken. Toekomst beelden verzamelen. Volgens mij doen wij dat bewust of onbewust, elke dag! Soms op de bank, na een lange dag met het gevoel dat 'morgen het wel lukken gaat'. Of misschien, in de stilte van de nieuwe ochtenduren, de dag als een video doornemen met de invulling die het dichts bij je hartewens ligt.

Dromen, dingen doen, beleven, ervaren. Of het nou grote dromen zijn of hartewensen, dat ene 'iets' wat een mens graag ziet gebeuren. Maar dan ook op de manier waarop je hoopt.

Hoe vaak gaat het echt zo? Of nemen we genoegen met 'wat erop lijkt'. Of, niet geschoten is mis geschoten?

Als ik terugkijk op mijn leven - kan ik meerdere van die 'dromen' herdenken en zelfs vieren. Misschien door het vergaan van de tijd, zijn mijn herinneringen ietwat verzacht. "Ja, het was of is zo gegaan". 

Er zijn ook ervaringen, belevingen en dromen die zelfs niet dichtbij komen zoals ik ze graag had beleefd. Toch is mijn leven vol een en al rijkdom en genot. Zelfs de teleurstellende uitslagen of nietwaargemaakte belevenissen kunnen mij niet verdrietig stemmen. De leermomenten van mijn leven hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. Met alle eigenschappen die ik meedraag.

Misschien waren mijn verwachtingen als jonge vrouw niet reëel of te groot. Misschien was ik te voorzichtig of te nuchter. "Ben ik voor grote dingen bestemd? Wat ik? Ach nee joh, doe maar gewoon"! Het moederschap - mijn droom van jongs af aan. Gerealiseerd. Drie prachtige volwassenen lopen rond op de aardbol. En alle drie hebben een gezin. Heb ik het 'goed gedaan'? Wie zal het zeggen. En wat is goed?

Nu, als moeder als 'vaag begrip' en oma van al mijn prachtige kleinkinderen groot en klein zit mijn leven in een heel andere fase. Natuurlijk blijf je moeder, maar het is meer een 'op de achtergrond' positie. Advies vragen? Nou nee, niet echt meer. Je hoort wel eens wat, ze delen wel dingentjes via een bericht, gezien ze op groot afstand wonen. Maar hun leven heeft nu zo'n zelfstandige vorm aangenomen en het wordt geleid door zoveel andere dingen dan het leven van mij als jonge moeder, dat ik steeds meer oma ben dan moeder. En dat is een prima ontwikkeling. Geeft een soort rust en tevredenheidsgevoel.

De afgelopen paar weken heb ik van dichtbij twee gezinnen mee mogen maken in hun dagelijkse beslommeringen. Morgen ga ik naar gezin 3. Welkom ben ik zeker, en ik voel me niet echt een 'gast' maar gelukkig wel familie. Ik mag strijken en afwassen, ik mag niksen en wegdromen. Ik mag koken of gewoon mee- eten. Als moeder ontvang ik de liefde van mijn dochter, zoons en schoondochters en -zoon, als oma mag ik mijn kleinzoon vragen of hij mij wat trucjes leert op mijn ipad. De ijsjes worden gul en enthousiast ontvangen in de kinderhanden. Een lach is gauw gegeven en ontvangen.

En straks, als mijn bezoek voorbij is, dan mag ik weer vrouw, vriendin, buur, schoonzus en nicht zijn. Nu, nog heel even, ben ik mam maar vooral omadichtbij!

Omaverweg: Is al 2 weken dichtbij

De eerste week van aankomst was vol met drukte rondom de (klein+)kinderen, vrienden en de stad waar ik zelf jaren gewoond hebt.

Week 2 begon met 3 dagen beroerd zijn, hoesten en koorts. Gelukkig heb ik die ervaring ver achter mij gelaten en heb ik de afgelopen week veel met de allerkleinste van de kleinkinderen kunnen doen. Het is schoolvakantie, en mijn dochter is een paar dagen weg met haar 3 ( de oudere kleinkinderen) . De bedoeling van mijn verblijf is om zo goed mogelijk mijn tijd tussen de gezinnen te verdelen. Dat betekend planning en schipperen. De leeftijden lopen uiteen van 12 tot 3 dus de activiteiten moeten daar ook in passen. 

Jongste zoon en zijn partner hebben kort na elkaar 3 prachtige kinderen gekregen. Dat betekend ook dat het een zeer druk gezinnetje is, en dat slaap er vaak bij-in schiet. Ik heb een aantal keren kunnen koken, met de kids op stap en ook gewoon, op de bank kunnen hangen.

Mijn schoondochter is leerkracht- het feit dat er nu vakantie is heb ik ook wat meer tijd met haar door kunnen brengen. Vorige keer zag ik haar zo weinig dat het zeer onbevredigd gevoel gaf. Juf zijn, waar dan ook is een zwaar beroep en met de 3 toen nog jonger) kleintjes had zij weinig energie en ruimte voor een schoonmoeder. Heel begrijpelijk.

Deze 6 'nakomelingen' zeg maar, nazaten als je dat liever hebt, zijn de toekomstige volwassenen die op hun eigen manier de wereld zullen ervaren. Als ik zo naar het nieuws kijk en luister- zou ik behoorlijk deprimeremd kunnen worden. De oorlogpraatjes, de onrust, de financiele onzekerheden die de ronde gaan - zou je kunnen denken dat de wereld aan het vergaan is. Waar is die onbezorgdheid van mijn jeugdjaren gebleven? Maar was dat toen zo?

Sociale media en de manier van berichtgeving vind ik persoonlijk zeer negatief en opruiend. Vaak is het 'schijn' van dingen waar over geschreven wordt alsof het feiten zijn. De uitspraak ' mensen hebben het recht om dit of dat te weten!' Wordt te pas en te onpas ge/ misbruikt. Angst en argwaan wordt aangewakkerd ipv rust, vertrouwen en positiviteit. Is dit de legaat die ik en anderen voor de toekomstige generaties wil?

Ik vind het een eer om oma te zijn. Mijn insteek, manier van omgaan en vooruitzicht voor de toekomst is en moet zijn - een van vertrouwen, van enthousiasme, van blijheid en geloof in het goede.

Doe ik het goed? Wie zal het zeggen? Doe ik m'n best? Nou, daar kan je zeker van zijn. Blijft er her en der wat van mijn wijsheden plakken? De toekomst zal het uitwijzen.

Omaverweg begint deel II woensdag als ze weer in het vliegtuig stapt en naar gezin 3 toe gaat- in Australië! Kijken wat ik daar aantref en beleven zal. Na die ervaring zit mijn reis er bijna op. Nog een paar dagen genieten en dan begint mijn spaaraktie opnieuw

Pasen, maar dan anders

Nederlandse versie! Sorry no English version today.

Mijn eerste week als 'omadichtbij' zit erop. Het waren drukke leuke en volle dagen.  Na de eerste paar dagen veel knuffles en gelach, was het tijd om een goed vriend te verrassen voor zijn 65 ste verjaardag. Phil en Robyn zijn al jaren goede vrienden, nee beste vrienden. We hebben veel lief en leed gedeeld over de jaren. Het bezoek dat zij aan mij brachten in Nederland in 2003 was uiterate bijzonder en ik voelde mij zeer bevoorrecht. Dus nu, even Phil verrassen. Dat betekende 300+ km rijden naar Napier. Wel ook de volgende dag weer terug want ik had een 'dinner date' met mijn twee jongste kleinkinderen bij hun kindy. Ook belangrijk.

Terwijl in Napier lukte het om met nog een speciale vriendin weer bij te kletsen. Lesley heeft haar ochtend omgegooid en kwam samen met Robyn en mij brunchen voordat ik weer naar Hamilton vertrok. Als oma ver weg, ben ik ook vriendin verweg en het doet mij enorm goed dat mn vriendinnen nog zoveel contact houden. Eind mei bezoekt Lesley met haar man en twee vrienden Amsterdam voor 3 nachten - dus dat wordt wederom feest.

De dagen die volgden waren ook vol en gezellig. Ook NAT! Meerdere onverwachte stortbuien die binnen enkele minuten kwamen aanwaaien en emmers vol lieten vallen. Drijf nat ben ik geweest. Tot mn huid toe. Mijn leren open schoenen hadden meer dan een nacht nodig om goed droog te worden- tja, als je niet thuis bent.....! En ik had bewust gekozen voor weinig omdat ik hier wat aan wilde schaffen.

Mijn plannen- dromen voor een Kiwi kinder Pasen liepen anders dan anders. Het werd een Pasen zoals velen hier- zonder omaverweg. Nou ja, zonder! Omaverweg werd ( en nog)  geweldig verzorgd alleen omaverweg lag op bed. Vrijdagochtend begon het al een beetje. Loomgevoel. De zon scheen en ik had een bezoek gebracht aan een Nederlands bevriend stel Joop en Sannie. Sannie en ik zijn nog wezen wandelen en lekker gebabbeld. Ik voelde mij langzaam minder worden. Bracht nog een kort bezoek aan mijn zoon en zijn gezin.. maar bleef niet lang. Ik zakte geleidelijk aan totaal in.

Zaterdag was koorts en hoest dag,mzondag koorst iets minder maar hoest niet. Vandaag hoop ik nog meer op te knappen dat ik morgen 'gewoon' weer mee kan doen. Nou ja, wel iets minder maar wel meer van de activiteiten kan genieten. Verdorie zeg!!

Het zweet staat me nu al op m'n rug. Ik wil graag wat actiever zijn dan alleen bank hangen. Dit is even genoeg voor vandaag.

A friend in time

Due to my limited access - omaverweg only in English today! 

Chance encounter

After a long sit from Schiphol, Amsterdam to Shanghai, a shortish sleep at the hotel and a delicious meal at the airport before continuing my journey to Auckalnd New Zealand, I thought it a good idea to take a walk. All that sitting isn't good for the circulation and a bit of activity might also help to catch a wink or 40 on the flight.

This airport is not as big as Singapore or Hongkong. It is very modern and it's architecture reminds me of the airport in Taipei. The shops too were mainly of perfums and very expensive bags. Limited in variety- so I was quickly done and dusted as far as window shopping was concerned. I had hoped for a nail bar or massage miment. So that could be something worth developing here. ( a tip for the authority of this airport 😊)

I decided to redo the circuit only now I walked against the tide. Quite fun to actually find ways to 'waste' time. A voice behind me persistently called out, "ma'am, ma'am" when I realised the person calling actually meant me! A lady, clad in comfortable travel gear ( well I presumed it was comfortable) approached me, hand outstreched clutching something. "Ma'am, weren't you just looking for the WiFi code? Here it is, I found it by that computer pillar thing." I had no idea at first what she meant. Till I saw the bit of paper in her hand. It was the beginning of a lovely walk, conversation and 'speed date getting to know you," which was most gratifying. A friend in and  for a minute!

Diane was on her way from the middle of Canada to visit her pregnant daughter in Australia. So we two omas chatted about the situations we were in, with regard to ' children leaving the nest' in a more drastic manner- by immigrating. Or, as in my case, returning home to the land of my birth. Accepting that the distance would be one only to cross every 18-24 months to spend time with my (grand) children.

This 'omaverweg' too had a saving scheme built in so she could 'pop over' to visit. Now though, the impending arrival was a surprise. Daughter being pregnant with baby number 1 and being a bit under the weather, Diane thought her motherly skills and huggybarms might just be the medicine her daughter needed to see the last weeks through.

And so we talked, walked and shared. This is what I call one of life's golden moments.

A gift I will cherish and can so appreciate it's timing.

Omaverweg needs gifts like this occasionally to add to her collection.

Ttfn, till next time.

De vlucht en aankomst

Het was een lange zit. Toch heb ik de vlucht zelf niet als vervelend of te lang ervaren. Als je dit al een aantal keren hebt gedaan is de nieuwigheid eraf.

De reis was door KLM en China Eastern Airline verzorgd. Over het vliegend personeel, het eten en de comfort heb ik geen negatieve dingen te melden. Het vliegtuig van KLM was zelfs zeer mooi en redelijk nieuw. Het vliegtuig van China Eastern Air was ook schoon, netjes en comfortable. Ook een plus, was dat het niet helemaal volgeboekt was en had ik het voordeel van een lege stoel naast mij. Mijn voorkeur stoel is langs het gangpad of links of rechts midden. Mijn keus gaat uit naar de vrije stoel op een rij waar al twee bezet zijn. Dan kies ik het gangpad. Vaak ( bij een niet volgeboekte vlucht) zal niemand kiezen om ergens 'tussenin gepropt' the worden ( xxx - xx0x - xxx). Het is mij vaak voorgekomen. Nu hoef ik over niemand te klauteren ( slapend of niet) en hoeft er maar 1 over mij te klimmen. Geen raam stoel voor mij dankjewel.

Waar ik niet over tevreden was, is dat ik zonder koffer aankwam. Die komt vandaag pas ( ga ik van uit). Dat is zo balen! Je bent moe, teleurgesteld, bezorgd. Weg vreugde gevoel. Het grond personeel bij aankomst Auckland was super en erg ondersteunend. De opmerking 'Oh uit Shanghai? Tja, niet de eerste keer' dat voelt niet goed. Ik moet ook nog terug. Gaat dat op de terugweg dan ook weer gebeuren?

Mijn vervelend gevoel werd al gauw weggpoetst met kinderarmen om m'n nek. Het was inmiddels half 10 savonds. Gelukkig is de voorjaarsvakantie begonnen.

Mijn dochter heeft gisteravond al mijn kleren gewassen en in de droger gedaan. Vandaag draag ik het weer. Als het goed is, en je vraagt het je toch af, komt vanavond de koffer. Anders is het winkelen geblazen.

De eerste dag is in volle gang. De eerste mand met strijkgoed heb ik al verwerkt. Nu even tijd voor mij - doe nou rustig aan mam! Werd gezegd. Heerlijk om m'n dochter even een handje te helpen.

Ach, die kinderarmpjes. Alle 6 al een uurtje om me heen gehad vanochtend. Wat een gekakel en gelach. Ik ben een gezegend mens.

De laatste loodjes- met vleugels aan mijn voeten!

Kaartje in de brievenbus 2 dagen geleden van het water bedrijf. " Excuses voor het ongemak. Woensdag 5 april zijn wij genoodzaakt het water af te sluiten tussen 12:30 en 16:00 vanwege onderhoud." Ik dacht, oh geen probleem, dan zijn wij richting Schiphol - en is mijn man pas thuis na het feit. Prima.

NIET DUS! Om 11:00 geen water. Was ik even blij dat ik toch maar vroeg de douche in ben gedoken en dat er al twee bakjes koffie gedronken waren. Ook was de vaatwasser net klaar. POTVERDORIE. Over ongemak gesproken. En ik wilde nog zo graag de vloer dweilen! 😂
Er zullen wel meer scheve gezichten zijn denk ik dan.

Enfin, ik heb nu even tijd om mijn laatste paar woordjes te delen, mijn tas rustig in te pakken- handbagage bedoel ik dan. Nog even dan moet ik echt de deur achter mij dicht trekken. Ik vind het laatste uurtje toch wel lastig. Te vroeg om te gaan en te weinig tijd om echt iets te ondernemen.

Wat ik wel grappig vind- dit is het eerste jaar dat ik tulpen in de plantenbak op balkon heb- en laat ze nou nog NET NIET open staan. Bijna - net als ik bijna weg moet, is een tulp toch bijna klaar om open te gaan.

De strijk is opgeruimd, de meubels gestoft, de aanrecht netjes. Ik mag gaan....!

Down Under is mijn bed al opgemaakt, de gingernuts liggen  klaar en ook daar zijn ze er helemaal op voorbereid. Omaverweg komt eraan.

EINDELIJK!!

De koffer staat (bijna) klaar!/ Almost packed!

Scroll down for the English version:

Nog even en dan is het zover.

Er is heel wat aan vooraf gegaan. Goed en moeizaam.

Maar ach, door alles wat men meemaakt groeit en bloeit een mens nietwaar?

Via Vliegtickets.nl is een mooie relatie ontstaan. Er waren wat bijzonderheden die goed opgelost werden. Ik was wel eventjes van de kook, maar dat werd gauw verholpen... met dank aan twee medewerkers wiens naam van een ben ik vergeten, dank aan Michael en een medewerker die ik aan de telefoon en via email mee te maken had, Jessey. Dank jullie wel voor de goede en professionele zorg en oplossing. Het geeft een goed gevoel als klant dat er geluisterd en dat men
serieus genomen wordt.

Ook op de valreep een pakket ontvangen waarvan de inhoud mee moest. Ik ga bakken, kokkerellen en leuke dingen doen met de kids. Dan moet ik wel de nodige dingetjes aanschaffen, hebben of regelen dat ze er zijn. Ik ben dus KookPunt dankbaar voor het afhandelen van mijn aankoop en het op tijd ontvangen van mijn pakje zodat de inhoud mee kan in de koffer

Ik heb het al gehad over de schoonmaak, de voorbereidingen en de plannen... nou nee niet de plannen. Ik wil het zo 'open' mogelijk houden. Met kinderen kan je beter flexibel zijn. Wel heb ik met ANZ geboekt voor mijn 2 weken Australië. Dat staat wel vast. Opeens schoot het door mij heen- ik heb toch niet op ANZAC Day geboekt- phew!! Nee, net gekeken. Meteen ook maar even mijn ticket afgedrukt.

Nog maar twee nachtjes slapen- dan ga ik richting Schiphol. Ik vlieg voor het eerst met China Eastern Air. Het zal mij benieuwen hoe dat bevalt. Kan zijn eens en nooit meer, of het bevalt zo goed dat ik er weer voor kies. We zullen het zien- meemaken. Ik heb een lang tussenstop- helaas, maar dat mag mijn pret niet drukken. Ik had het liefst s'morgen in Auckland aangekomen vanwege de oma ( opa) dag maar ach, als ik maar heelhuids aankom dan hebben we nog veel oma dagen te gaan.

The shortlist countdown has begun.

Lots has happened since my original booking. Thankfully every bump in the road has been ironed out. The challenges in life help build stronger emotional muscles. Guess one takes the good with the bad.

I booked via the Vliegtickets.nl  site. The staff there including Michael and Jessey were extremely professional and helpful. I am indebted to them for my regained calm and faith in the fact that all will be well during my journey there and back. I just love the feeling to have been heard and responded to in such a positive manner.

Also the last minute parcel from KookPunt . I want to spend some fun time in the kitchen with the kids. Can't expect to find all I need to create what I would like- so have provided the necessary equipment. Thanks to the co-operation of the staff at the online store- and the postal service- I am happy to say my suitcase still had a bit of space left for the articles you posted to me.

Well, I've already mentioned the pre-cleaning, the organising, the planning. Oh no, not the planning- as I haven't really planned but have ideas of what I would like to do. Best be flexible when it comes to children and there needs. What I have got sorted is my flight to Australia. I fly the day after ANZAC and get to spend time with my son and his family there. Looking so forward to my catch ups with everyone.

Two more sleeps, that's all I have left to go before I leave for the airport. I have booked with China Eastern Air. Depending on my experience this could be repeated or be a once and once only. Here's fingers crossed it is the first option. Quite exciting really. I hope to get plenty of sleep tonight. Tomorrow night is a different story.

Omaverweg is getting closer and closer......!