Oma zijn. #1 Je bent oma! - Congratulations oma

Scroll down for the English version.

Zwanger zijn en honderden kilometers verwijderd van je ouders en broers en zus. Je bent er een uit een immigrant gezin. Familie en vrienden van je jeugd zijn duizenden kilometers ver weg. Je kan je vreugde en vragen bij niemand echt neerleggen. Internet was er nog niet en de blauwe luchtpostvellen was je enge mogelijkheid- behalve peperdure telefoontjes, maar ja, niet iedereen had zelfs een telefoon.

Mijn ouders woonden in Auckland en ik in Wellington. Ik was niet baby schuw. Als oppas, tante en een 13 jaar jongere broertje was ik wel gewend om luiers te verschonen, fles te geven en neuzen vegen. Ik maakte me geen zorgen wat verzorging betreft. Maar als je zwanger bent- dan komen er vragen, onzekerheden maar ook vreugde momenten die je graag wil delen. Het was een lastige periode wat dat betreft - mijn eerste zwangerschap. Trots, blij, gelukkig, dat allemaal wel. En gezond- super gezond. Daar was ik wel erg dankbaar voor. Mijn oudste broer was voor zaken in Wellington de dag van de geboorte. Hij heeft dus mij en mijn dochter als eerste gezien. Hij mocht verslag doen in Auckland.

Mijn Nieuw Zeelandse man had geoefend. "Het is een jongen- het is een meisje!" Zo zou hij mijn ouders inlichten. Mijn zus was al moeder van een zoon- dus mijn ouders hadden al hun eerste kleinkind. Nu mocht mijn man ze verblijden met de mededeling dat ze nu ook een kleindochter hadden. Na 3 keer door de telefoon herhaald te hebben dat er 'een meisje' geboren was - reageerde mijn vader met,  " Oh, it's a girl!" Je kunt je misschien wel voorstellen hoe grappig wij dat vonden. Jaren werden mijn vader en man daarover aangesproken. Ik moet nog glimlachen als ik eraan terugdenk.

De benaming oma en opa was een gegeven. Mijn ouders waren geboren om opa en oma genoemd te worden. Daar hadden mijn man en mijn zwager allebei geen moeite mee. Door vele vrienden werden mijn ouders ook zo aangesproken. Het klonk lieflijk en vertrouwd. Mijn moeder was oma- en ja, omaverweg zelfs. Het duurde 3 weken voordat zij naar Wellington kon reizen. Wat was dat heerlijk om haar met mijn dochter in haar armen te zien.

Door overplaatsing verhuisde wij weer terug naar het noorden. Wij woonden in Glenfield en mijn ouders in Henderson. Nog een wereld reis toen maar te overbruggen. Mijn moeder kon haar oma-hart helemaal inzetten voor haar 2 kleinkinderen.

Een poos geleden terwijl ik aan het opruimen en bezig met het inscannen van fotos was kwamen er zoveel herinneringen naar boven drijven. Zo heb ik mijn ervaring van moeder worden opgeschreven- voor mijn kinderen. Dat ze een beeld kregen van mijn situatie, ervaringen en gevoelens van toen.
Nu ik over mijn moeder haar 'oma zijn' moest terug denken realiseerde ik mij dat ook mijn moeder, net als de hare en nu net als ik allemaal de titel 'oma ver weg' dragen. Bijzonder. Ik ben dus derde generatie 'Omaverweg" en doe mijn best om er toch 'te zijn'.

Aan alle omasverweg, " ik begrijp jullie, en snap het gevoel. En in welke vorm dan ook dat jullie contact kunnen maken/hebben, geniet ervan. Alle beetjes zijn kostbaar.

Hier de link naar de beleving van mijn eerste zwangerschap en het moeder worden. Het was mooi om dat allemaal te herleven zeg maar.

As a reasonably newcomer to New Zealand and far from family and friends, being pregnant had it's difficult moments. With us living in Wellington and my parents and rest of the family being in Auckland with the rest in Nederland I found the first pregnancy somewhat lonely. True, there were some lovely friends and a neighbour who became a dear and close friend, but somehow, I felt isolated.

My kiwi husband had practiced a dutch sentence so he could inform my parents about the birth of their newest grandchild. They already had a grandson and not knowing the gender he practiced both " it's a girl ( het is een meisje) and it's a boy ( het is een jongen)". When the magic moment arrived - and after having repeated himself 3 times my dad replied, " Oh it's a girl!" How hilarious was that? It was retold many a time with great laughter to follow.

My brother was in the area at the time of the birth and was the first and only family member to lay eyes on my daughter within 24 hours. A week later my dad and he made a flying visit to Wellington and I could show his granddaughter off- how proud he was. Then at 3 weeks finally oma held het first granddaughter in her arms. How special a moment that was. Three generations women. It touched me deeply. I had provided my mum with a grandchild.

My parents were honoured with the title 'oma and opa' as was their right. Even our friends called my parents that as a term of endearment. How special it was to see how my parents loved spending time with the children.... now having a grandson and a granddaughter. My younger brother, who was 13 years younger than I, was 6 years old at the time that I became a mum. Quite funny really - as mum and I both were parents of a young child.

Quite some time ago I wrote a series of blogs about my motherhood experiences. And during that writing, I came to realise that the my oma and my mum were, just like me, oma far away ( Omaverweg). We immigrated to New Zealand from Nederland, I lived in Wellington and my mum in Auckland and now I live in Nederland and my (grand)-children in New Zealand and Australia. I am able to write about my experiences and emotions and my (grand)- children can read about it too. I can only speculate about the emotions and feelings my oma had way back then. Those Aerograms were all they had all those years ago. A phone call was a mayor event - not everyone having a telephone either.

So here I am as third generation 'Oma- ver- weg', trying to bridge the gap and keep the communication channels alive and active. I can WhatsApp, Skype, FaceTime, Snapchat, Blog, Facebook, email, ring, text. No end of opportunities to stay in touch.

To all oma's ver weg I say, " I recognise your loss, also your joy when those arms are close enough to hug." Every moment is precious no matter what process you use to the best oma you can be. I now experience being oma in so many ways. Just as I experienced my 3 times becoming a mum- different each time.