Invalster / Stand in oma

 ( scroll down for the English version)

Er zijn momenten wanneer de afstanden tussen oma's en (klein)kinderen die voor veel onzekerheid en spanning zorgen. Momenten dat je 'erbij' wilt zijn omdat er iets aan de hand is en je wilt helpen, steun zijn, iets betekenen. Gelukkig zijn die 'zorg momenten' niet dagelijks maar zoals overal in de wereld, gezinnen lopen wel eens tegen dingen aan.  Een bericht zoals, " nou maak je geen zorgen maar......" zijn juist de soort berichten waarvan ik me juist WEL zorgen maak.

Ziek zijn. Kleine kinderen hebben er vaak mee te maken. Grote ook. De kinderziektes zoals mazzelen daar valt weinig aan te doen. De bof ook en griepjes en veel verkoudheid komen bij kleintjes veel voor. Ze zijn er vaak ook zo maar overheen. Een hoge temperatuur die ongelooflijk voor veel angst zorgt kan de volgende dag net zo ver weg zijn, als oma. Dat soort berichtjes vind ik zo ie zo lastig vooral voor vermoeide ouders die dagen lang slaaptekort beleven. Een paar nachtjes logeren bij oma zou dan voor wat verlichting kunnen zorgen. Dan krijgt mijn oma hart wel eens een deukje..

Beam me up Scotty!

Toch zijn het niet zulke berichtjes waar ik het over heb. Maar de meer serieuze. De ziekenhuisopnames. De bronchitis, astma, gebroken voet, enkel, been! De 'kleine' ingrepen zoals blindedarm en amandelen. Daar gaat mijn haar van overeind staan. Dan krijg ik het benauwd. Als het maar 'klein' blijft bid ik heel hard! Onlangs was het zover. Kleinzoon in ziekenhuis. Ingreep: Neus- en keelamandelen. Klinkt onschuldig en toch is het een gevaarlijke ingreep. Ergens had ik een voorgevoel. Ik was onrustig en kon de rust niet vinden. En ja hoor, nadat ik een berichtje 'Alles goed met jullie?' had gestuurd, bleek het niet zo te zijn. De gevreesde gevolgen van de operatie waren uitgekomen. Mijn kleinzoon was er tijdelijk even niet erg goed aan toe. Dan zinkt je hart in je schoenen. Om niet te storen terwijl mijn dochter de wacht hield- wachtte ik op een berichtje met een groen licht. Eindeloos........!

Wat een ontlading en opluchting om later een foto te ontvangen dat hij thuis op de bank ligt met zijn knuffel en deken. Dat hij er witjes uitziet neem ik voor lief. Dat hij slaapt is een goed teken. Dat mijn dochter weer thuis is bij de rest van het gezin ook een goed gevoel. Ik pink meer dan een traantje weg. tJa, op ziekenbezoek kan ik niet. Ondertussen, terwijl ik nog in onzekerheid zweefde, had ik contact met een NZ-se vriendin die bij haar dochter logeerde niet al te ver weg van mijn dochter. Zij zou als 'inval oma' een bezoek brengen aan de patient. En zo geschiedde. 

When distance does matter!

There are moments in time that distance does matter. I'm not the type of mum who is desperate to have her adult children live in the same street or even in the same town. It would be handy, comforting and at times even desirable, believe me I'm not devoid of the emotional connection with my children. However, I believe that children once adults, ought to be free to choose their own path. That's the principle which I had when I raised them. Not to be extensions of me, fulfilling my life's dream - but people in their own right creating their own happiness. Sure, I would want to be part of that life and happiness - but not run or ruin it!

In 2000, when the children had already set course into adulthood and independence, I returned to Nederland, the land of my birth. Initially for one year - but ultimately for an indefinite time frame.

There are moments however, that the physical distance we have as family, that distance is a real issue. The special moments like birthdays and seasonal festivities I have learnt to enjoy even without them being present. Creating my own personal way of celebrating these events. The times that are painful and worrying are when real life issues happen. Health issues for instance. When disaster and grief strike, distance is a hell. I experienced that tragically when my grandson died. But there are less devastating moments which also tug at heart strings. Broken bones, health scares, astma, childhood illnesses which re-occur causing tensions. Not being able to support my children as parents by giving them a night or two off to catch up on lost sleep. Stuff like that!

Recently one of my grandsons needed surgery for tonsils and adenoids. Due to their size and blocking his airway- they needed to be removed. A daily occurrence in many hospitals - yet not without it's complications. At that was one of those moments. Complications. For some reason I knew something was up - I was unsettled, restless. I sent a text message to my daughter sending love and good wishes and hoping all was well. And things weren't. I knew it, deep down I felt it.

Double Dutch

That's when distance is a pain. A true enemy. I hadn't been able to support my daughter in her time of need. Another one of those 'distance matters moments'. What a relief I experienced when news came he was allowed home. How relieved I was and the tears that were shed as a result of the tension I had felt. During my anxious moments I poured my worries out to a dear friend. She became an extension of me. My counterpart oma. By being on the spot, she did what I would have done but couldn't. Using my imagination she purchased a gift and went on a house call. How thrilled my grandson was with a present from oma - even though she couldn't be there to give it herself.

There are moments when I struggle with distance, as do many parents far removed from their offspring. Yet I look for and more often than not, find a solution, that brings a feeling of relief and contentment. Somehow transporting me closer and reducing the miles - by letting my loved ones know that my love and care for them knows no boundaries.

Life hands out challenges - and hopefully I manage to discover the solutions to them. Our situation is like for many, not ideal but certainly loving.