De eerste week van aankomst was vol met drukte rondom de (klein+)kinderen, vrienden en de stad waar ik zelf jaren gewoond hebt.
Week 2 begon met 3 dagen beroerd zijn, hoesten en koorts. Gelukkig heb ik die ervaring ver achter mij gelaten en heb ik de afgelopen week veel met de allerkleinste van de kleinkinderen kunnen doen. Het is schoolvakantie, en mijn dochter is een paar dagen weg met haar 3 ( de oudere kleinkinderen) . De bedoeling van mijn verblijf is om zo goed mogelijk mijn tijd tussen de gezinnen te verdelen. Dat betekend planning en schipperen. De leeftijden lopen uiteen van 12 tot 3 dus de activiteiten moeten daar ook in passen.
Jongste zoon en zijn partner hebben kort na elkaar 3 prachtige kinderen gekregen. Dat betekend ook dat het een zeer druk gezinnetje is, en dat slaap er vaak bij-in schiet. Ik heb een aantal keren kunnen koken, met de kids op stap en ook gewoon, op de bank kunnen hangen.
Mijn schoondochter is leerkracht- het feit dat er nu vakantie is heb ik ook wat meer tijd met haar door kunnen brengen. Vorige keer zag ik haar zo weinig dat het zeer onbevredigd gevoel gaf. Juf zijn, waar dan ook is een zwaar beroep en met de 3 toen nog jonger) kleintjes had zij weinig energie en ruimte voor een schoonmoeder. Heel begrijpelijk.
Deze 6 'nakomelingen' zeg maar, nazaten als je dat liever hebt, zijn de toekomstige volwassenen die op hun eigen manier de wereld zullen ervaren. Als ik zo naar het nieuws kijk en luister- zou ik behoorlijk deprimeremd kunnen worden. De oorlogpraatjes, de onrust, de financiele onzekerheden die de ronde gaan - zou je kunnen denken dat de wereld aan het vergaan is. Waar is die onbezorgdheid van mijn jeugdjaren gebleven? Maar was dat toen zo?
Sociale media en de manier van berichtgeving vind ik persoonlijk zeer negatief en opruiend. Vaak is het 'schijn' van dingen waar over geschreven wordt alsof het feiten zijn. De uitspraak ' mensen hebben het recht om dit of dat te weten!' Wordt te pas en te onpas ge/ misbruikt. Angst en argwaan wordt aangewakkerd ipv rust, vertrouwen en positiviteit. Is dit de legaat die ik en anderen voor de toekomstige generaties wil?
Ik vind het een eer om oma te zijn. Mijn insteek, manier van omgaan en vooruitzicht voor de toekomst is en moet zijn - een van vertrouwen, van enthousiasme, van blijheid en geloof in het goede.
Doe ik het goed? Wie zal het zeggen? Doe ik m'n best? Nou, daar kan je zeker van zijn. Blijft er her en der wat van mijn wijsheden plakken? De toekomst zal het uitwijzen.
Omaverweg begint deel II woensdag als ze weer in het vliegtuig stapt en naar gezin 3 toe gaat- in Australië! Kijken wat ik daar aantref en beleven zal. Na die ervaring zit mijn reis er bijna op. Nog een paar dagen genieten en dan begint mijn spaaraktie opnieuw
fijn dat je tot dienst en support kunt zijn Anita, geniet van het samen zijn!
ReplyDelete