Oma zijn. #2 Mam, Ik heb een nieuwtje

Scroll down for the English version below

Herinneringen ophalen. Het jaar 2017 loopt ten einde. Door een bericht van een kennis uit vroegere jaren dook ik in mijn verzameling "niet ingeplakte foto's". Zo'n doos waarvan je denkt, waarom bewaar ik ze? Tegelijkertijd ben je blij want er is altijd wel een kiekje die een herinnering oproept die dierbaar is. Herinneringen. Momenten die je oproept of die zomaar in je gedachten schieten. Soms heel onverwachts, soms opgetrommeld door een woord, gevoel of moment die een herkenbaar iets met zich meebrengt.

 Oma worden, oma zijn. Wie herkent nog het gevoel toen je moeder werd? Vooral die eerste keer? Nou kan ik zeggen dat oma worden ook een bijzondere gevoel met zich meebrengt. Dat overviel mij wel moet ik zeggen. Op diverse manieren heb ik de 'eerste keer' meegemaakt.

De eerste 'oma beleving' was een jaar nadat mijn zoon naar Australië was 'verhuisd' om daar als boer aan de slag te gaan. Naar Australië gaan vanuit Nieuw Zeeland was gewoon verhuizen niet emigreren. We hielden regelmatig contact met de mogelijkheden van toen ( 1997-98). Telefoneren was niet zo duur en regelmatig belde wij ook met elkaar. Op een dag belde hij en na een kort hallo hoe gaat het, zei hij, " Mam ik heb een nieuwtje." Ik vermoede een verliefdheid, een vriendin, nieuwe baan of dat hij terug zou keren. Nee, zo 'licht' was de berichtgeving niet. Hij had niet alleen een vaste relatie- Ik werd opslag oma van twee kleine schatten van jongetjes. Zomaar. Ik was oma. Geen voorbereiding, geen sokjes breien, geen maanden aftellen. Plotsklaps was ik oma.

Vreugde, verwarring, zorg, liefde, nieuwsgierigheid. Er kwam een fax binnen- die had hij blijkbaar klaarstaan. Een foto met hem, zijn liefje en de twee jongens. Met daarbij het bericht, " oma dit zijn wij!" Boem! Bats! Natuurlijk ben je blij voor je kind. De liefde van zijn leven had hij ontmoet. En dat is zij nog. Wat een schat van een schoondochter heb ik. Wat leuk om die twee jongens te mogen leren kennen, mee kroelen, verwennen en als mijn kleinkinderen claimen. Ik ben een bevoorrecht mens.

Deze manier van oma worden wordt onderschat door diegene die het niet zo meemaken. Het kleinkind is dan wel geen 'vlees en bloed' verwant maar desalniettemin ontzettend gewild en geliefd. De emoties, liefde en zorg zijn onvoorwaardelijk. Het kan dan wel wat verder van 'je bed' staan, toch kruipt de liefde waar het gaan wil. Het is niet tegen te houden. En waarom zou je dat ook willen?

Ik ben trots op mijn twee 'plots verschenen' kleinzoons waarvan ik er een veel te vroeg heb moeten missen door een noodlottig ongeval. De pijn zit diep en het verdriet is er niet minder om. Oma zijn, een bevoorrechte positie in het leven waar ik ontzettend dankbaar voor en trots op ben. Ik werd vanaf dat moment Omaverweg! My leven en mijn role daarin had een kleur erbij gekregen.

Memories. A lifetime of them stored in my heart. Some memories are well hidden. Precious as they are.  They can be brought to mind when a word, a mention of something or by seeing a photo that those memories come rushing back. That emotions are revived, the imagination conjures up images that have long faded into the background. As the year 2017 comes to a close, I came across an old acquaintance. Having one of those boxes with unsorted photos I dived in and found something that triggered even more memories. Photos sent to me by my son who was living in Australia at the time in the late '90's. He had left New Zealand to start up his farming career in Australia.

Even though the means were limited in comparison to today, we kept in regular touch. Phone calls were the easiest of means and a fax meant your letter wasn't dependent on a postal system which wasn't always efficient. One day the phone went. It was my son and after the first pleasantries he said, " Mum, I have something to tell you." I fell silent in expectation to hearing he may have found a girlfriend, new job or that he may be coming home. None of those. He announced that I had become an oma. That there were two little boys who I could now claim as grandsons. That he had found the love of his life and with it came these two mini people that he had the joint privilege of caring for.

I was OMA! The love of his life is still my gorgeous and lovable daughter in law to this day. I felt honoured to be given the title 'oma'. I know, they were 'instant' grandchildren but my love for them was none the less genuine and pure. My joys and worries as real as those of other omas. Not being 'of blood' didn't make me feel any less oma. How privileged and blessed I was. My son, a stand in 'dad'. Amazing.

I am proud of my two instant grandsons. One of whom I've had to loose far too soon due to a fatal accident. The pain and sadness are real and ever present. Being oma doesn't only mean the fun bits. I feel privileged to carry the title, joys and the responsibility that comes with the task. I can only hope I do it well.

Being oma. A dream come true. I have 9 grandchildren, 8 to cuddle and one etched in my heart - all whom I love equally and am proud of each in their own way. Different personalities and talents but only one 'oma'.

When I replaced the receiver after that phone call I realised - I had become "omaverweg'. My life had changed for good.

Oma zijn #1.