Oma zijn. #3 Als het maar blauw is!

Scroll down for the English version.

Het was even wennen. Het woordje oma zien op de verjaardagkaart. Toch gaf het een warm gevoel. Ik had de jongens alleen op foto's gezien en nog niet gekroeld of zo. Afstanden doen wat met je. Je groeit 'gewend' dat iemand er is in je leven maar door die grote afstanden blijft het een mysterie. Hoe klinken ze, ruiken ze, lopen ze? Allemaal onbekende gewaarwordingen die een deel uitmaken van iemand 'kennen'. Toch groeide mijn liefde voor die twee nieuwe mensenlevens die ik cadeau hebt gekregen.

Mijn dochter, de oudste van de 3 had wel een stabiele vaste relatie maar was nog niet aan moederzijn toe. Haar woorden. De jongste al helemaal niet. Die was nog zonder vaste relatie. Dus het volgende mooie gebeuren in mijn oma bestaan gebeurde toch weer in Australië. "Mam, er komt een kindje bij, wij krijgen een baby!" Ja hoor, echt waar. Ik stond te trillen op mijn benen. Mijn zoon zou voor het eerst het vader zijn op een hele andere manier beleven. Ik hoorde allemaal mooie geluiden van mijn schoondochter over hoe hij zo'n lieve stiefvader was en goed met de jongens om kon gaan. Nu kon hij van dag 1 zelf ervaren stap voor stap hoe vaderschap zich ontwikkeld.

Het waren zware tijden. De zwangerschap verliep moeizaam en ook was het in de periode dat mijn vader, die pas 74 was, te vroeg zou komen te overlijden en zijn eerste achterkleinkind niet meer zou leren kennen. Ik zweefde tussen blijdschap en rouw tegelijk. Mijn zoon en schoondochter maakten nog een onverwachte snelle vlucht om toch nog afscheid van mijn vader te kunnen nemen maar helaas, tegelijker tijd dat zij op het vliegveld aankwamen- stierf mijn vader. Mijn zoon was ontzettend verdrietig. " Mam, ik wilde zo graag dat opa een kruisje op mijn kindje had kunnen maken." Mijn vader gaf de kinderen ( en wij toen we klein waren) een kruisje op het voorhoofd voor slapen gaan). Mijn zoon zijn enige troost was dat mijn vader wist dat er een kleinkind kwam en hij had de echo foto gezien.

De vlucht werd door het medisch team van het ziekenhuis in Australië niet echt aangeraden maar wel begrepen - en bij thuiskomst na de begrafenis werd mijn schoondochter meteen weer opgenomen tot de geboorte. Wat een zware tijd- wat eigenlijk een mooie en vrolijke periode hoorde te zijn. Mijn vader stierf in mijn bijzijn op 4 november en 8 maart zag mijn kleinzoon het ligt in Australië. We wisten dat het een jongen zou worden en zijn tweede naam is ook ter ere van mijn vader.

Ik wilde eigenlijk helemaal niet weten van 'welk geslacht' het kindje was die mijn schoondochter bij zich droeg. Liefst was het een verrassing gebleven maar in de omstandigheden snapte ik het wel. Mijn vader werd hierover ingelicht en daar ging het om. Ik hoorden het per definitie niet direct omdat ik mijn zoon vroeg om het geheim te houden voor mij. Toen ik melden dat ik aan het breien was geslagen vroeg hij, " mam het is toch wel blauw he?" tJa, die grappen heeft hij ook van mijn vader mee gekregen in zijn DNA.

Mijn kleinzoon word dit jaar 18. Hij was een millennium kindje. In april komt hij naar Nederland om bij zijn oma te logeren en Nederland te leren kennen. Ik ben zooooooooo blij en verheug mij zo erg hierop. Na deze zwangerschap is mijn schoondochter nog een keer zwanger geweest. Met bijna fatale afloop. De 3 jongens die zij ter wereld heeft gebracht waren haar trots en vreugde. Dat zij er een vroeg moest missen is een treurig iets waar iedereen mee leert leven. Wij vieren het leven en proberen op onze eigen manier het beste ervan te maken. Want dat zijn wij elkaar en het leven schuldig. Niet iedereen krijgt die kans. Oma worden- en oma zijn. Het heeft zoveel kanten.

It took a bit of getting used to. Seeing the title 'oma' on my birthday card. It did provide me with a sense of warmth and love for these two boys whom I hadn't cuddled yet but embraced in my heart. There is an acceptance that they exist but without the experience of their smell, their sound or how they move. Photos are so static yet a wonder to behold. Now with video conferencing via Skype etc 'omas ver weg' are at least able to get more impressions of their wee grandchildren. Despite the distance I learnt to grow to love my two lively presents.

It was a trying time, those months. The pregnancy brought with it some worrying times and it was also in that period that my dad became ill, only 74 years young, became ill and subsequently died. He sadly didn't get to see or get to know his first great grandson. Although my son and his wife made a rushed visit to New Zealand my dad died the same moment as the plane hit the tarmac. Great sadness for all. My son so wanted his opa's blessing for his child. It wasn't to be. The only tangible evidence my dad had had though was the echo photo. And he knew beforehand that it would be a great-grandson in every way. My grandson bears my dad's middle name.

Even though I had rather not known what gender the baby had during the pregnancy I understood my son and his wife's wish to do so. My dad knew there was a great-grandson in the making. My wish was less important at this stage. However my son had a sneaky way of telling me without actually saying it. I let on I was busy knitting when he replied, " oh mum I hope it's something blue!" His sense of humour is definitely something he inherited from his opa. He certainly shares that gene.

The flight to New Zealand held it's dangers, yet all thankfully went well. After the funeral and their return home my daughter in law was admitted to hospital where she stayed till the birth. It was such a emotional rollercoaster time for us all. Happiness and grief rolled into one. With much relief and joy we welcomed my grandson into this world and have enjoyed his presence ever since. And with great joy I await his arrival in april when he comes to stay for 8 weeks learning all there is to know about his Dutch heritage and European influences. My excitement knows no bounds. I've had to promise my daughter in law I'll take good care of him..... well that's a given.