Oma zijn. #4 Mijn dochter wordt moeder ( dutch version)

Ik was een jonge moeder. Op mijn 19de gebeurde het wonder dat mijn dochter ter wereld kwam. Moeder wilde ik altijd al worden, vanaf kleins af aan. Er leek mij niets boven dat. En ik had gelijk. Er gaat niets boven moeder zijn- voor mij althans. Bij niet iedere vrouw gaat die wens in vervulling. Ik kan mij geen voorstelling maken van dit gegeven. Hoe ga je ermee om? De een weet het leven om te zetten- de ander blijft het gemis voelen, en weer een ander kijkt naar alternatieven. Ik weet dat ik een gezegend mens ben wat dat betreft.

Dan komt er zo'n klein hulpeloos mensenleven aan en je doet zo goed en kwaad als het kan, je stinkende best om jouw kind een goed leven te geven. Om met liefde, zorg en toewijding dit kindje op te voeden. Om het kind te bewapenen met alles wat zij/hij nodig zal hebben om als volwassenen hun eigen weg in te kunnen slaan.

Het loslaten, het van afstand bekijken hoe dit leven zich verder ontwikkeld. In het begin zo ontzettend moeilijk maar geleidelijk aan weet je, je hebt je best gedaan. Nu moeten ze zelf verder. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot toch is dat niet erg. Zo leren mensen zich te weren en ontwikkelen. Hoe ga je met tegenslag of succes om? Stapvoets komt er een prachtig mens tevoorschijn waarvoor jij gedeeltelijk verantwoordelijk voor bent geweest.

Wat een leuke partner denk je, wanneer je voorgesteld wordt aan hun lief. Nou ja, dat dacht ik wel. En dat was en is hij ook. Mijn dochter is smoor verliefd. Hij ook op haar. Ze wonen al gauw samen. En dat doen ze nog. Na een aantal jaren zijn ze getrouwd en het ziet er nog steeds net zo verliefd en stabiel uit als in het begin. Ze hebben nog geen echte kinderwens. Willen van het leven genieten.

In 2004 komt het hoge woord eruit. Ik woon inmiddels niet meer in Nieuw Zeeland maar ben al een aantal jaren terug in Nederland. Nu weer een telefoontje. Dat komt er nou van als je ver weg woont. Je bent niet ter plekke om zoiets van heel dicht bij mee te maken. Eind van dit jaar wordt haar eerste kindje verwacht. Mijn dochter wordt moeder. MIJN DOCHTER WORDT MOEDER!

Ze is zwanger. Ik zing van binnen tegelijkertijd huil ik. Nooit zal ik dat buikje van dichtbij meemaken. Ik zal het schoppen niet voelen, de veranderingen in haar lijf niet zien gebeuren. Ik zal niet bij de geboorte zijn- zelfs niet ergens in de buurt ervan. Vreugde en verdriet worstelen met elkaar om de voortouw te nemen. Ben ik blij? Natuurlijk! Doet het pijn? Uiteraard! Kan ik ermee omgaan? Moeilijk maar het moet!

De opmerkingen rondom zijn wisselend en veelal niet echt behulpzaam. Er zijn mensen die het niet kunnen laten om te zeggen, " nou ja, je hebt hier zelf voor gekozen" en weer anderen die zeggen, " goh meid ik begrijp het ( mijn gevoelens), terwijl hun kinderen nog thuis wonen, niet zwanger zijn of dat ze zelfs bij de geboorte van hun eigen kleinkinderen waren. Dan KAN je het niet begrijpen. Maar ik snapte en waardeerde het medeleven wel hiervan.

De dag van de geboorte kwam net in de vroege ochtend voor vertrek naar Aachen met een groep vrienden naar de kerstmarkt. Het telefoontje van schoonzoon, "mam, we hebben een dochter. Ze belt je straks als ze even heeft geslapen. Het was aan zware nacht. OK?" Natuurlijk ok. Met mobiel in mijn hand zat ik in de auto...wachten op die stem. Van mijn dochter die net moeder was geworden.

Er ging 24 uur voorbij. Het kroop zo langzaam. Ik kon niet genieten. Nergens van. Waarom hoorden ik niks. Toen mijn kleindochter ong 30 uur oud was kwam eindelijk HET gesprek waar ik op had zitten wachten. Er was wat misgegaan en mijn dochter moest aan de bloed transfusie. Ernstig ziek was ze geweest. En ik wist van niks. Wat een opluchting om haar eindelijk te horen. Om op de achtergrond dat zacht gehuil van haar dochtertje. Ik liep op wolken en liet een diepe zucht van verlichting. Ik was voor de 3de keer Omaverweg geworden en mam en baby maakten het goed. Oma eindelijk ook! Een kleindochter- de eerste!