Waar is nou DOWN UNDER?

Ik hoor het vaak zeggen - Down Under is Australië. Ja, toch?

Down Under betekend ONDERAAN. Onderaan wat? Onderaan de wereld bol.

En daar als verste weg ligt Nieuw Zeeland. LINKS iets BOVEN Nieuw Zeeland ligt Australië.

Nieuw Zeelanders EN Australiërs noemen hun werelddeel 'Down Under'.

Wat mij ook is opgevallen ( nou ja al jaren) is dat zowel in Down Under als in Nederland - ontbreekt er veel kennis wat betreft informatie over de betreffende landen. Ik werd gevraagd of ik kennis had aan een familie in Denemarken (?) en in Nederland zijn er veel mensen die denken dat Nieuw Zeeland een eilandje is van Australië die er maar een beetje onderaan bungelt.

Nieuw Zeeland ligt niet IN of NAAST Australië maar er ligt een behoorlijke plas water tussen. Niet eentje die je kan zwemmen zoals het kanaal tussen Frankrijk en Engeland. Of de overtocht van Hoek van Holland naar Engeland. Ze liggen een behoorlijk eind uit elkaar. De vlucht Auckland naar Sydney alleen al is zo'n 2 en 1/2 uur vliegen. Kijk eens waar je vanuit Nederland dan al bent! Wij zitten in anderhalf uur in Italië.

Australië en Nieuw Zeeland hebben een concurrerende relatie met elkaar. Gaat in goede harmonie - maar.....!

In sport zijn ze fanatieke oppositie van elkaar. De grappen zijn dan niet van de lucht. Speelt Australië tegen Engeland of anders, dan zal Nieuw Zeeland voor Australië knokken, en anders om. Dit fenomeen kennen wij in Europa ook. Belgen tegen Nederlanders om maar een voorbeeld te noemen.

Men emigreert niet naar Australië vanuit Nieuw Zeeland maar verhuisd. Toch is het wisselen van landen geen verhuizing maar emigratie. Ik heb 2 kinderen die in het land van hun geboorte wonen, Nieuw Zeeland, en ik heb een zoon in Australië wonen. Hij 'verhuisde' in '97 daarnaartoe.

Van mijn 3 kinderen snapt hij als geen ander hoe tegenstrijdig emoties kunnen zijn wat betreft waar iemand zich 'thuis' kan voelen. Ook hij is nu diep geworteld in Australië terwijl hij ook zijn familie en vrienden mist. Eenmaal op bezoek 'thuis' ontspant hij en voelt hij zich helemaal thuis. Om na een paar weken weer 'naar huis te gaan'.

Hij zit thuis tussen twee vuren als de Wallabies ( AUS)  tegen de All Blacks ( NZ) spelen. Gelukkig gaat dat niet hart tegen hart, maar zo af en toe kijken zoon en moeder wel in de ander kamer ;-) om elkaar niet dwars te liggen met hun gejuich.

Mijn bezoeken zijn dan ook naar 'Down Under' en dat vergt planning. Ik wissel de aankomst af. Eerst NZ dan AUS of eerst AUS dan NZ. Het scheelt enorm wat betreft kosten- zonder stopover zou ik minder lang hoeven sparen. Ik kijk wel eens met weemoed naar All You Need is Love. Dan denk ik, oooh een betaalde reis, dat zou wat zijn. Maar ik bof dat ik het tot nu toe hebt kunnen doen. Al mijn dubbeltjes gaan in de reisspaarpot.


Wat mijn ALLERGROOTSTE WENS is, dat ze ALLEMAAL hier komen. In EEN klap. Mijn kinderen en kleinkinderen allemaal samen met oma ( en opa Leen) in Nederland hun eigen roots te kunnen ontdekken. Maar daar heb ik al eens over geschreven. Dromen mag toch?

Fijne dag allemaal.

Omaverweg

Een rondje fietsen

De wolken breken open, het blauwe hemeltje komt weer tevoorschijn. De temperatuur is heerlijk. Super goed om in te fietsen en te genieten van de koelte van de lucht op mijn blote armen en op mijn gezicht. Ik fiets met een buur. Zij en ik hebben dit nu al twee keer gedaan en het bevalt uitstekend. een keer in de week eventjes een rondje.

Wij, mijn man en ik, wonen nog maar kort in dit appartement gebouw. We leren steeds meer mensen kennen - en met deze buur en haar man kan ik het ontzettend goed vinden. Wij genieten van elkaar.

Mijn buur is ook een omaverweg. Het komt steeds vaker voor.

Langs de rivier, over bruggen en hobbelend over kinderkopjes. Hoe Hollands kan het zijn? De gevels bekoren mij nog steeds...ik moet oppassen dat ik niet op de stoep, of erger nog, op straat beland. Ik kijk mijn ogen uit.

Dordrecht, Koningsstad van 2015. Ja toch? Heeft u het ook gezien op tv - op Koningsdag? Mooi he? Nou bof ik, want ik mag er wonen.

Terwijl ik fiets flitst het door mij heen - oh wat zou ik met mijn hele stoet kinderen en kleinkinderen hier willen fietsen...allemaal. Wat zou dat een bekijks krijgen ook. Kinderen in alle soorten en maten - ouders en oma en opa. Wat een lol zouden we beleven. Een geklets en gelach. Ik beeld het me helemaal in.

Ja, en dan is de realiteit er weer. Ik klets met mijn fietsgezel en ben weer terug in de werkelijkheid van vandaag.

We genieten van een kopje koffie 'met wat erbij'. Ach we moeten toch nog een eindje fietsen. "Dat fietsen we er wel weer af" zeggen wij lachend tegen elkaar.


We komen thuis net als er wat miezerige druppels uit de als maar grijzer worden lucht valt. Net op tijd. Terug gaan de fietsen in de schuur tot ze weer nodig zijn.

Toch word ik blij van de gedachten dat ik over een week of 6  in ieder geval een deel van mijn kinderen en kleinkinderen Dordrecht kan laten zien - gevels en al. En meer dan waarschijnlijk - met wat lekkers erbij.

Ook goedemorgen

Heerlijk geslapen- en als ik om half 7 de huiskamer in loop en naar buiten kijk, glijden er al bootjes over het gladde water. Wij wonen aan een 'binnenwater'. Toegang tot het Hollandse Biesbosch en ook richting een sluis.

Het weer is stabiel, zacht briesje- zonnig en kalm. Ik voel me gezegend.

Water opgezet voor mijn thee en twee beschuiten gesmeerd, kaas erop. Mijn ochtend dank aan God al gezegd.. en nu tijd om even stil te staan bij dit prachtig moment van de dag.

Er komt meer leven in de brouwerij om me heen. Fietsers over het fietspad, wandelaars met hun hondjes die een ochtend wandeling maken. In de verte raast het verkeer richting werk of afspraken. Ik heb daar geen geluidsoverlast van - maar wel de pret om er naar te kijken.

Een van mijn ochtend rituele is mijn iPad of iPhone controleren. Je weet maar nooit.

Ik ben omaverweg - en het kan wel zo zijn dat terwijl ik sliep dat er een berichtje is binnengekomen.

Mijn ochtend kan niet meer stuk. Een foto maar liefst. Van drie hummels die met volle aandacht koeien aan het bewonderen zijn in de wei recht voor hen. Prachtig gezicht.

Leeftijd 4,3,2. Drie mini mensen.

Het scherm blijf voorlopig open staan - ik ga buiten op balkon zitten en drink de twee uitzichten in - die van het water en de lucht samen met mijn drie hummels.

Daar wordt een omaverweg nou ONTZETTEND blij van.

Mee denken - mee doen - mee genieten

Hallo lezers

De tijd vliegt. Nog een paar weekjes en dan is mijn dochter met haar man en drie kinderen dichterbij dan ooit. Ze komen naar Europa.

Toen mijn man en ik in oktober 2013 in New Zealand waren beloofde mijn schoonzoon ons dat hij er voor zou zorgen dat hij samen met mijn dochter en de kinderen een bezoek zouden brengen aan Nederland- aan ons. Hij heeft de belofte waargemaakt en in de herfst is het zover. Dit zal de eerste keer zijn dat mijn dochter mij meemaakt in het land van mijn geboorte. Ik vind dat bijzonder.

In april 1971 begon ik aan mijn leven in New Zeeland. In juli 2000 pakten ik mijn leven weer op in Nederland, het land van mijn voorouders. Nu komt een van mijn 3 kinderen naar Nederland om te zien hoe ik hier woon en 'pas' zeg maar. Want daar kan zij zich uiteraard geen beeld van maken.

We gaan naar de markt, Biesbosch, Kinderdijk, fietsen en krotketje eten. We zullen op kinderkopjes wandelen en gevels bekijken. Een hele lijst van mogelijkheden ligt al klaar. Er zullen velen weggestreept worden en ook veel overblijven waar we geen tijd voor hebben. Er zal patat gekocht worden en op tafel komen en vla in de koelkast ( waar mijn schoonzoon gek op is). Een bezoek aan een pannenkoek restaurant zit er dik in en het vooruitzicht naar de Efteling te kunnen met mijn kleinkinderen vult mij met vreugde van de bovenste plank.

Ook belangrijk zal het bezoek zijn aan verschillende plekken die bijzonder zijn voor onze familie. Als het een beetje meezit wil ik haar naar mijn geboorteplek brengen. Zelf heeft ze ook een paar wensen die ik graag in vervulling zie gaan. Hoe lang hebben we - nou echt niet lang genoeg. Ja, mijn dochter is al eerder in Europa geweest waaronder Nederland. Dat was jaren geleden, met haar toenmalige vriend die nu haar echtgenoot is en vader van hun 3 kinderen. Toen woonde ik nog in New Zealand. Ze voelde zich er meteen 'thuis'. Een paar herinneringen ophalen zal geen kwaad.

Ik heb mee mogen denken, ik mag meedoen en ik zal zeer zeker mee genieten van alles wat we beleven zullen die kostbare dagen.

Ik ga een aftelkalender maken- net zo een als mijn kleinkinderen hebben. Ik voel me ook als een kind die met smart op cadeautjes avond wacht.

Lieve groet van 

Omaverweg.

Thomas the Tank Engine

Wie kent hem niet....dat treintje! Dat schattig treintje die met zijn vrolijk gezicht voorbij raast.

Mijn kleinzoon van 2 ( vandaag - hiephiep hoera) is er helemaal weg van.

Ik heb een tijdje geleden al ondergoed gestuurd met Thomas de Tank Engine er op. Hij is zo trots en wil nu geen luiers aan.... goed zo kleine! Ga jij maar lekker oefenen op die wc. Gezonder en scheelt aan schade van het milieu en de portemonnee. Met 3 kinderen in bijna net zoveel jaren, ze zijn nu 4-3-2, stonden de pakken overal opgestapeld. Nu alleen de jongste nog - en die is al een behoorlijk eind aan het zindelijk worden.

Vandaag is hij dus 2 en heeft hij net de kaarsjes uitgeblazen. De taart was schatig. Zelf gemaakt en gedecoreerd. Knap hoor van die twee ouders. Met hun handen vol.

Moeder werkt full time als juf en papa is thuis papa met weekend klusjes als dakbewerker. Zijn vorige baas liet het afweten - dan zit je zonder werk en inkomsten. Dat ze de rollen zo goed hebben kunnen omruilen en verdelen is geweldig.

Zoonlief heeft thuis als kind al leren koken en voor zichzelf zorgen...nu kan hij die kunstjes in praktijk brengen. Handig zo'n papa die bakken, wassen en vloeren aanvegen kan. Laat staan bedden opmaken, kinderen vermaken en verzorgen en eten koken. Wij vrouwen vinden dat over het algemeen 'gewoon'. Toch is het een hele verantwoordelijk en veelomvattende taak.

Ik weet dat er meer mannen zijn die ook thuis papa's zijn - en geweldige ook, en ik weet ook dat er thuis mama's zijn en werkende mamas en papas. Ik weet het! Mijn schrijven kan alleen maar gaan over wat mij aangaat en ik ervaar. Dus mensen, ik snap dat elke situatie anders is - dit is de situatie van mijn zoon en schoondochter en ik ben er trots op.

Doordat ik op zo'n grote afstand woon - is het versturen van post wel eens lastig - om het maar niet over de kosten te hebben. Zonde van het geld denk ik wel eens. Omdat ik ook 'connecties' heb Down Under heb ik net een verrassing geregeld.

Mijn vriendin die volgend jaar naar Nederland op bezoek komt - gaat een Thomas de Tank Engine dekbedsetje en handdoek regelen. Nou ja, gaat regelen, ik had het verzoek nog niet gedaan of ze had het al besteld. Leuk he? Dit gaat ze dan zelf brengen.

In juni wanneer ze hier komt heeft ze dan al euros in haar portemonnee want dan krijgt ze het zo terug betaald. Leuk he? Goed opgelost.

Mijn dag kan niet meer stuk. Drie kleuter stemmetjes rommelen nog door mijn hoofd- de stem van de papa en mama ook. Het cadeau werd geregeld nadat ik hoorde dat het eenpersoonsbed klaar stond in zijn kamer om gebruikt te worden. Zo kan ik heb elke avond 'instoppen' - met mijn dekbed over hem heen en het kussen onder zijn hoofd.

De zon schijnt - deze omaverweg is blij!

Een brief aan alle oma's

Datum: dinsdag 4 augustus 2015

Plaats: Aan mijn bureau

Onderwerp: Kleinkinderen



Lieve oma's overal...(of je nou ver weg woont of dichtbij)

Het is toch een wonder?

Te horen krijgen dat er een kleinkind op komst is.

Van mijn zonen - dat gevoel was warm, vol emotie en blije 'verwachting'. Vader ook oh zo trots en blij. Die mannen, dat gevoel konden ze nu delen. Niet alleen waren ze nu vader en zoon maar ook vader. Ik ben trots op mijn zonen - die ouders zijn geworden. En goede ook, daar was ik van overtuigd. En dat hebben zij al die jaren wel bewezen.

Van mijn dochter was het toch even anders maar niet minder bijzonder.
Je oudste kind die zelf een kind gaat baren. Een God's geschenk. Ik kon mij in haar situatie plaatsen. Ik kreeg allerlei emoties te verwerken. Op een of andere manier reageerde mijn lichaam mee.

De zorgen tijdens de zwangerschappen, de onverwachte complicaties, de gezondheid van de aanstaande moeders en het besef van de vaders dat ze op de grootste verandering van hun leven stonden. De verantwoordelijkheid en het nu moeten delen voor de aandacht van de vrouw die ze lief hebben - wetend dat het zo hoort en toch beetje nerveus denkend, "zal ik het goed doen, dat zorgen voor....?"

Oma's overal zullen wel vergelijkbare ervaringen gehad hebben. Natuurlijk verschilt het van kind tot kind en baby tot baby en vader tot vader. Maar in grote lijnen, herkenbaar volgens mij.

De geboorte, de hoop op een gezonde baby en goede verloop geboorte. Dat moeder het goed maakt en aansterkt, dat het kindje groeit en bloeit.

Of de angsten als het niet loopt zoals gehoopt. De korte vreugde en het aanhoudende verdriet.

Ik weet niet hoe andere oma's dit hebben ervaren. Ik kan alleen over mijn ervaringen schrijven. Het verlies van een kleinkind is zwaar. Je wilt niet 'zielig doen' want de ouders hebben zo'n intense verdriet. Toch hebben opa's en oma's dat ook. Maar met wie deel je dat? Voor je kind blijf je sterk.

Ik heb 9 kleinkinderen, eentje daarvan heeft zijn leven al volbracht. Hij mocht 17 jaar worden. Het was een zware zwarte dag toen het telefoontje kwam. Ik blijf zeggen dat ik 9 kleinkinderen heb. Er zijn 8 om te knuffelen en een om te herdenken. En dat 'went' om er zo over te denken.

Mijn schoondochter en zoon - en de twee jongens maken het 'naar omstandigheden' goed. Ze hebben de draad van het leven opgepakt. Er wordt weer gelachen en genoten, altijd wel met een kanttekening.

Het zijn zware jaren geweest in dit gezinnetje met ook nog het verwerken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en het bijna overlijden van mijn schoondochter. Alles in het level zo fragiel, zo bros en toch zo'n wonder.

Oma's ( en opa's) wat is deze rol in het leven toch bijzonder. Ik voel me enorm bevoorrecht om dit mee te mogen maken. Net als ouderschap is ook het 'oma zijn' een wonder en niet voor elke vrouw weggelegd. Niet elke vrouw wordt moeder, niet elke man een vader.

Ik voel me gezegend - ondanks de verdrieten, ondanks de zorgen, ondanks de afstand.

Oma's, geniet van elk moment dat het u gegeven is om 'iets' te mogen doen of ervaren met uw kleinkind(eren). Het zijn parels.


Liefs

Oma ver weg

Plannetjes maken

Hoewel ik probeer om niet al te ver vooruit te plannen, is het wel erg leuk om iets in het vooruitzicht te hebben.

Het plezier van een beleving zit ook in de voorbereiding.

Dus, toen een van de grote supermarktketens een actie hadden voor kortingskaartjes voor de Efteling - ben ik ze gaan sparen.

Want, het zal je maar gebeuren dat er bezoek komt!

Het zal je maar gebeuren dat je zelfs met kleinkinderen leuke dingen kan gaan doen.

Misschien zelfs dat je een 'vakantie' kan plannen met je kleinkinderen.


Ja, we zijn aan het plannetjes maken.

Als alles loopt zoals we hopen dat het loopt en daar gaan we vanuit.

Dan hangt de vlag uit op ons balkon - en mogen wij mijn dochter, mijn schoonzoon en drie van mijn kleinkinderen verwelkomen.

Hier, in NEDERLAND!

Ik ben nu aan het aftellen - nog 11 weken.

Dan gaat het gebeuren, een zegen beleven om samen met een van mijn kinderen hier een poosje 'gezin' te zijn.

Oma dichtbij.

Op de fiets, naar plekken die wij, mijn man en ik, regelmatig bezoeken zodat zij een beeld krijgen wat ons bezig houdt. Pannenkoeken bakken, varen in de Biesbosch, beschuit met hagelslag en pikkeltjes kaas eten. Een park hier en daar bezoeken. Familie uitjes.

Ik heb er ZO'N zin in.

Verder vooruit kijken ga ik niet doen.

Want dat betekend al inleven dat ze afscheid gaan nemen.

Die gedachten parkeer ik zo lang mogelijk.

Ik weet dat het gaat gebeuren maar het gaat niet overheersen.

Nu - de voorpret. Dat geeft energie en daar moeten wij 'oma's ver weg' het van hebben.

Een jarige vandaag

Er is er een jarig hoera hoera

En via FaceTime was ik er eventjes bij

De taart zag er uit om te smullen

Die zal wel veel buikjes vullen

Ik kon alleen maar kijken

maar zelfs dat is toch heel fijn.

Te weten dat de kinderen

mij er wel via Internet bij betrekken

Want dat geeft toch minder pijn

Ze beseffen dat ik wel liever

Er echt bij had willen zijn

Vandaag vier ik mijn kleindochter haar verjaardag

En zelf bak ik dan ook een taart

Ze weet dat ik veel van haar hou

en was ook blij  met haar kaart

Haar cadeau heeft ze ook nog ontvangen

Dat regelt mijn dochter voor haar

Want met de post iets sturen

Nou dan ben je nog lang niet klaar

Die doet er zo lang over

Dat het maanden onderweg is

Er zweeft nog van alles in de ruimte

Wat nooit op hun adres aangekomen is.

LANG ZAL ZE IN GELUK EN GEZONDHEID LEVEN!!

_ oh ja, nog even dit

Op de dag zelf 9 jaar geleden

Was ik er gelukkig wel bij.

Hoe ver is ver?

Nou is in mijn geval - oma ver weg, wel ERUG ver weg!

Maar dat is niet bij iedereen het geval.

Sommige oma's ( en opa's) wonen wel in het zelfde land maar de afstand tussen het ene adres en het andere kan moeilijk te overbruggen zijn.

Dat kan te maken hebben met gezondheid

Vervoer

Geestelijke welzijn

Werk

- of andere omstandigheden waardoor dagelijks, wekelijks, maandelijks of zelfs jaarlijks bezoek niet of nauwelijks mogelijk is.

En dat kan iedereen overkomen.

Nederland kan wel in oppervlakte klein zijn - maar afstand is afstand.
Van Harlingen naar Valkenburg is ook een afstand! Van Vlissingen naar Groningen ook. Van Oortjeshekken naar Schiermonnikoog ook!

Europa - ja we kunnen met de auto zowat alle landen bereiken- dat wil niet zeggen dat het ook aan de mogelijkheden ligt.


Ver weg is betrekkelijk.

Stel, en dit is niet onmogelijk, dat je in de  zelfde stad woont, maar door omstandigheden zijn de kleinkinderen toch VERWEG!

Ook dat kan.

En dat is erg, heel erg. Om het maar niet over hoe pijnlijk dat kan zijn, te hebben.

Som botert het gewoon niet met schoondochter of -zoon of zelfs met je eigen kind.

Dat maakt bezoek wederzijds niet onmogelijk maar wel moeilijk.

Ik stuur ansichtkaarten. Van alle plekken die ik bezoek. Kaarten van bloemen, en paarden, van dinosaurussen en prinsessen. NLPost heeft wat aan mij - ik maak gebruik van hun 'service'. Zo goed en kwaad als dat gaat.

Op deze manier krijgen de kinderen ook iets tastbaars - want een FaceTime gesprek of Skype is wel leuk- maar daar hou je als oma behalve een glimlach en herinnering, verder niets aan over. Een kaart kan je kleinkind vasthouden, tegen hun gezicht aan houden en aan de slaapkamer muur ophangen.

Ik probeer zo het Ver Weg te overbruggen. Ik neem ze mee, naar de stad, op vakantie naar de dierentuin. Ik geniet ook op het moment dat de kaart door de gleuf van de brievenbus gaat. En zij, als de kaart op hun matje valt.

Afstand - hoe ver is ver?

Voor die oma's die ver weg wonen

Een poos geleden sprak ik een wat oudere mevrouw die jaren geleden, na het overlijden van haar man, besloten had om in een warmere land te gaan wonen.

Dit was bevordelijk voor haar en haar gezondheid en ook gaf het haar een doel. Iets op te bouwen. Ze kreeg er energie van. Ja, het was ook emotioneel en vermoeiend en beetje spannend.

Haar kinderen alle drie getrouwd, druk met werk, carrières maken en hun sociale leven. Ze had het gevoel - dat ze de ruimte en mogelijkheid had om een leven op te bouwen zonder dat  ze op haar kinderen moest rekenen voor gezelschap en vooral hun tijd. Haar taak als moeder was volbracht in de zin van - nodig zijn voor adviezen en begeleiding. Natuurlijk hield en houd zij van hen - en zij van haar. Contact kan op zoveel manieren - en de kinderen kunnen in het warme land ook op visite komen.  Ze hadden geen van allen kinderen- reizen en de middelen waren aanwezig. Ook komt moeder regelmatig naar Nederland.

Nu is ze op latere leeftijd toch oma geworden. Wat  nu?

We ontmoeten elkaar 'toevallig'. Ik denk dat het zo moest zijn - want ik geloof niet in toeval.

We hebben er lang over gesproken - een oudere mevrouw met een wat jongere vrouw ( haha). Een vreemdeling met wie zij dingen kon bespreken zonder beoordeeld te worden. Vrij van voorkennis en invloed van anderen.

Na geluisterd te hebben heb ik mijn verhaal gedaan.

Dat vond ze nog al wat.

Aan het eind van het gesprek - zei ze " wat zullen er eigenlijk veel oma's zijn die met dit soort dilemma's zijn. Die zouden er wel wat aan hebben om je verhaal ook te horen. Toen ze wist dat ik een blogger was- kwam ze met het idee om hierover te gaan schrijven.

Ik heb het bij anderen neergelegd. Opeens kwamen er allemaal verhalen en namen van mensen naar voren die ook 'verwegoma's' waren. Het gekke was, dat ik zelf ook steeds meer mensen tegenkwam met 'verweg' verhalen.

Ik vraag nu aan jullie- lezers, als je een verwegoma kent - deel deze blog met ze en misschien hebben zij er ook wat aan. Voor welke reden dan ook dat oma's ver weg wonen - ze hebben het er soms
( vaak) ook moeilijk mee en ook soms ( vaak) niet.

Hun leven gaat door - net als dat van de (klein)kinderen.

Maar anders - en op afstand.

Ik omarm en bewonder Oma's ( en opa's)Ver Weg!