Drie gezinnen - drie drukke gezinnen - en 1 oma ver weg!

Druk druk druk

Jaja, ik kan mij nog best wel herinneren hoe het was met een huis vol kleintjes en de werkdruk die daarbij hoorde.

Het gebabbel, de vele slaapkamers opruimen, de school uitjes en bezigheden, broodtrommeltjes vullen, neuzen vegen, veters strikken, knopen aan naaien, was ophangen, haar borstelen, afwassen, stofzuigen, vloeren dweilen, boodschappen doen, verjaardagfeestjes bezoeken en regelen, sportdagen bijwonen, tranen dammen, toiletten schoonmaken, cadeautjes kopen, schoenen poetsen, nagels knippen, taartjes bakken, eten koken, aardappelen schillen, gebroken nachten, verhaaltjes voorlezen, vechter baasjes uit elkaar halen, lachen om niet grappige grapjes, poppenkleren wassen, bedden verschonen, nachtwaken bij zieke kinderen, oordruppels toedienen, badderen, pleisters op wondjes plakken, banden oppompen, regenachtige dagen vullen, lego bouwen, speelgoed ruimen, puzzelstukjes zoeken, ramen zemen, emmers koffie drinken, glaasje wijn erbij, vroege ochtenden, late avonden, smeken, lachen, inpraten, zakdoeken op voorraad, luiers (nog wassen niet weggooien), bloemen plukken, wandelingen maken, naar de kerk, naar de dokter, naar de speeltuin, naar et zwembad, naar de tandarts, naar de buurtjes, naar opa en oma.

Ach, het lijkt allemaal heftig en zwaar maar dat is het alleen maar als je zelf moe bent of de glimlach van een kind even niet ziet- maar het waren leuke (tropen ;-) ) jaren waarin ik zelf gegroeid bent als mens. Waar ik als oppas voor mijn broertje (nakomeling) was in de vakantie en pas heel later dat de kids oma en opa konden - want ook die woonden VER WEG!


En nu, nu zijn de rollen omgekeerd. Mijn kinderen doen alles wat daarboven staat en meer- ze hebben het druk - maar genieten tegelijkertijd - van het 'ouder zijn' , van hun kinderen, van hun leven zoals zij het beleven.

In de bijlage van de krant afgelopen weekend stonden verhalen van oppas oma's en opa's. 'tJa, dat raakt mij dan weer eventjes. Want dat ben ik niet - wat ik wel altijd had verwacht te zijn. Dan heb ik even een dip - niet een van 'ach was ik maar' - maar gewoon - even een trekje aan de gevoelssnaar die oma heet.

Slikken en monter doorgaan. Het is niet anders.

Het gevolg is wel dat ik dan naar elk kind een ansichtkaart op de post doe en ze laat weten - dat ik van ze hou en aan ze denk!

Gewoon - omdat ik dat ook DOE!

Mijn ochtenden - en de pingetjes!

Look oma- a sore foot,
I fell down the stairs

Gisteren bij het ontbijt, keek ik op mijn iPhone en ja hoor- een berichtje van een van mijn kleindochters. Mijn dag kon niet meer stuk. Hoewel het buiten bar en boos weer was- kon ik mijn glimlach niet onderdrukken. De zon scheen.

Wat heen en weer gechat en van een paar foto's verwisseld te hebben en ik op de hoogte bent gebracht van de gebeurtenissen van de dag - dook kleindochter haar bed in terwijl ik nog het ontbijt nog voor mijn neus had staan. Dat
vinden de kinderen ontzettend grappig- vooral de kleintjes. Die snappen er niets van.

Ping, weer een bericht, deze keer van de grandpa van de kids - hij had opgepast en stuurde een leuke foto door van de twee jongste. Zo gaaf dat hij dat doet. Wij hebben ons huwelijk niet in stand kunnen houden maar onze vriendschap is prima en we hebben regelmatig contact over van alles en nog wat - wel in relatie tot de kinderen dan. Wij hebben allebei een nieuw leven - maar zijn voor eeuwig verbonden aan het oude.

Soms is het wisselen van foto's bijzonder. Dan weet ik iets of heb ik informatie die ik deel met hem - en is hij verrast. Wel grappig. Als  ik op bezoek ben Down Under, dan houden wij oma/granddad day! Nemen wij, in twee etappes de kinderen voor een speciaal uitje. Ook eten wij samen - met de hele meute erbij- ik kook! Erg gezellig en mooi. De kinderen kunnen dit enorm waarderen - en wij ook.

Na 30+ jaar Down Under heb ik ook nog een vriendenkring daar- waar ik ook nog contact mee hebt. Mijn vriendinnen delen hun oma foto's en verhalen met mij - zo blijf ik een beetje 'in the loop' - zeg maar. Hoewel de techniek het toestaat om de afstand op deze manier te overbruggen mis ik toch wel de armen om mij heen - of het drogen van een kindertraan bij verdriet. Maar we moeten het ermee doen en klagen niet hoor.

Vanochtend scheen de zon- strakke blauwe lucht, gras spierwit van de vorst. Het water in de rivier waarop wij uitzicht hebben was spiegelglad. De pluimen van de schoorstenen met 'rook/stoom' vanwege de verwarmingen trokken lange banen ten hemel. Krak helder was het...om er helemaal van te genieten stond ik op balkon - en Ping, daar kwam een ochtendgroet. De dochter van mijn broer - mijn nicht dus, woonend in Fairlie, stuurde een foto van haar dochter. "je kaart is aangekomen- ze was er erg blij mee. Dankjewel tante."

Ja, de afstand is niet te fietsen - maar de band is sterk en hecht.

Net weer een ping, "oma ik ben naar de film geweest zaterdag." ( kleinzoon uit Australië). "Oh ja..welke heb je gezien?" Hij:" Een stel vrienden en ik zijn naar Deadpool geweest, het was grappig!!!!! Nou ik heb de trailer gezien- hmmmm grappig!!! Ach het is een tiener en die zien de wereld toch anders. Wat geweldig he? Ik weet waar mijn Kleinkinderen mee bezig zijn- dat doet mij enorm veel plezier.

Ik ga zo de wijde, witte, koele wereld in- lopend naar de Supermarkt- terwijl de zon op mijn lijf schijnt. Mijn kinderen en kleinkinderen liggen veilig in hun bedden en rusten uit- zodat ook zij morgen weer een mooie dag tegemoet kunnen gaan- en als zij hun telefoontjes controleren- staat er vast een bericht van omaverweg erbij!

Naar de (super)markt

Als ik op bezoek ga naar de kleinkinderen dan krijg ik van diverse vriendinnen leuke cadeautjes mee. Zoals een blik met stroopwafels- ja die kon ik meenemen. Geen kip die er wat van zei of naar vroeg.

Het gebeurt ook dat ik geld mee krijg - om op ijsjes te trakteren of zo. Mijn vriendinnen leven enorm mee met mij - en voelen zich ook betrokken met de kinderen. De foto's worden onderling bekeken en gedeeld en de verhalen worden met aandacht aangehoord. Ik mag hun kleinkinderen 'delen'- dwz als er kleintjes 'in aantocht' zijn - dan hoor ik daar over en ontvang ik een geboortekaart- ga ik op kraambezoek en ben ik meestal bij een verjaardag hier en daar. Zo heb ik toch persoonlijk contact met de nieuwe generatie. Mijn bezoeken Down Under zijn goud waard - en de voorbereidingen naar mijn vertrek toe worden ook met belangstelling door allen gevolgd.

Nadat ik thuis kom is er vaak een vriendinnen-avond om even bij te kletsen. Ik blog gedurende mijn bezoek - dus zijn de meeste wel al op de hoogte van mijn ervaringen. Maar er gaat niets boven een gesprek en gezelligheid.

Vorig jaar februari - vandaag precies een jaar geleden - vertrok ik ook weer naar Down Under. Ik heb 2 weken gelogeerd in Australië bij mijn zoon en zijn gezin - en daarna vloog ik door naar Nieuw Zeeland waar mijn oudste ( dochter) en jongste (zoon) wonen met hun gezinnen.

Heerlijk om er weer eventjes bij te kunnen zijn.

Boodschappen gedaan in de Holland Winkel - waar mijn kleindochter van 7 vroeg - "oma hebben ze ook een Holland winkel waar jij woont?" Geweldig he?

Eenmaal terug na mijn bezoek en de tijd voor boodschappen aanbrak- heb ik in de supermarkt foto's genomen van de schappen met Bolletje Beschuit, de diverse soorten hagelslag, komijnekaas en ook de stroopwafels die in grote hoeveelheden aanwezig waren. Wat is de technology dan heerlijk- een paar foto's gestuurd en kreeg meteen een super leuke reactie terug in de vorm van een mini filmpje met kleindochter in de hoofdrol.

In oktober waren de kleinkinderen, waarvan deze kleindochter er eentje was, op bezoek bij mij, haar omaverweg!

Ja, ze wilde wel een stroopwafel, en chocolade hagel, en beschuit, komijnekaas en...... dus gek genoeg stond een bezoek aan de supermarkt op het lijstje. Op een van de zaterdagen die ik rijk was, zijn we met de bus naar de stad gegaan, naar de markt. Ik wilde ze een verse, net van de bakplaat afkomstige stroopwafel laten proeven. Wat was dat een feest.

Sindsdien als ik op de markt loop, of in de supermarkt langs die rijen lekkernijen ga, dan hoor ik de stemmetjes weer. Hun voetstappen liggen nu ook hier in Nederland en dat is zo'n heerlijk gevoel.

Zo dichtbij.