Het mag wat kosten - hidden extras

Scroll down for the English version

Ticket geboekt en betaald. Dus die is in de pocket, om het zo maar uit te drukken. April en mei, die zijn van mij!! Nou reis ik al vanaf 2000 heen en weer tussen Nieuw Zeeland, Australië en Nederland. In al die jaren heb ik wel het een en ander zien veranderen. Niet alleen de prijzen maar ook wat aangeboden wordt, de vliegvelden die alsmaar groter worden en om het maar niet te hebben over de mogelijkheden tot reizen.


Daar is ook weer heel veel commentaar op. Wij, de omasverweg en andere familieleden, die graag op bezoek gaan naar familie ver weg, wij zijn de vervuilers. Wij nemen het niet zo nauw met het milieu. En door ons gereis moeten er grotere vliegtuigen komen, grotere voorzieningen, parkeergarages enzo.  Eigenlijk, volgens milieu activisten zouden we gewoon thuis moeten blijven. Ik zie, lees en hoor dat allemaal aan en denk het mijne ervan. Ik maak me er niet druk om - want er zijn ergere dingen denk ik maar. Zoals het afsteken in Nederland alleen al van €68 miljoen aan vuurwerk op een nacht dat dan wel goed is. Dat vervuild niet .....! Dan moet je mensen het 'die ene nacht gunnen om blij te zijn. Pffff.......!

En dan, de extraatjes die weg bezuinigd zijn. De sokken, oogkleppen ( om lekker in het donker te kunnen slapen terwijl je buur leest), tandenborstel met minuscule tandpasta. Weet je nog wel, zo'n reistasje die je toch aan de kinderen of kleinkinderen gaf bij aankomst. Ik reis niet in Business Class- behalve die ene keer dat ik de privilege kreeg om opgewaardeerd te worden. Zouden zij ook geen etui meer krijgen. Die was toen lux. Nep leer dat wel maar een scheermes met houten handvat, een hele mooie kam en borstel, mooie tandenborstel en grotere tandpasta. De sokken waren geen sokken maar slippertjes. Enfin, dat heet allemaal 'vooruitgang' en we mogen blij zijn dat we heen en weer kunnen vliegen nietwaar? Het klinkt allemaal morren en klagen- maar eigenlijk heb ik het over feitelijke veranderingen. Ik ben blij dat vliegen kan, dat we de mogelijkheid hebben om....toch voelt het soms van 'klantje pakken'.

Als je zo'n reis boekte kon je aangeven waar je wilde zitten. Toen bleek dat de 'Uitgang' stoelen in trek waren vanwege de beenruimte kwam er een extra prijskaartje aan te zitten. Wil je de benen strekken mag je ervoor betalen. Voor mijn moeder, die 3 heup en 2 knie operaties achter de rug had was het een zure pruim die ze slikken moest al vonden wij het allemaal te gek voor woorden. Een beetje afstraffen- klantje pesten. enfin, het zal wel ergens rechtmatig geweest zijn. Of niet!

Mijn kleinzoon heeft zijn ticket in de pocket.....! Maar nu de stoel nog. Hij is 18 wanneer hij komt. Geen klein mensje zeg maar. Ik had aangegeven, "ga lekker aan het gangpad zitten - midden rij met de 4 stoelen. Dan is er maar 1 persoon die over je heen moet klimmen en jij kan lekker opstaan zonder iemand lastig te vallen". Nou daar heeft de vliegmaatschappij wat op verzonnen. Een extra betaling van $100 per stoel, twee vluchten - dus dat is 4x$100 erbij. Tel uit je winst. Hoeveel rijen? Maal 4- per vliegtuig? Ik schrok ervan. Voelde me nog schuldig ook dat ik met deze zorgzame optie was gekomen. tJonge jonge. Van de maatschappijen moet je het hebben. Enfin, het aftellen kan beginnen. Hij en ik hebben er enorm veel zin in. Nu verder sparen voor de leuke dingen die wij samen gaan doen. Het vliegen is nog altijd sneller en meer comfortable dan een roeibootje. Oh, wat heb ik er zin in.

 Well, the deed is done. Ticket bought and paid for. A first for my grandson and I'm ever so proud. He'll be fine, I know. It's a lifetime experience and I'm absolutely sure this trip will bring about a huge awakening seeing the world unfold before him. Now I've made this journey many a time since 2000 and I have to say, lots has changed. Some for the better as far as comfort and services but as in most instances and corporations, some less positive. Not only does a large company look at their staff numbers but also in what other area savings can be made.

Like the wee 'toilet bag' one received on boarding. With toothbrush and toothpaste, traveler socks, blindfold to assist with sleeping while others read to name a few. Reserving an exit seat due to extra space was soon a money spinner- costs more to sit there. You were punished for being tall, having a disability or for whatever reason- needing more room especially on the long haul flights.

Then there are those activists that want us travellers to stay home, pitch a tent int he back yard and not pollute the atmosphere with our selfish need or urge to travel away from home. We, those who have families overseas, just have to grin and bear it that they have left the homeland shores. Seeing so many of us pack our bags and travel using the airspace, we are responsible for the damage caused by this method of travel. Yes, right, as if letting of €68 million of fireworks on NY eve in Nederland alone is a good thing. I know, I'm having a moan. Still, all I am writing about are changes that reduce the service to the user- who in fact keep these airlines in business.

The new technology allows us travellers to check in online and select our own seats for the flight. I can't believe the next 'saving' or 'money  spinner' thought up by the airline. I flew earlier this year so it's a new development I hadn't heard of as yet. pPassengers paying extra for an aisle seat. I couldn't believe my eyes when  read my daughter in law's message, "bought and paid for the ticket, now still have to purchase the chair"! Unbelievable. What a 'let's annoy the passengers' policy! Do you know how many aisle seats a large international plane has....x$100 per flight! I'd call it almost immoral. Felt quite guilty having suggested he have an aisle seat. The financial damage to my grandson, $400 and the extra gain for the airline. I'd call it almost immoral. Thing is, I am thrilled he is coming, I am so proud my son and daughter in law entrusted me this precious gift of time and company. And yes, flying beats a row boat hands down. I just had to get this off my chest.

I am happy, already my brain is whirring with ideas of places to go and things to do.

Het gaat echt gebeuren - It's all go!

Scroll down for the English version

Een van mijn ochtend rituelen is het kijken of er gedurende de nacht berichten binnen gekomen zijn uit Nieuw Zeeland en/of Australië. Terwijl ik slaap leven mijn kinderen en kleinkinderen erop los. De hele kleintjes snappen dat nauwelijks maar de ouderen zijn nu wel wijs genoeg om te begrijpen dat onze wereld een wereld op z'n kop is.

Vandaag was geen uitzondering.  De waterkoker aanzetten, het duo-rolgordijn in de keuken omhoog, warm vest aan en berichten bekijken. Ja hoor, daar zag ik de naam van m'n vriendin Annette uit New Zealand. Zij komt in juni volgend jaar naar Nederland. Na een week hier gaan wij samen Wales ontdekken. Ik vind het zo bijzonder dat onze vriendschap zo sterk is dat afstand er niet toe doet. We blijven leuke dingen doen samen. Nederland boeit haar enorm. Ze is leergierig over de geschiedenis en 'opmaak' van Nederland als land. Zo gaaf om dat door te geven. Annette was recentelijk ook mijn 'invalster/stand-in' oma in tijd van nood.

Ik keek verder, ja hoor, mijn zoon in Australië is online. Ik zie dat hij aan het typen is. Ping, daar is het bericht. " Mum, what do you think of these dates? Are they ok? Let me know." Mijn oma hartje klopt wat sneller. Zou het er nu echt van komen? Word mijn droom werkelijkheid? Ik klik op de link die hij mee heeft gestuurd. Mijn hand trilt. Ja, het is een voorstel van een reisbureau. Met Cathay Pacific. Ach heden, ik zweef van geluk. NATUURLIJK zijn de datums prima. Oh wat een begin van mijn dag. Ik voel mij bevoorrecht, trots, blij, emotioneel. Mijn kleinzoon komt ECHT! Na het bezoek van mijn dochter en haar gezin 2 jaar geleden komt nu ook mijn kleinzoon. Geweldig toch?

Hij en mijn schoondochter hadden de mail ontvangen van het reisbureau en wilde meteen dingen afronden. De stoel zou 48 uur in wacht gezet worden. Nu kon hij meteen de knoop doorhakken.

Berichtje van mijn kleinzoon. " Oma, I am so excited and happy, but also bit scared".( he meant apprehensive). Hij zal dan net 18 zijn wanneer hij aan dit avontuur begint. Zo'n vlucht is niet niks. Hij heeft ook maar een hele korte stopover. Net genoeg om van het ene naar het ander vliegtuig te verkassen. Bij de terugreis zit er wat meer ruimte in - dan is dat ook wat minder onbekend. Het komt helemaal goed. Dat weet ik zeker. Snap wel dat het eventjes 'eng' uitziet.

Mijn hoofd loopt over met ideeën en plannen. Straks kom ik nog tijd te kort. Hij heeft, tussen aankomst en vertrek, precies 8 weken. Ik zweef nog even na. De dag van omaverweg  kan niet meer stuk!


Like most people I too have a ritual each morning. I put on the jug, open the roller blind in the kitchen and proceed to check my messages. As I live in a topsy - turvy world, with my children and grandchildren in New Zealand and Australia, it often happens that they update me while I'm asleep. My friends there also post or send updates which I read while having breakfast.

The first name I come across is that of my dear friend Annette. The one who was my stand-in recently. Next June Annette will be visiting me again and staying a week or so before she and I toddle off to Wales. How special a friendship we have - where distance doesn't deter our ongoing interaction and involvement in each other's lives. Not that friends who don't visit are any less special. It is that Annette's interests lie in Europe too - so it makes it easier for her to plan her trips here occasionally. Her interest in Nederland is genuine and loves learning all there is to know history wise and about the lay of the land and it's customs. A learning time for us too while she is here.


I spot my son's name and see he is 'typing'. As the message reaches me I can only guess at it's contents. And I quote, " Mum, what do you think of these dates? Are they ok? Let me know." Oh my, my heart is pounding. I know I have a huge grin on my face. Are the dates ok? YES, they are AWESOME. I now know for a fact, my dream is becoming a reality. Pride, joy, gratitude, excitement. My body is awash with emotions. My grandson is REALLY coming. It is going to happen. After having had my daughter and her family here 2 years ago, I now get the change to spend quality time with my grandson.

After to-ing and fro-ing with messages my son decides to confirm the flights. The options were reserved for 48 hours but he thought it best to get confirmation straight away.

My grandson also sent me a message. Oma, I am so happy, but also bit scared ( he meant apprehensive)". It is quite something. He will just have turned 18 when he embarks on this journey. Not bad. Traveling alone and into the unknown. To help the transition, he only has a short stopover in transit. On the return flight there is more room to look around. It won't be quite so intimidating then. I understand his remark. Even I, having made this trip often these past 17 years, get butterflies.

My feet haven't touched the ground yet. I am euphoric. My head is full of possibilities. I'd better reign the thoughts in. If I am not careful the timeline will fill itself and we'll need and extension. Not only will the plane fly- but our time together will as well. My day will go into memory as 'special' and one of those pearls to treasure. A dream is being fulfilled....! That is SPECIAL.

Oma zijn. #1 Je bent oma! - Congratulations oma

Scroll down for the English version.

Zwanger zijn en honderden kilometers verwijderd van je ouders en broers en zus. Je bent er een uit een immigrant gezin. Familie en vrienden van je jeugd zijn duizenden kilometers ver weg. Je kan je vreugde en vragen bij niemand echt neerleggen. Internet was er nog niet en de blauwe luchtpostvellen was je enge mogelijkheid- behalve peperdure telefoontjes, maar ja, niet iedereen had zelfs een telefoon.

Mijn ouders woonden in Auckland en ik in Wellington. Ik was niet baby schuw. Als oppas, tante en een 13 jaar jongere broertje was ik wel gewend om luiers te verschonen, fles te geven en neuzen vegen. Ik maakte me geen zorgen wat verzorging betreft. Maar als je zwanger bent- dan komen er vragen, onzekerheden maar ook vreugde momenten die je graag wil delen. Het was een lastige periode wat dat betreft - mijn eerste zwangerschap. Trots, blij, gelukkig, dat allemaal wel. En gezond- super gezond. Daar was ik wel erg dankbaar voor. Mijn oudste broer was voor zaken in Wellington de dag van de geboorte. Hij heeft dus mij en mijn dochter als eerste gezien. Hij mocht verslag doen in Auckland.

Mijn Nieuw Zeelandse man had geoefend. "Het is een jongen- het is een meisje!" Zo zou hij mijn ouders inlichten. Mijn zus was al moeder van een zoon- dus mijn ouders hadden al hun eerste kleinkind. Nu mocht mijn man ze verblijden met de mededeling dat ze nu ook een kleindochter hadden. Na 3 keer door de telefoon herhaald te hebben dat er 'een meisje' geboren was - reageerde mijn vader met,  " Oh, it's a girl!" Je kunt je misschien wel voorstellen hoe grappig wij dat vonden. Jaren werden mijn vader en man daarover aangesproken. Ik moet nog glimlachen als ik eraan terugdenk.

De benaming oma en opa was een gegeven. Mijn ouders waren geboren om opa en oma genoemd te worden. Daar hadden mijn man en mijn zwager allebei geen moeite mee. Door vele vrienden werden mijn ouders ook zo aangesproken. Het klonk lieflijk en vertrouwd. Mijn moeder was oma- en ja, omaverweg zelfs. Het duurde 3 weken voordat zij naar Wellington kon reizen. Wat was dat heerlijk om haar met mijn dochter in haar armen te zien.

Door overplaatsing verhuisde wij weer terug naar het noorden. Wij woonden in Glenfield en mijn ouders in Henderson. Nog een wereld reis toen maar te overbruggen. Mijn moeder kon haar oma-hart helemaal inzetten voor haar 2 kleinkinderen.

Een poos geleden terwijl ik aan het opruimen en bezig met het inscannen van fotos was kwamen er zoveel herinneringen naar boven drijven. Zo heb ik mijn ervaring van moeder worden opgeschreven- voor mijn kinderen. Dat ze een beeld kregen van mijn situatie, ervaringen en gevoelens van toen.
Nu ik over mijn moeder haar 'oma zijn' moest terug denken realiseerde ik mij dat ook mijn moeder, net als de hare en nu net als ik allemaal de titel 'oma ver weg' dragen. Bijzonder. Ik ben dus derde generatie 'Omaverweg" en doe mijn best om er toch 'te zijn'.

Aan alle omasverweg, " ik begrijp jullie, en snap het gevoel. En in welke vorm dan ook dat jullie contact kunnen maken/hebben, geniet ervan. Alle beetjes zijn kostbaar.

Hier de link naar de beleving van mijn eerste zwangerschap en het moeder worden. Het was mooi om dat allemaal te herleven zeg maar.

As a reasonably newcomer to New Zealand and far from family and friends, being pregnant had it's difficult moments. With us living in Wellington and my parents and rest of the family being in Auckland with the rest in Nederland I found the first pregnancy somewhat lonely. True, there were some lovely friends and a neighbour who became a dear and close friend, but somehow, I felt isolated.

My kiwi husband had practiced a dutch sentence so he could inform my parents about the birth of their newest grandchild. They already had a grandson and not knowing the gender he practiced both " it's a girl ( het is een meisje) and it's a boy ( het is een jongen)". When the magic moment arrived - and after having repeated himself 3 times my dad replied, " Oh it's a girl!" How hilarious was that? It was retold many a time with great laughter to follow.

My brother was in the area at the time of the birth and was the first and only family member to lay eyes on my daughter within 24 hours. A week later my dad and he made a flying visit to Wellington and I could show his granddaughter off- how proud he was. Then at 3 weeks finally oma held het first granddaughter in her arms. How special a moment that was. Three generations women. It touched me deeply. I had provided my mum with a grandchild.

My parents were honoured with the title 'oma and opa' as was their right. Even our friends called my parents that as a term of endearment. How special it was to see how my parents loved spending time with the children.... now having a grandson and a granddaughter. My younger brother, who was 13 years younger than I, was 6 years old at the time that I became a mum. Quite funny really - as mum and I both were parents of a young child.

Quite some time ago I wrote a series of blogs about my motherhood experiences. And during that writing, I came to realise that the my oma and my mum were, just like me, oma far away ( Omaverweg). We immigrated to New Zealand from Nederland, I lived in Wellington and my mum in Auckland and now I live in Nederland and my (grand)-children in New Zealand and Australia. I am able to write about my experiences and emotions and my (grand)- children can read about it too. I can only speculate about the emotions and feelings my oma had way back then. Those Aerograms were all they had all those years ago. A phone call was a mayor event - not everyone having a telephone either.

So here I am as third generation 'Oma- ver- weg', trying to bridge the gap and keep the communication channels alive and active. I can WhatsApp, Skype, FaceTime, Snapchat, Blog, Facebook, email, ring, text. No end of opportunities to stay in touch.

To all oma's ver weg I say, " I recognise your loss, also your joy when those arms are close enough to hug." Every moment is precious no matter what process you use to the best oma you can be. I now experience being oma in so many ways. Just as I experienced my 3 times becoming a mum- different each time.