Soms heeft Omaverweg het moeilijk. Niet onbegrijpelijk natuurlijk maar wel belangrijk om dat zo af en toe te kunnen ventileren. Want, oma's ver weg zijn ook maar mensen. Ja toch?
Oma's hebben oma armen, oma harten en oma gedachten. Oma's hebben oma dromen. En heel vaak lopen die toch anders dan anders. De waarom doet er eigenlijk niet eens aan toe. Want alles op een rijtje zetten - de reden voor waarom oma ver weg is, dat veranderd niets.
Heel af en toe krijg ik het gevoel dat er mensen zijn die het "mijn eigen schuld" vinden. Als ik dan een geluidje maak over het gemis. Of dat ik reageer door te zeggen dat ik ergens niet bij kan zijn van een gebeurtenis, zeg maar afzwemmen, of dans optreden, verjaardag, dan hoor ik, " ja je hebt er zelf voor gekozen!" Of erger nog, ( in mijn beleving dan ) " Ik snap niet dat jij zoiets onmenselijks heb kunnen doen. Je kinderen in de steek laten"! DIE ZIT! Nou daar word ik nog verdrietiger van en schiet ik niets mee op. Ik ben niet zielig! Ik voel een emotie. Daar heeft niemand of iets geen SCHULD aan. En, hoe weten zij nou wat er allemaal speelde in mijn leven? Wat weten zij ervan? Waren zij erbij? NIETS daar allemaal van. Net als zoveel opmerkingen tegenwoordig op Social Media. Mensen roepen maar wat zonder na te denken. Gelukkig zijn dat geen mensen die dichtbij mij staan - ik ben omringd door fantastische vrienden.
Niet alle oma's wonen om de hoek van hun kleinkinderen. Niet alle oma's zien hun kleinkinderen elke dag of zijn oppas oma. De toedracht doet er niet toe. Gemis is gemis.
Mijn levensloop heeft wendingen genomen die voor mij niet denkbaar waren. Het leven loopt zoals het loopt. Je moet er wel wat van maken. Komt niet aanwaaien enzo. Beslissingen worden elke dag genomen met de feiten, consequenties en kennis van dat moment. De toekomst inkijken kan NIEMAND.
Soms, heel soms, slik ik mijn verdriet weg. Dat knagend pijntje die ik altijd met mij mee draag. En zo is dat! Ik leer daar zo goed en kwaad als het kan, mee omgaan.
Binnenkort buigen mijn armen weer rondom de kinderen en kleinkinderen. Slaap ik onder het zelfde dak, eet ik aan de zelfde tafel en lach ik mee. Daar kijk ik naar uit - terwijl ook nog genieten van wat het leven mij elke dag aanbied. Pluk de Dag en met een lach. Daar kom je ver mee.
Every now and then I am unable to control this gut feeling I have when I let my guard down. The one I developed over time after leaving New Zealand and coming back to Nederland to live. My children were all grown- that doesn't make the missing you easier, but they were independent people with lives of their own. Finding their way in their world. My 'middle' child, a son, had already left the nest good and proper and settled in Australia. My eldest was settled with the love of her life and the youngest worked, had a busy social life and was finding his feet.My first grandchildren arrived and lived in Australia - not exactly around the corner. I was already an Omaverweg before I left NZ.
Just every now and then it niggles me. My oma arms ache, my underbelly is a mess and I try to tell myself, "listen girl, this is it. Get a grip!" And slowly but gently the emotions settle, the jitters subside, the shield goes back up and I get on with life. Which is pretty good, full and enjoyable. Otherwise I wouldn't be here, home where my life began all those years ago.
When such a feeling overwhelms me, I tend to voice that to who-ever is in my space at that time. Not a moaning sort of statement but more in general terms. That I would have loved to attend my granddaughters school play, my grandson's football game, my children's birthdays or anniversaries. Or just to have 'daughter mum shop day', or grandchild help at Kindy. It isn't meant to sound like a pitiful moan, more as a statement of yearning for something I miss.
I reprimand myself and that works. What doesn't work is the judgement calls I occasionally get from those around me. People who barely know me or my situation. All they know is that I left to come back to live here in Nederland. I get told in no uncertain terms that it was MY CHOICE SO GET OVER IT! Exactly that. Hurtful and everything BUT helpful.
The world being as it is, people travel, resettle, pick up and start somewhere else afresh. For all sorts of reasons. Omas don't have a sign on their forehead to let you know they live miles from their grandchildren and have a 'down day' missing them. I am more conscious of omas like me. I see oma aged women looking at children playing in the park, or being accompanied by their oma, and a sort of wishful thinking slides over their faces. I know that look!
Today is one of those- "wish you were here" days. I will get over it, and soldier on. My life is full of love, happy moments, challenges and adventures. Another 10 weeks to go and my oma arms will be full, my mother heart will swell with pride and my emotions will be all awry. Looking forward to it immensely.And Omas ver weg - You rock! Hang in there till the next cuddle moment presents itself.
No comments:
Post a Comment