Het aftellen in weken is begonnen- nog 12 weken en dan zit 'Omaverweg' in een vliegtuig en komt ze steeds dichterbij. Ik krijg er zo af en toe de kriebels van. Je zou denken dat ik nooit eerder zo'n reis hebt gemaakt. Het gevoel doet mij denken aan het moment dat mijn jongste zoon vader werd voor de tweede keer.Ik was bij een boek presentatie en had mijn telefoon op 'trillen' gezet omdat ik de toespraken niet wilde storen maar ook het bericht van mijn zoon niet wilde missen. Het moment was al aangebroken dat het elke moment geboren kon worden. En ja hoor- net op het moment de de schrijver zijn boek ging overhandigen aan de aangewezen 'eerste' ontvanger, trilde mijn telefoon.
Ik liep snel uit de zaal en drukte op de groene knop. In het Engels brabbelde ik van vreugde met mijn zoon - en feliciteerde ik hem en zijn partner met de geboorte van hun dochter. De opluchting en vreugde was zo groot dat de tranen over mijn wangen liepen terwijl ik jubelent hen toesprak. In de zaal waar ik mij bevond zou de receptie gehouden worden. Er liepen mensen rond die van alles aan het voorbereiden waren. Iemand tikte mij op mijn schouder- en vroeg of er iets aan de hand was.
Met bevende stem vertelde ik over de geboorte - en dat het zo ver weg was dat ik er niet bij kon zijn. Meerdere mensen ( vooral vrouwen) kwamen erbij staan en ik deed in kort mijn verhaal- Er kwam een glas wijn aan want hier moest op gedronken worden. Toen de vraag: " is dit uw eerste kleinkind mevrouw?" Nou nee, de 8ste! Maar het blijft spannend, mooi en emotioneel was mijn antwoord. Een jongere vrouw die erbij was komen staan zei, " Oh dat belooft wat dan. Mijn dochter is net zwanger van de eerste. Ga ik me dan elke keer zo voelen?"
En zo voel ik de emoties en voorbereidingen van deze reis. Het blijft mooi, emotioneel en spannend. Elke keer weer.
Kids, oma komt eraan hoor! Ik ben er helemaal klaar voor.
A few years ago I attended a book presentation in Nederland whilst knowing my daughter in law had started labour in Aotearoa. For obvious reasons I was not able to be there for them- but to be able to be in touch was as precious to me so I made sure I wouldn't miss the phone call once the baby was born. I placed the phone in my bra and had the settings on tremble. There was no way I was going to miss this precious call. As 'fate' would have it, right at the moment of presentation of the book, the phone went.
I hurried out the room into the reception area and took the call. Teary and emotional I spoke with my son and partner- a wee daughter had been born to them. All was well. After some more information and the call being ended I felt a tap on my shoulder. One of the woman who was responsible for the reception asked me if anything was wrong. I assured her my tear streaked cheeks were happy ones and explained what had happened. A wine glass was pressed into my hands and all of a sudden I was toasting my granddaughter's arrival with total strangers. One of the women asked, " is this your first grandchild?" to which I replied, " no, my 8th. But no matter how many, the joy, emotions and experience stays special." She told me then, that her daughter was pregnant with her first (grand) child and she was happy to know that each subsequent birth could bring as much joy as the first.
And that's my experience with my impending journey. The previous ones brought as much joy, anticipation and nervousness as this one does.
Onward and upward- the countdown continues. Omaverweg- is getting ready to go!
No comments:
Post a Comment