Soms is het gewoon moeilijk - it isn't always plain sailing!

Scroll down for the English version.

Soms heeft Omaverweg het moeilijk. Niet onbegrijpelijk natuurlijk maar wel belangrijk om dat zo af en toe te kunnen ventileren. Want, oma's ver weg zijn ook maar mensen. Ja toch?

Oma's hebben oma armen, oma harten en oma gedachten. Oma's hebben oma dromen. En heel vaak lopen die toch anders dan anders. De waarom doet er eigenlijk niet eens aan toe. Want alles op een rijtje zetten - de reden voor waarom oma ver weg is, dat veranderd niets.

Heel af en toe krijg ik het gevoel dat er mensen zijn die het "mijn eigen schuld" vinden. Als ik dan een geluidje maak over het gemis. Of dat ik reageer door te zeggen dat ik ergens niet bij kan zijn van een gebeurtenis, zeg maar afzwemmen, of dans optreden, verjaardag, dan hoor ik, " ja je hebt er zelf voor gekozen!" Of erger nog, ( in mijn beleving dan ) " Ik snap niet dat jij zoiets onmenselijks heb kunnen doen. Je kinderen in de steek laten"! DIE ZIT! Nou daar word ik nog verdrietiger van en schiet ik niets mee op. Ik ben niet zielig! Ik voel een emotie. Daar heeft niemand of iets geen SCHULD aan. En, hoe weten zij nou wat er allemaal speelde in mijn leven? Wat weten zij ervan? Waren zij erbij? NIETS daar allemaal van.  Net als zoveel opmerkingen tegenwoordig op Social Media. Mensen roepen maar wat zonder na te denken. Gelukkig zijn dat geen mensen die dichtbij mij staan - ik ben omringd door fantastische vrienden.

Niet alle oma's wonen om de hoek van hun kleinkinderen. Niet alle oma's zien hun kleinkinderen elke dag of zijn oppas oma. De toedracht doet er niet toe. Gemis is gemis.

Mijn levensloop heeft wendingen genomen die voor mij niet denkbaar waren. Het leven loopt zoals het loopt. Je moet er wel wat van maken. Komt niet aanwaaien enzo. Beslissingen worden elke dag genomen met de feiten, consequenties en kennis van dat moment. De toekomst inkijken kan NIEMAND.

Soms, heel soms, slik ik mijn verdriet weg. Dat knagend pijntje die ik altijd met mij mee draag. En zo is dat! Ik leer daar zo goed en kwaad als het kan, mee omgaan.

Binnenkort buigen mijn armen weer rondom de kinderen en kleinkinderen. Slaap ik onder het zelfde dak, eet ik aan de zelfde tafel en lach ik mee. Daar kijk ik naar uit - terwijl ook nog genieten van wat het leven mij elke dag aanbied. Pluk de Dag en met een lach. Daar kom je ver mee.


Every now and then I am unable to control this gut feeling I have when I let my guard down. The one I developed over time after leaving New Zealand and coming back to Nederland to live. My children were all grown- that doesn't make the missing you easier, but they were independent people with lives of their own. Finding their way in their world. My 'middle' child, a son, had already left the nest good and proper and settled in Australia. My eldest was settled with the love of her life and the youngest worked, had a busy social life and was finding his feet.

My first grandchildren arrived and lived in Australia - not exactly around the corner. I was already an Omaverweg before I left NZ.

Just every now and then it niggles me. My oma arms ache, my underbelly is a mess and I try to tell myself, "listen girl, this is it. Get a grip!" And slowly but gently the emotions settle, the jitters subside, the shield goes back up and I get on with life. Which is pretty good, full and enjoyable. Otherwise I wouldn't be here, home where my life began all those years ago.

When such a feeling overwhelms me, I tend to voice that to who-ever is in my space at that time. Not a moaning sort of statement but more in general terms. That I would have loved to attend my granddaughters school play, my grandson's football game, my children's birthdays or anniversaries. Or just to have 'daughter mum shop day', or grandchild help at Kindy. It isn't meant to sound like a pitiful moan, more as a statement of yearning for something I miss.

I reprimand myself and that works. What doesn't work is the judgement calls I occasionally get from those around me. People who barely know me or my situation. All they know is that I left to come back to live here in Nederland. I get told in no uncertain terms that it was MY CHOICE SO GET OVER IT! Exactly that. Hurtful and everything BUT helpful.

The world being as it is, people travel, resettle, pick up and start somewhere else afresh. For all sorts of reasons. Omas don't have a sign on their forehead to let you know they live miles from their grandchildren and have a 'down day' missing them. I am more conscious of omas like me. I see oma aged women looking at children playing in the park, or being accompanied by their oma, and a sort of wishful thinking slides over their faces. I know that look!

Today is one of those- "wish you were here" days. I will get over it, and soldier on. My life is full of love, happy moments, challenges and adventures. Another 10 weeks to go and my oma arms will be full, my mother heart will swell with pride and my emotions will be all awry. Looking forward to it immensely.

And Omas ver weg - You rock! Hang in there till the next cuddle moment presents itself.

Plannen maken- making plans

Nou het blijkt dat ik niet alleen bent in het 'vreugde gevoel' vooraf te hebben. De kriebels zitten er goed in ook bij de (klein)- kinderen. In Australië is mijn schoondochter is al bezig met 'vrij vragen' op haar werk en er wordt hard gewerkt aan 'mijn' kamer die helemaal opnieuw ingericht gaat worden.

En in New Zealand gaat een van mijn kleindochters, als scholen weer beginnen, naar een andere school. In haar kamer is een studeer plek gemaakt en ik ga met haar winkelen voor iets 'nuttigs' wat haar studie tijd aangenamer gaat maken. Dat zal gezellig worden. Bij mijn jongste zoon ben ik al ingedeeld om 'op te passen' voor 3-4 dagen terwijl hij en zijn partner naar een bruiloft gaan. Ik krijg het nog druk.

Voor mijn vertrek doe ik ook een poging om een paar kilootjes af te vallen- geen groot hoeveelheid, maar gewoon om wat lekkerder in m'n oma vel te zitten. Vanmiddag weer eventjes sporten- want ik zal mijn energie niveau toch wel op pijl moeten hebben. Van stil zitten zal weinig komen. Leuk hoor. Wat een geweldig vooruitzicht.



It seems I am not the only one getting the heebie excitement jeebies. In both Australia and New Zealand are plans afoot and ideas mooted to keep omaverweg occupied. Well, that's why she is going to visit- to be part of the daily lives of those so far away. I am looking forward to settling into my routine here, there and everywhere.

In Australia I will be treated to a 'new' bedroom. It is being redecorated 'as we speak'. Arrangements to take time off are being made and I have some 'fun' stuff planned myself.

My youngest son asked me if I would please look after the 3 children for 3-4 days while he and partner go to a wedding. In one of my granddaughter's bedrooms is a new study corner - she and I will shop for something appropriate to make it the most comfortable place to be. And I look forward to the school runs, after school activities and chubby arm cuddles from the smallest of the wee ones.

Before I leave I want to shed a kilo or 3-4 just to feel more comfortable- but if I manage it remains a mystery. Off to the gym this afternoon to flex my muscles so I am fit enough to keep up with all the activities I will immerse myself in. Nothing like a very fit oma to have stay, now is there?

Ah, the planning and the prospects. Wonderful! I look forward to whatever comes on my path.

We are into week 3 of 2017 already! Yikes....!

Aftellen - the countdown continues!

Het aftellen in weken is begonnen- nog 12 weken en dan zit 'Omaverweg' in een vliegtuig en komt ze steeds dichterbij. Ik krijg er zo af en toe de kriebels van. Je zou denken dat ik nooit eerder zo'n reis hebt gemaakt. Het gevoel doet mij denken aan het moment dat mijn jongste zoon vader werd voor de tweede keer.

Ik was bij een boek presentatie en had mijn telefoon op 'trillen' gezet omdat ik de toespraken niet wilde storen maar ook het bericht van mijn zoon niet wilde missen. Het moment was al aangebroken dat het elke moment geboren kon worden. En ja hoor- net op het moment de de schrijver zijn boek ging overhandigen aan de aangewezen 'eerste' ontvanger, trilde mijn telefoon.

Ik liep snel uit de zaal en drukte op de groene knop. In het Engels brabbelde ik van vreugde met mijn zoon - en feliciteerde ik hem en zijn partner met de geboorte van hun dochter. De opluchting en vreugde was zo groot dat de tranen over mijn wangen liepen terwijl ik jubelent hen toesprak. In de zaal waar ik mij bevond zou de receptie gehouden worden. Er liepen mensen rond die van alles aan het voorbereiden waren. Iemand tikte mij op mijn schouder- en vroeg of er iets aan de hand was.

Met bevende stem vertelde ik over de geboorte - en dat het zo ver weg was dat ik er niet bij kon zijn. Meerdere mensen ( vooral vrouwen) kwamen erbij staan en ik deed in kort mijn verhaal- Er kwam een glas wijn aan want hier moest op gedronken worden. Toen de vraag: " is dit uw eerste kleinkind mevrouw?" Nou nee, de 8ste! Maar het blijft spannend, mooi en emotioneel was mijn antwoord. Een jongere vrouw die erbij was komen staan zei, " Oh dat belooft wat dan. Mijn dochter is net zwanger van de eerste. Ga ik me dan elke keer zo voelen?"

En zo voel ik de emoties en voorbereidingen van deze reis. Het blijft mooi, emotioneel en spannend. Elke keer weer.

Kids, oma komt eraan hoor! Ik ben er helemaal klaar voor.

It is January 2017. I can finally start the countdown in weeks instead of months. Another 12 weeks and I will be winging my way Down Under to hug and hold those dear to me. I can't wait and the excitement is building. Anyone would think this is a trip of a lifetime- that I haven't been to see my children and  grandchildren before. Nothing is further from the truth. I have had a number of trips to visit them since my return to Nederland in 2000. The excitement is as precious and present as in the previous preparation times before my intended flights. I am reminded of another precious moment which illustrates this even more.

A few years ago I attended a book presentation in Nederland whilst knowing my daughter in law had started labour in Aotearoa. For obvious reasons I was not able to be there for them- but to be able to be in touch was as precious to me so I made sure I wouldn't miss the phone call once the baby was born. I placed the phone in my bra and had the settings on tremble. There was no way I was going to miss this precious call. As 'fate' would have it, right at the moment of presentation of the book, the phone went.

I hurried out the room into the reception area and took the call. Teary and emotional I spoke with my son and partner- a wee daughter had been born to them. All was well. After some more information and the call being ended I felt a tap on my shoulder. One of the woman who was responsible for the reception asked me if anything was wrong. I assured her my tear streaked cheeks were happy ones and explained what had happened. A wine glass was pressed into my hands and all of a sudden I was toasting my granddaughter's arrival with total strangers. One of the women asked, " is this your first grandchild?" to which I replied, " no, my 8th. But no matter how many, the joy, emotions and experience stays special." She told me then, that her daughter was pregnant with her first (grand) child and she was happy to know that each subsequent birth could bring as much joy as the first.

And that's my experience with my impending journey. The previous ones brought as much joy, anticipation and nervousness as this one does.

Onward and upward- the countdown continues. Omaverweg- is getting ready to go!