Terug naar de schoolbanken

De zomer schoolvakanties Down Under zitten er over het algemeen op.

Mijn kleinkinderen hebben hun schooltassen weer voor de dag gehaald.

Vandaag voor een paar hun eerste dag op een nieuwe school.

Voor een het laatste jaar ( Year 11) op zijn plekje waar hij al jaren een wereldje heeft opgebouwd.

Voor een het begin van een nieuw avontuur. Van kleinschalig naar iets strakker en meer volwassen.

En de kleintjes, ach die heroveren hun plekjes en vernieuwen vriendschappen die versloft zijn gedurende de zomerweken. Dat kan geen kwaad - die afstand eventjes. Niet alleen fris na de weken zonder routine maar ook met frisse ogen naar elkaar kijken.

Voor mij geen oppas klussen of dagen. Zonder mij redden zij het ook wel. Toch vind ik het soms moeilijk. Wat wel mooi is, is dat ik de kleuters kan volgen in hun ontwikkeling. Via Storypark. Geweldig dat dit mogelijk is. Het eerste verhaaltje verscheen al vannacht terwijl ik sliep.

Nu maar de berichten afwachten - hoe hebben ze hun eerste dag beleefd? Willen ze morgen weer met dezelfde enthousiasme?
Oh, wat komen de herinneringen weer naar boven. Ikzelf ook als kind, moeder, juf en nu oma. Van alle kanten kan ik deze periode beschrijven en herbeleven.

Oma ver weg kijkt nu al uit naar de nieuwe tekeningen die aan de muur kunnen.

De afstand doet (soms?) toch wat met me

De zomervakantie is in volle gang Down Under. Hier wil de winter maar niet echt goed op gang komen. Wat een verschil in dit klein landje. Hier sneeuw en daar groen gras. Wel mooi hoor- maar voor mijn lijf erg verwarrend. Ik ben wel aan een beetje afkoelen toe zodat ik de zomer weer kan waarderen. Dat was ook een probleem in New Zealand. Ik bleef te lang ' te warm'. Ik hou van de scheiding tussen al die seizoenen. Enfin, dat is mijn ervaring.....

Mijn kleinkinderen genieten van het 'kind zijn' en gewoon lekker veelal hun eigen dag in te vullen met luieren, zwemmen, spelen en genieten van het thuis zijn en de drukke agendas even los te laten. Dat geldt uiteraard ook voor hun ouders.

Vorig jaar om deze tijd was ik bezig met het inpakken van mijn koffer met allerlei 'leuke' dingen om mee te nemen voor een oma bezoek. Ik had hard gespaard en met de zegen van mijn man- vertrok ik op 1 februari naar Australië en Nieuw Zeeland. De twee landen waar mijn 3 kinderen zich bevinden. Twee in NZ en 1 in Australië. Dat vergt wat organiseren en goede afspraken maken. Scholen gaan dan weer terug en het is wat rustiger in huis. Ook leuk om er dan te zijn om mee te kunnen doen met de uitjes naar sport, paardrijles en school 'dingetjes'.

Omdat er 3 'nog niet schoolgaande' kleintjes zijn - geeft het mij ook ruimte om met die kleintjes wat leuke dingen te doen. Ik verdeel mijzelf dan over diverse activiteiten en mensen. Voor een aantal weken ben ik in diverse hoedanigheden bezig. Moeder, oma, vriendin, ex- vrouw ( heb goede relatie met de vader van mijn kinderen en we hebben ook een oma-granddad dag) en als oppas, kokkin, scheidsrechter en huisgenoot.

Ik moet altijd lachen als mensen mij vragen hoe mijn vakantie is gegaan? VAKANTIE!!!! Het is hard werken. En vooral GENIETEN. Want jeetje wat is het dan toch leuk om met de dagelijkse beslommeringen mee te doen en van te genieten. Ook de ruzietjes en huilbuien. Dat hoort er allemaal bij.

Soms denk ik dat ik bof als oma ver weg. Ik maak zulke intense en bijzondere dingen mee wanneer ik op bezoek ben. Van smorgens vroeg tot savonds laat. Er is altijd wel wat te regelen, bespreken en van te genieten.

Dit jaar staat er geen bezoek gepland. In ieder geval niet zonder schip met geld of een grote geld bedrag die zomaar in mijn schoot zou kunnen vallen. Het is nogal een bedrag die je er voor nodig hebt om een maandje weg te blijven- en de twee landen te bezoeken.

Dit jaar staat in teken van meer internet contact- omdat de jongeren nu wat ouder zijn en wat meer mogelijkheden hebben om zo te kunnen en mogen communiceren. Vooral na het bezoek van mijn dochter en het 'dichter bij-elkaar gegroeid' te zijn daardoor. De kinderen ( groot en klein) hebben oma anders ervaren en een speciale band opgebouwd. Ook weer bijzonder.

Het kriebelt wel- en ik hou een klein beetje hoop dat er een bezoek in zit misschien eind van het jaar- enfin, ik mag niet klagen. En dat doe ik ook niet hoor, ik tel mijn zegeningen dagelijks- toch houden die gedachten van 'gaan' mij zo af en toe wel bezig.

Hoogtepunt van 2015

Het is alweer maanden geleden dat ik gebruik hebt gemaakt van mijn blog - Oma ver weg.

Vele redenen maar doet er nu niet meer toe. Ik ben er weer en we pakken gewoon de draad weer op nu in 2016.

En wat een jaar heeft deze oma achter de rug zeg. Met meer mooie dan minder mooie momenten maar die niet zo mooi waren hadden toch wel impact.

Gelukkig zijn er geen gezondheid problemen van grote zorg. Want gezondheid kan je niet kopen- net als liefde. Dat zijn toch wel twee levensbehoeften, nietwaar?

Mijn kleinkinderen zorgen voor veel liefde en het afgelopen jaar was toch wel een wonderbaarlijk mooi jaar wat dat betreft. Een bezoek in februari aan mijn kinderen en kleinkinderen in Australië en Nieuw Zeeland en daarna bezoek van mijn dochter, schoonzoon en 3 kleinkinderen in okt/nov. Wat een geweldig jaar zeg. Ik kan me geen mooiere hoogtepunten verzinnen.

Ik ben in juli 2000 weer teruggekeerd naar Nederland. De bedoeling was om een jaar te blijven. Dat pakten anders uit. Wat heen en weer verkeer en uiteindelijk toch gesetteld terug in 'mijn' landje van herkomst.

Mijn kinderen kenden hun 'Nederlandse' moeder niet. Na 30 jaar Nieuw Zeeland was ik behoorlijk ingeburgerd. In 2003 was mijn jongste zoon hier voor 3 weken en nu mijn dochter en haar gezin. Wat is het fijn om ze 'mijn' thuis te laten zien, van het cultuur te laten proeven en hun eigen identiteit eraan te kunnen koppelen.

Bezoek aan Kinderdijk, een persoonlijk bezoek aan een molenaar en aan tafel schuiven in een 'echte' molen in de Alblasserwaard. De Efteling die het won over Disney Parijs en de bevoorrecht om in twee zalmschouwen naar de Hollandse Biesbosch te kunnen. Spelen in Park Hoge Veluwe en al dat stuifzand. En, iets waar ik super trots op ben - het bezoek aan Oudenbosch en het Zouaven museum. Hier werden de kinderen blootgesteld aan de geschiedenis waar hun eigen voorvaderen deel uit van maakten. Tastbare persoonlijke eigendommen - en waar zij hun eigen bloedlijn aan kunnen koppelen.

Wij hebben genoten - beide partijen. Ik heb een voorgevoel dat er hier een gevolg op zal komen. Spannend.

2015 - een merkwaardig jaar. Mooi om aan terug te denken. Ik geniet elke dag nog van mijn herinneringen en heb de foto's om de mooiste momenten weer terug te kunnen zien.

Oma ver weg - gaat 2016 in vol goede moed en weer helemaal opgeladen.