Invalster / Stand in oma

 ( scroll down for the English version)

Er zijn momenten wanneer de afstanden tussen oma's en (klein)kinderen die voor veel onzekerheid en spanning zorgen. Momenten dat je 'erbij' wilt zijn omdat er iets aan de hand is en je wilt helpen, steun zijn, iets betekenen. Gelukkig zijn die 'zorg momenten' niet dagelijks maar zoals overal in de wereld, gezinnen lopen wel eens tegen dingen aan.  Een bericht zoals, " nou maak je geen zorgen maar......" zijn juist de soort berichten waarvan ik me juist WEL zorgen maak.

Ziek zijn. Kleine kinderen hebben er vaak mee te maken. Grote ook. De kinderziektes zoals mazzelen daar valt weinig aan te doen. De bof ook en griepjes en veel verkoudheid komen bij kleintjes veel voor. Ze zijn er vaak ook zo maar overheen. Een hoge temperatuur die ongelooflijk voor veel angst zorgt kan de volgende dag net zo ver weg zijn, als oma. Dat soort berichtjes vind ik zo ie zo lastig vooral voor vermoeide ouders die dagen lang slaaptekort beleven. Een paar nachtjes logeren bij oma zou dan voor wat verlichting kunnen zorgen. Dan krijgt mijn oma hart wel eens een deukje..

Beam me up Scotty!

Toch zijn het niet zulke berichtjes waar ik het over heb. Maar de meer serieuze. De ziekenhuisopnames. De bronchitis, astma, gebroken voet, enkel, been! De 'kleine' ingrepen zoals blindedarm en amandelen. Daar gaat mijn haar van overeind staan. Dan krijg ik het benauwd. Als het maar 'klein' blijft bid ik heel hard! Onlangs was het zover. Kleinzoon in ziekenhuis. Ingreep: Neus- en keelamandelen. Klinkt onschuldig en toch is het een gevaarlijke ingreep. Ergens had ik een voorgevoel. Ik was onrustig en kon de rust niet vinden. En ja hoor, nadat ik een berichtje 'Alles goed met jullie?' had gestuurd, bleek het niet zo te zijn. De gevreesde gevolgen van de operatie waren uitgekomen. Mijn kleinzoon was er tijdelijk even niet erg goed aan toe. Dan zinkt je hart in je schoenen. Om niet te storen terwijl mijn dochter de wacht hield- wachtte ik op een berichtje met een groen licht. Eindeloos........!

Wat een ontlading en opluchting om later een foto te ontvangen dat hij thuis op de bank ligt met zijn knuffel en deken. Dat hij er witjes uitziet neem ik voor lief. Dat hij slaapt is een goed teken. Dat mijn dochter weer thuis is bij de rest van het gezin ook een goed gevoel. Ik pink meer dan een traantje weg. tJa, op ziekenbezoek kan ik niet. Ondertussen, terwijl ik nog in onzekerheid zweefde, had ik contact met een NZ-se vriendin die bij haar dochter logeerde niet al te ver weg van mijn dochter. Zij zou als 'inval oma' een bezoek brengen aan de patient. En zo geschiedde. 

When distance does matter!

There are moments in time that distance does matter. I'm not the type of mum who is desperate to have her adult children live in the same street or even in the same town. It would be handy, comforting and at times even desirable, believe me I'm not devoid of the emotional connection with my children. However, I believe that children once adults, ought to be free to choose their own path. That's the principle which I had when I raised them. Not to be extensions of me, fulfilling my life's dream - but people in their own right creating their own happiness. Sure, I would want to be part of that life and happiness - but not run or ruin it!

In 2000, when the children had already set course into adulthood and independence, I returned to Nederland, the land of my birth. Initially for one year - but ultimately for an indefinite time frame.

There are moments however, that the physical distance we have as family, that distance is a real issue. The special moments like birthdays and seasonal festivities I have learnt to enjoy even without them being present. Creating my own personal way of celebrating these events. The times that are painful and worrying are when real life issues happen. Health issues for instance. When disaster and grief strike, distance is a hell. I experienced that tragically when my grandson died. But there are less devastating moments which also tug at heart strings. Broken bones, health scares, astma, childhood illnesses which re-occur causing tensions. Not being able to support my children as parents by giving them a night or two off to catch up on lost sleep. Stuff like that!

Recently one of my grandsons needed surgery for tonsils and adenoids. Due to their size and blocking his airway- they needed to be removed. A daily occurrence in many hospitals - yet not without it's complications. At that was one of those moments. Complications. For some reason I knew something was up - I was unsettled, restless. I sent a text message to my daughter sending love and good wishes and hoping all was well. And things weren't. I knew it, deep down I felt it.

Double Dutch

That's when distance is a pain. A true enemy. I hadn't been able to support my daughter in her time of need. Another one of those 'distance matters moments'. What a relief I experienced when news came he was allowed home. How relieved I was and the tears that were shed as a result of the tension I had felt. During my anxious moments I poured my worries out to a dear friend. She became an extension of me. My counterpart oma. By being on the spot, she did what I would have done but couldn't. Using my imagination she purchased a gift and went on a house call. How thrilled my grandson was with a present from oma - even though she couldn't be there to give it herself.

There are moments when I struggle with distance, as do many parents far removed from their offspring. Yet I look for and more often than not, find a solution, that brings a feeling of relief and contentment. Somehow transporting me closer and reducing the miles - by letting my loved ones know that my love and care for them knows no boundaries.

Life hands out challenges - and hopefully I manage to discover the solutions to them. Our situation is like for many, not ideal but certainly loving. 

Feest ver weg! / Birthdays at a distance!

Als omaverweg, ben ik vaker afwezig dan dat ik een verjaardag van een van mijn (klein+)-kinderen bij kan wonen. Dat zorgt voor de nodige 'down' momenten. Ik ben er twee dagen mee bezig. Een, omdat DownUnder' voorloopt qua tijdklok en twee, omdat ik de dagen al aftel dat de datum nadert. Nee, ik ben geen zwartkijkende, depressieve en treurwilg omaverweg. Gewoon, dat is de realiteit van het ver weg wonen. Via allerlei social media kanalen is het contact er wel...behalve dan het fysieke aanwezig zijn.

Dichtbij wonen heeft het voordeel dat je deel uit kunnen maken met de voorbereidingen. Zelfs de nodige hand en spandiensten uit te kunnen oefenen. Ik krijg foto's en berichtjes - vandaar dat ik al dagen van te voren mee bezig ben met de aankomende festiviteiten - en met lege handen sta.

Daar heb ik een aantal jaren iets op gevonden. Ik bereid ook een feestje voor. Op de dag van een van de kinderen of kleinkinderen hun verjaardag is het hier bij ons ook feest. Of er komen vrienden op koffie visite, of eten of we hebben een speciaal uitje, of ik verzin iets anders bijzonders op die dag. Het naar uit kijken, voorbereiden, plannen en organiseren geeft mij energie. Ik heb een verbonden gevoel en ik laat de jarige weten dat wij ook in de ban van de verjaardag of het speciaal moment zijn.

Afgelopen zondag was weer zo'n moment. Er is momenteel ook bezoek in NL van twee lieve zussen uit Schotland. Ik noem de ene 'tante' hoewel ze dat niet is. Toch wel net zo geliefd. Er zou een eetmoment zijn en ik koos voor zondag. Mijn kleindochter werd 7. Het werd een feestmaal en met veel gelach en hilariteit. Natuurlijk had ik liever bij mijn zoon, schoondochter en kids aan tafel willen zitten. Dit was een goed, vrolijk en haalbaar alternatief. In het leven moet je van situaties het beste maken - en dit is mijn manier om van iets onvermijdelijks toch een gevoel van geluk to beleven. Omringd door mensen die ook belangrijk voor mij zijn.


Er komen twee verjaardagen aan in november. Mijn dochter wordt 45 en haar jongste wordt 8 jaar oud. Twee jaar geleden om deze tijd waren zij in Europa. Mijn dochter vierde haar verjaardag in Nederland. Iets wat ik niet gauw zal vergeten. Ik heb al plannen voor de 5de al gemaakt en kijk er naar uit. Net als het feit dat mijn kleinzoon Max aanwezig zal zijn op mijn 65ste verjaardag volgend jaar.
Hiephiephiep HOERA!!

"Happy Birthday to you"! And via any of the means available these days it is the only tangible way to be at someone's birthday when they live far away. The setup in this household anyway. Oma is in Nederland and the children and grandchildren live Down Under in NZ and Australia. There have been moments when I have had the privilege to actually be present at the odd birthday. And in 2013 the children treated me to a visit for my 60th birthday. Two years ago my daughter was in Nederland for her 43rd birthday. A celebration never to be forgotten. And next year, my grandson will be in the country of my birth for my 75th birthday. How awesome is that!?

Having been omaverweg ( omafaraway) for 17 years now, I have found various solutions to my own  problems. One of them is the way I experience the birthdays and miss you moments ( special occasions) now. I create my own happy celebrations to coincide with theirs. On birthdays for instance, I make sure we have either dinner, lunch or morning tea guests. Or that we treat ourselves to an outing or dinner somewhere. Next 5th November when my daughter turns 45 I will be attending the Musical Jesus Christ Superstar with some girlfriends. One of the 'group' is in the choir. It will be quite a special thing to witness and be a teeny weeny part of. Special. Just like my daughter is to me.

Last Sunday one of my granddaughters turned 7. She's become quite the little lady. So gorgeous. Does well at school, looks after her younger sister and brother and is a very creative and happy go lucky girl. I'd love to have been there. Baked a cake and sang to her as she blew out the candles. Fact is: I couldn't be. My alternative:  We were due to have visitors ( 2 sisters) from Scotland and I promised to cook for them one evening - I chose Sunday. I did bake a cake, I did cook up a festive meal and we did toast the lucky young lady! It is the next best thing I can do to bridge that gap.

The other great thing is, my grandson and I will be staying in Edinburgh next year- with the same visitors we had here on Sunday. The connections will be more tangible, for him too as he can then visualise the people and places I frequent. Distance may be an obstacle - the solutions on how to cope are also available. One just has to be creative and inventive. Having heard the voices, seen smiling faces and been a teeny weeny part of their day- is all I've got. The rest is up to me.

Oma ver weg krijgt bezoek

Hehe, dat is lang geleden. Omaverweg heeft niet stil gezeten maar om hier berichten te plaatsen is er niet van gekomen. Ik blog ook op mijn hobby blog- koken, en over mijn 'gewone' leven en gedachten op Ikziedatzo, en een engelse blog omdat mijn (klein) kinderen Engelstalig zijn. De blog die over geloofsgedachten gaan heb ik ook eventjes weinig aan gedaan- maar dat komt inderdaad door- tijdsdruk en andere dingen doen. Mijn zwager helpen verhuizen bijvoorbeeld.

Laatst heb ik wel een series van 7 blogs geplaatst over het overlijden van mijn tante. De ervaring- nu dichtbij omdat ik weer in Nederland woon maar ook de ervaringen over het verlies van ver weg. Dus, ik schrijf er wat op los mensen. Op verschillende manieren. Om te delen, om op te ruimen in mijn hoofd. Vandaar ook de verschillende blogs. Iemand die niets heeft met koken - maar wel met omaverweg zijn kan dan op de juiste plek terecht komen.

Okay, waarom vandaag weer hier schrijven? Waar zal het over gaan? Over kleinkinderen- specifiek mijn kleinzoon Max. Hij woont in Yarragon. Volgend jaar mag hij op bezoek komen. In zijn uppie. Ja, is deze oma blij? Nou reken maar! Een droom die werkelijkheid wordt. Voor hem en mij.

Nou heb ik net half uurtje met hem zitten chatten ( met beeld) om hem gerust te stellen over de procedure - reizen op zo'n lange afstand. Alleen en onervaren. Hij is 17 en zal tegen de tijd van zijn vakantie hier net 18 zijn. Wel gevlogen- naar Nieuw Zeeland. Hij is niet bang te vliegen. Integendeel. Maar de tussenpauze en weten hoe hij het vervolg aan moet pakken, dat leverde wat vragen en onzekerheid op. En dat is helemaal begrijpelijk.

Wat ik mijn zoon, schoondochter en kleinzoon heb beloofd is dat ik op deze pagina jullie zou vragen- welke websites gebruiken jullie om vluchten te boeken? Kan hij beter via een travel agent zijn zaken regelen? Ik heb mijn voorkeur ge-uit ( omdat ik die ook prefereer) om met Cathay Pacific of Singapore Air te vliegen. Hoeft natuurlijk niet maar koos die vooral omdat hij voor het eerst zoiets onderneemt. Mijn ervaring met hun is prima. Vanaf mijn terugkeer naar Nederland uit New Zealand in 2000 ben ik 7 of 8 keer heen en weer geweest, met verschillende maatschappijen. Ook Qantas en British Air. Zelfs een China Air en China Eastern Air. Toch zijn die eerste twee mijn favouriet.

Ik ben omaverweg- en volgend jaar April komt mijn kleinzoon uit Australië voor het eerst naar Europa, naar Nederland. Naar zijn (deels) roots. Ik kan de blijheid bijna niet bedwingen. De vlinders zijn volop aanwezig. Mijn voorgevoel zegt dat ik weer vaker op deze blog ga schrijven..... wat een super geweldig vooruitzicht. Het jaar 2018 is zo ie zo al een kroonjaar voor mij - maar nu dubbel zo mooi.