Kennis van zaken

Vorig jaar oktober-nov kwamen  mijn dochter, schoonzoon en 3 kleinkinderen op bezoek. Wat een geweldige tijd hebben wij ervaren. Zo mooi. Nu hebben de kinderen een idee hoe en waar oma woont en wat voor leven ik hier leid. Zo anders dan wanneer ik bij hen te logeren bent.

Wat de kleinkinderen nu ook weten is meer over de geography van Europa. Zelf hebben zij een mooi reis gemaakt. Landen bezocht als Frankrijk, Italië Spanje en Engeland. Ze zijn met de trein van Parijs ( met de Thalys) naar Nederland gekomen.

En, elk voordeel heeft zijn nadeel. Nu weten zij ook dat plaatsen als Parijs - Brussel en Londen dichter bij oma haar huis liggen dan dat ze eerst wisten of zelfs begrepen.

Nieuw Zeeland met zijn uitgestrekte eilanden - lange wegen van het noorden naar het zuiden- dat is heel andere koek. Dat is nogal een rit als je van Auckland naar Wellington moet met de auto. Oma kan in 4 uur bij Disneyland Parijs zijn, of een dagje shoppen in Brussel. En dat is nou net waar ze zich zorgen om maken.

Kinderen van 10 en 12 jaar die tegen oma zeggen- "please be careful oma, don;t travel too far!" Mijn schoondochter in Australië die zegt, " mum, please if it gets too dangerous, come over here!"

Wat heb ik het er moeilijk mee dat zij zich zorgen maken.

Toen de trein ontspoorde in Dalfsen - kreeg ik meteen een berichtje van mijn dochter, " mam ik hoop niet dat je in die trein zat".

Ik kan dan wel moeite hebben om een 'Omaverweg' te zijn maar wat is het toch verontrustend als de kinderen zich zorgen gaan maken om mijn veiligheid.

Ik weet het. Ik kan zo onder een bus terecht komen- en ook daar gebeuren ongelukken. Toch snap ik hun zorg. Het komt wel hard binnen.

Onderste boven

Wat een prachtig weer vandaag. Het begon al met een ronde roodgloeiende vuurbal van een zon, die boven de boomtoppen verscheen.

Ik greep naar mijn telefoon ( daar kan je tegenwoordig ook mooie foto's mee maken). Ik wist dat ik weinig tijd had - want rood word snel geel - en daarna melk wit.

Het voorjaar is echt dichtbij. De kille ochtenden met wit bevroren gras worden minder.

Vanochtend werd ik niet alleen blij van de zon die in opkomst was - maar ook een emailtje die te wachten stond bij waken. De Kindergarten waar een van mijn kleinkinderen een aantal dagen per week doorbrengt maakt gebruik van Storypark. Een Internet 'schoolplein' zeg maar, waar informatie over het leer- en groeiproces van de leerlingen op komt te staan- en waar ouders (en in ons geval de grootouders) de ontwikkeling van hun kind(eren) volgen kunnen.

Al snel heb ik de site bezocht en keek ik naar het geplaatste bericht: Het ging over zaadjes en een project voor groente en herfst plantjes.

Ik heb de mogelijkheid om hierop te reageren - en heb dat ook gedaan.

Down Under is de herfst op komst. Hier in het kille noorden ( Europa) is het voorjaar voorzichtig aan aan het doorbreken.

Mijn kleinste kleinkinderen vinden het allemaal wel 'gek' dat oma in dikke truien te zien is terwijl zij in hun badpakjes rond huppelen. Nu gaan we de andere kant op. "Upside Down oma" zeggen ze wel eens met een lach!

Oma kijkt uit naar haar aardbeiplantjes en lekker luieren op het balkon in de zon.

Zo ver weg als wij van elkaar verwijderd zijn - zo dichtbij komen wij bij-elkaar met hulp van de moderne wereld. Wat geweldig allemaal.

Daar wordt een 'Omaverweg' helemaal BLIJ van!

Uitstapjes en ansichtkaarten

Dag uitstapjes maken- echt gezellig. Mijn man en ik trekken er wel eens op uit. Ook met een stel zeer goede vrienden. Dan heb je later nog gesprekstof en een moment om herinneringen en ervaringen te delen.

Het zijn uitstapjes die anderen misschien met kleinkinderen maken. Wij bezoeken dierentuinen, bijzondere plekken, Natuurparken en ook wel wat meer toeristische attracties zoals het Open Lucht Museum, Archeon, Park Hoge Veluwe e.d.

Onlangs zijn wij nog met een mini cruise naar York geweest. Ontzettend leuk. Twee nachten op de ferry van P & O met als beleg op een boterham - bezoek aan York!

Ja, dan mis ik de kids nog wat meer dan gewoonlijk. Ik stuur een berichtje, een foto via de telefoon om toch de ervaring en het moment een beetje te delen.

Een van mijn activiteiten op zo'n uitstapje is - zoeken naar leuke ansichtkaarten. Voordat mijn moeder overleed - stuurde ik haar ook kaarten. Zomaar, om iets te laten horen. Ik betrap mijzelf nog wel eens, als ik een kaart zie die zij mooi had gevonden, dat ik mijn hand ernaartoe rijk en opeens realiseer, ze is er niet meer.

Ansichtkaarten kwamen in mijn jongere jaren vaak door de brievenbus. Mijn oma (moeder van moeder) stuurde regelmatig kinderkaarten. Misschien heb ik die 'tik' ook bedenk ik mij nu. Iets van de vreugde van het ontvangen van een kaart, dat wil ik doorgeven.

Door het versturen van de kaarten weet ik dat de (klein)kinderen met veel plezier beleven. Niet alleen van de kaart zelf maar ook van het feit dat ik aan ze denk op bijzondere plekken die ik graag met ze deel.

Ook mijn 15 jarige kleinzoon krijgt nog steeds een kaart- en nee, daar is hij niet te oud voor. De kaarten voor hem zijn ook nauwkeurig gekozen.

Er liggen nu weer kaarten op het kastje in de gang, die gaan vanmiddag in de brievenbus en als het goed gaat - dan bezorgt de postbode ze volgende week om deze tijd op het juiste adres. En zo kunnen wij toch onze uitstapjes delen.

love you lots - oma xx